ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΣΟΦΟΙ!

     Πολλοί από εμάς, φανταζόμαστε τους φιλοσόφους καθισμένους μονίμως πίσω από ένα γραφείο γεμάτο με στοίβες από βιβλία, σημειωματάρια και κούπες από καφέ, τον οποίο καταναλώνουν σε απίστευτες ποσότητες, μιας και μένουν ξάγρυπνοι σκεπτόμενοι τα τρομερά ερωτήματα που ανέκαθεν βασάνιζαν την ανθρωπότητα. Καμιά φορά διαβάζουν, πότε πότε γράφουν αλλά κυρίως σκέφτονται. Συχνά μάλιστα χρειάζεται να στηρίξουν το κεφάλι τους με το χέρι τους για να μην καταρρεύσει από το βάρος της σκέψης τους. Κι όλα αυτά βέβαια, πίσω από το γραφείο- οχυρό που βρίσκεται στο σπίτι τους ή στο πανεπιστήμιο όπου διδάσκουν, εντελώς αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Χμμμ.. Έχω την υποψία ότι αυτή η εικόνα δεν ανταποκρίνεται ιδιαίτερα στην πραγματικότητα...

     Αντιθέτως, αν διαβάσει κανείς λίγα πράγματα για τη ζωή των φιλοσόφων, διαπιστώνει ότι ο τρόπος ζωής τους ήταν εξίσου αντισυμβατικός με τον τρόπο σκέψης τους, καθώς και ότι η έντονη πνευματική δραστηριότητα δεν τους εμπόδιζε να ζουν εξίσου έντονα. Τα παραδείγματα είναι πολλά, τόσο όσον αφορά τους σύγχρονούς φιλοσόφους, όσο και τους αρχαίους. Ω! Ειδικά οι αρχαίοι! Συνεχώς βόλταραν στην αγορά, έπιναν στα συμπόσια, ταξίδευαν σε μέρη μακρινά, άλλος ζητιάνευε, άλλος έκανε έρωτα με τη σύντροφό του δημόσια, άλλον τον πούλησαν για σκλάβο, άλλον κάποτε τον έπιασαν τέτοια δυνατά γέλια, που πέθανε γελώντας... Μα, είναι τρελοί αυτοί οι σοφοί!
     Σ' αυτό το συμπέρασμα καταλήγουν και οι Ροζέ- Πολ Ντρουά και Ζαν -Φιλίπ ντε Τονάκ, οι συγγραφείς του βιβλίου "Είναι τρελοί αυτοί οι σοφοί!", το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, σε μετάφραση Ειρήνης Μαρκίδη.Το βιβλίο περιέχει σύντομες ιστορίες, οι οποίες αναφέρονται στη ζωή διαφόρων αρχαίων φιλοσόφων, από τον Θαλή ως την Υπατία. Οι ιστορίες βασίζονται σε σύντομα ανέκδοτα που μας παραδίδουν αρχαίες πηγές και κατορθώνουν να δώσουν το στίγμα κάθε σοφού, περισσότερο ίσως από ό, τι μια εμβριθής ανάλυση του έργου τους. Επίσης, πετυχαίνουν το εξής απλό και συνάμα εξαιρετικά δύσκολο: Να μας δείξουν ότι οι άνθρωποι αυτοί δε βρίσκονταν σε μια κατάσταση αδιατάρακτης ηρεμίας, αμέτοχοι στην τριβή του κόσμου, αλλά αντίθετα, ήταν βαθύτατα ανθρώπινοι, προσπαθούσαν συνεχώς να ξεπεράσουν τα κοινά όρια και παλευαν με τις ιδέες τους και τις αμφιβολίες τους. Αυτός ακριβώς ο τρόπος ζωής του ανθρώπου που δεν επαναπάυεται, που αδιάκοπα αναζητά τη σοφία, ήταν ίσως που τραβούσε τους συμπολίτες τους κοντά σ' αυτούς τους μεγάλους δασκάλους. Όπως αναφέρεται και στην εισαγωγή του βιβλίου "στην Αρχαιότητα, ο φιλόσοφος δεν ήταν ένα πρόσωπο που έγραφε φιλοσοφικά έργα, ήταν κάποιος που ζούσε ζωή φιλοσόφου".