tag:blogger.com,1999:blog-1043392409029187430.post3033709949642460922..comments2023-05-21T17:38:57.689+03:00Comments on BIBLIOKULT: Ο ΑΓΧΙΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/17504244630513133247noreply@blogger.comBlogger5125tag:blogger.com,1999:blog-1043392409029187430.post-49488020940618745132013-05-29T18:40:09.498+03:002013-05-29T18:40:09.498+03:00όντως ειναι αριστουργηματικό
Στηβ όντως ειναι αριστουργηματικό<br />Στηβ Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1043392409029187430.post-73297517096100369912013-05-29T15:06:03.311+03:002013-05-29T15:06:03.311+03:00Είναι πραγματικά εξαιρετικό, έτσι δεν είναι; Καλό ...Είναι πραγματικά εξαιρετικό, έτσι δεν είναι; Καλό απόγευμα!Anonymoushttps://www.blogger.com/profile/17504244630513133247noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1043392409029187430.post-43686677052736813362013-05-29T15:04:53.370+03:002013-05-29T15:04:53.370+03:00Πάρα πολύ όμορφο, συμπληρώνει τέλεια το ποίημα του...Πάρα πολύ όμορφο, συμπληρώνει τέλεια το ποίημα του Καστίγιο. Σ' ευχαριστώ πολύ!Anonymoushttps://www.blogger.com/profile/17504244630513133247noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1043392409029187430.post-58856085845072265042013-05-29T07:58:39.267+03:002013-05-29T07:58:39.267+03:00Ένα ποίημα της Μελισσάνθης. Με άλλα λόγια....
Στὴ...Ένα ποίημα της Μελισσάνθης. Με άλλα λόγια....<br /><br />Στὴ μνήμη τοῦ πατέρα μου<br /><br />Ὅταν κοιτὰζω τὰ παιδάκια κάθε μὲρα<br />στοὺς δρόμους, τὸ πρωί, μὲ τοῦ σχολείου τὴν τσάντα<br />φτωχοντυμὲνη μιὰ μικροῦλα βλέπω πάντα,<br />μὲ τὴν παλιά της σάκκα, δίπλα στὸν πατέρα.<br /><br />Ἀπ’ τὸ χεράκι μὲ στοργή τηνε κρατάει –<br />τὸσο κ’ οἱ δυό εἰναι εὐτυχισμένοι, καθὼς πᾶνε…<br />Μὲ πόση ἀθώα σοβαρότητα μιλᾶνε!<br />Τὸ κοριτσάκι ὁλοένα τὸν ρωτὰει,<br /><br />καὶ κεῖνος, σοβαρά, τῆς λέει, τῆς διηγᾶται…<br />(Πόσο σοφός εἴν’ ὁ πατέρας! Πόσα ξέρει!<br />Πόσην ἀσφάλεια νιώθει στὸ μεγάλο χέρι!<br />Τίποτε, ἄν τὸ κρατῇ, στὸν κόσμο δέ φοβᾶται!..)<br /><br />Ξάφνου, τοῦ λέει ἐκεῖνο: « – Σάν θὰ μεγαλώσω…»<br />« – Τὸτε ἐγὼ πιά ἕνας φτωχός γερᾶκος θἄμαι…<br />Δέ θὰ μπορῶ στὰ χέρια μου νὰ σὲ σηκώσω,<br />καὶ θὰ μοῦ λές: ἀκούμπα πάνω μου νὰ πᾶμε…<br /><br />Σὰν θἄρχωνται γιὰ νὰ σὲ παίρνουν ἔξω οἱ ξένοι,<br />μόνος στὴ σκοτεινὴ γωνίτσα μου θὰ μὲνω…»<br />« – Ἐγώ στὴν ἅμαξά μου πάντα θὰ σὲ παίρνω!»<br />λέει, ἕτοιμη ἡ μικρὴ νὰ κλάψη, κ’ ἐπιμὲνει…<br /><br />Νιώθει μιὰ τέτοια ἀνυπομονησία, σκάει,<br />θέλει μεγάλη, τώρα, γρήγορα νὰ γίνῃ,<br />ἄςνεἰναι δυνατόν τὴν ὥρα ἀμέσως κείνη,<br />γιὰ νὰ τοῦ δείξη πόσο θὰ τὸν ἀγαπάῃ!..<br /><br />Κι ὅπως θερμά τὸν σφίγγῃ τὸ λιγνό χεράκι<br />ὁ κουρασμὲνος νιώθει τόση ἐμπιστοσύνη!..<br />(Ἔγινε ἐκεῖνος τώρα τὸ μικρό παιδάκι,<br />και ὁ προστατευτικός πατέρας εἶναι ἐκείνη…)<br /><br />- - - - - - - - - - - - - - - * - - - -Αθηνάnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1043392409029187430.post-20370453953726716132013-05-28T23:18:12.191+03:002013-05-28T23:18:12.191+03:00αμάν,τι ποίημα είναι αυτό?
Στηβαμάν,τι ποίημα είναι αυτό?<br />ΣτηβAnonymousnoreply@blogger.com