Μερικές φορές νιώθω άσχημα για το εξής: ενώ γράφω σ' αυτό το μπλογκ για τη λογοτεχνία, υπάρχουν σημαντικά μυθιστορήματα, όπως το "Μόμπι Ντικ" και ο "Οδυσσέας", που δεν τα έχω διαβάσει. Δηλαδή, όχι μόνο δεν τα έχω διαβάσει, αλλά παραδέχομαι την άγνοιά μου ευθαρσώς, χωρίς μάλιστα κάτι τέτοιο να μ' εμποδίζει να κάνω σχετικές αναρτήσεις. Πραγματικά, ντρέπομαι, ντρέπομαι πολύ! Πώς θεωρώ τον εαυτό μου αναγνώστρια, αν δεν έχω διαβάσει βιβλία- ογκόλιθους; Κι όταν λέω ογκόλιθους, δεν εννοώ μόνο ως προς την αξία, αλλά κι ως προς τον καθ' αυτό όγκο. Μετά όμως, μου έρχεται μια σκέψη που αναπτερώνει το ηθικό μου κι επαναφέρει την πίστη στον εαυτό μου: έχω διαβάσει το "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο" του Προυστ! ΟΛΟΚΛΗΡΟ! Αυτό μάλιστα! Αυτό αποτελεί κατόρθωμα! Κι αν δεν πιστεύετε έμένα, που, τελοσπάντων, μπορεί να τα παραλέω, θα πιστέψετε σίγουρα τους Monty Python, οι οποίοι, στο παρακάτω βίντεο, διοργανώνουν έναν διαγωνισμό περιληπτικής απόδοσης του "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο" σε λιγότερο από ένα λεπτό αλλά όλοι οι συμμετέχοντες αποτυγχάνουν. Πολύ λογικό.
Ο Προυστ που δεν διάβασα ποτέ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο τέταρτο έτος της Γαλλικήξς Φιλολογίας το πάλαι ποτέ, δηλαδή το 1981, λογοτεχνία δίδασκε ο Mr Colere, λάτρης του Προυστ και από τους καλύτερους μελετητές του. Για τις εξετάσεις έπρεπε να διαβάσουμε το Du cote de chez Swann. Ο εν λόγω καθηγητής εθεωρείτο πολύ αυστηρός και ιδιάιτερα με τον αγαπημένο του συγγραφέα. Άρχισα να διαβάζω το βιβλίο αλλά δεν διαβαζόταν. Νομίζω αισθανόμουν απέχθεια. δεν τον άντεχα. Αμαν αυτός ο εγωκεντρισμός! Δεν μου έκανε κανένα νόημα. Άσε εκείνη η περίπλοκη γλώσσα που χρησιμοποιούσε. Το παράτησα.
Όταν έφτασαν οι εξετάσεις είχα διαβάσει τα πάντα για τον Προυστ, μέχρι σε μια Γαλλίδα φίλη καθηγήτρια είχα πάει να μου υποδείξει κάποια θέματα, το βιβλίο του όμως δεν το είχα διαβάσει. Πήρα 6. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ο συγγραφέας που απεχθάνομαι.
Οι αγαπημένοι μου ήταν ο Flaubert,ο Baudelaire και άλλοι θέλω να πω μου άρεσαν οι περισσότεροι, τον Προυστ δεν μπόρεσα ποτέ να τον διαβάσω.
Τον Μόμπυ Ντικ πάντως με χαρά θα τον διάβαζα.
Κι όμως, παρ'όλο που δεν έχει τον τρόπο γραφής ή τα θέματα που προτιμώ, μ'άρεσε πολύ! Νομίζω ότι η ακρίβεια με την οποία περιγράφει τις πιο λεπτές αποχρώσεις των συναισθημάτων είναι που κάνει μοναδικό το βιβλίο. Θα σε βοηθήσει ν'αλλάξεις γνώμη το "πώς ο Προυστ μπορεί ν'αλλάξει τη ζωή σας", του Αλαίν ντε Μποττόν, όπου το βιβλίο αναλύεται μεν με σοβαρότητα αλλά παράλληλα με πολύ χιούμορ! Πάντως, κι εγώ θεωρώ ότι το να το διαβάσει κανείς στο πρωτότυπο, είναι άθλος, πόσο μάλλον να το μεταφράσει. Διόλου περίεργο που ο Ζάννας το μετέφρασε όσο ήταν στη φυλακή! Σε καλημερίζω και σ'ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σχόλιο!
Διαγραφή