HOBO Ή ΑΛΛΙΩΣ SUPERTRAMP !

 

     Κάποια από τα παραπάνω σύμβολα τα είδα πρώτη φορά πέρσι, σ' ένα επεισόδιο της σειράς Mad Men (αν δε γνωρίζετε τη σειρά, πραγματικά θλίβομαι: χάνετε ό, τι καλύτερο στην τηλεόραση αυτή τη στιγμή. Εγώ στη θέση σας, μόνο και μόνο από ντροπή για την άγνοιά μου, θα κατέβαζα όλα τα επεισόδια και θα οργάνωνα μαραθώνιο τηλεθέασης!). Σ' αυτό το επεισόδιο λοιπόν, ο Don Draper (ο πρωταγωνιστής) θυμάται έναν hobo, τον οποίο είχε φιλοξενήσει ο πατέρας του στο σπίτι όταν ο Don ήταν μικρός και του είχε δείξει αυτά τα σύμβολα. Καθώς έγραφα για τον Woody Guthrie, θυμήθηκα αυτή τη σκηνή και άρχισα να αναζητώ πληροφορίες γι' αυτούς τους τύπους και τα παράξενα σύμβολά τους, ώσπου, στη σπηλιά του Αλή-Μπαμπά που ονομάζεται ίντερνετ, βρήκα αυτόν τον πίνακα με τα σύμβολα και το νόημά τους. Ποιοι ήταν όμως οι hoboes και γιατί μου τους θύμισε ο Woody Guthrie; Οι hoboes ήταν περιπλανώμενοι εργάτες που γύριζαν την Αμερική αναζητώντας δουλειά αλλά όχι μόνιμη εργασία. Ήταν ελεύθερα πνεύματα που δεν τους ταίριαζε η μονιμότητα και η ρουτίνα αλλά προτιμούσαν τους κινδύνους της ζωής στο ύπαιθρο και τον ανοιχτό ορίζοντα της αχανούς χώρας των Ηνωμένων Πολιτειών. Εμφανίστηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα και πλήθυναν στη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης για ευνόητους λόγους. Πολλά τραγούδια γράφτηκαν γι' αυτούς, μεταξύ των οποίων και το hobo's lullaby του Woody.

     Ο πιο γνωστός hobo είναι ίσως ο W.H. Davies, Ουαλός ποιητής, από τους πιο δημοφιλείς της εποχής του, που έγραψε το βιβλίο "the autobiography of a supertramp", όπου περιγράφει τις περιπλανήσεις του ως hobo στην Αμερική από το 1893 ως το 1899. Ο Davies γεννήθηκε στην Ουαλία το 1871. Πολύ νωρίς έμεινε ορφανός και τον μεγάλωσαν οι παππούδες του. Από την εφηβική ήδη ηλικία έδειξε παραβατική συμπεριφορά κάνοντας μικροκλοπές και δε μπορούσε να μείνει για πολύ καιρό σε μια δουλειά. Αποφάσισε λοιπόν να τα παρατήσει και να διασχίσει τον Ατλαντικό για να πάει στην Αμερική, ταξίδι που έκανε αρκετές φορές και αργότερα στη ζωή του, συχνά συνοδεύοντας κοπάδια ζώων. Με το που έφτασε, γνώρισε έναν hobo ονόματι Brum, κοντά στον οποίο έμαθε πώς να πηδάει πάνω σ' ένα τρένο εν κινήσει, πώς να ζητιανεύει, πώς να βρίσκει καταφύγιο στη φυλακή όταν πιάνουν τα μεγάλα κρύα και βέβαια, τα περίφημα σύμβολα. Η σταδιοδρομία του ως hobo ή αλλιώς supertramp έληξε άδοξα όταν, παρακινημένος από τον πυρετό του χρυσού, προσπάθησε να πάει στο Κλόνταϊκ αλλά είχε ένα ατύχημα στο πόδι καθώς προσπαθούσε να ανεβεί στο κινούμενο τρένο και τελικά του το έκοψαν. Μετά από αυτό, γύρισε στη Βρετανία, όπου, αφού αλήτεψε κι εκεί για λίγο, άρχισε να εκδίδει τα ποιήματά του και τελικά έγινε διάσημος ποιητής. 

     Το βιβλίο, που εκδόθηκε το 1908 και περιλαμβάνει έναν πρόλογο από τον George Bernard Shaw, θυμίζει το έργο του Jack London και του Jack Kerouac, καθώς αποπνέει την άγρια χαρά της ελευθερίας που χαρίζει η ζωή στο δρόμο. Τι είναι άραγε εκείνο που έκανε αυτούς τους συγγραφείς αλλά και καλλιτέχνες όπως ο Woody Guthrie και ο  Bob Dylan και απλούς ανθρώπους να ριχτούν στην περιπέτεια της περιπλάνησης και να την υμνήσουν στα καλύτερα έργα τους; Η απεραντοσύνη της χώρας τους, που τους καλούσε να την εξερευνήσουν; η ίδια η ιστορία του λαού τους, που είναι η ιστορία ανθρώπων που έφυγαν από τη χώρα τους αναζητώντας το άγνωστο; Το ανήσυχο πνεύμα τους πάνω απ' όλα; Δεν ξέρω...Ξέρω όμως ότι, όπως κάθομαι στο σπίτι μου, παραδομένη στη ρουτίνα της δουλειάς, τα βιβλία τους και οι μουσικές τους με κάνουν να ονειρεύομαι και να γίνομαι για λίγο συνοδοιπόρος τους. Φιλιά πολλά!

Υ.Γ. 1: Ναι, σωστά το μαντέψατε, το συγκρότημα Supertramp έχει πάρει το όνομά του από τον τίτλο του βιβλίου.

Υ.Γ. 2: Και ακόμα μια φορά σωστά! Ο Christopher McCandless, υπαρκτό πρόσωπο και ήρωας της ταινίας του Sean Penn "Into the Wild", πήρε το ψευδώνυμο Alexander Supertramp εμπνευσμένος από το βιβλίο. Ας ακούσουμε λοιπόν κι ένα τραγούδι από την ταινία (αφορμή ψάχνω!), της οποίας το soundtrack έχει γράψει μια άλλη μεγάλη μου αγάπη, ο Eddie Vedder.