ΤΟ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΟΥ ΑΡΘΟΥΡΟΥ ΡΕΜΠΩ

                                                                                                                                                           

     Σαν σήμερα, στις 20 Οκτωβρίου του 1854, γεννήθηκε  ο Αρθούρος Ρεμπώ. Τα γενέθλια μιας τόσο σημαντικής μορφής, που έγραψε τόσο εξαίσια ποιήματα, πρέπει οπωσδήποτε να γιορταστούν στο bibliokult. Γι' αυτό παραθέτω λίγους στίχους από το "Μεθυσμένο Καράβι" (le Bateau Ivre), το διονυσιακό, οργιαστικό ποίημα που έγραψε ο Ρεμπώ σε ηλικία 17 ετών, σε μετάφραση Καίσαρα Εμμανουήλ. Έριξα μια ματια στο αρχείο μου για κάποια εικόνα που θα απέδιδε τις περιγραφές του ταξιδιού του μεθυσμένου καραβιού. Καμιά θαλασσινή εικόνα δεν ήταν κατάλληλη. Η πιο ταιριαστή ήταν παραδόξως η φωτογραφία του εσωτερικού μιας οθωμανικής σκηνής του 17ου αιώνα, η οποία βρίσκεται στο Ιστορικό Μουσείο της Δρέσδης, κι αυτό γιατί φαντάζομαι ότι, αν βρισκόμουν μέσα στη σκηνή και κοιτούσα ολόγυρα, θα ένιωθα την ίδια μεθυστική, ηδονιστική παραζάλη που νιώθω διαβάζοντας το "Μεθυσμένο Καράβι".

ΤΟ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ

Μες στον τρελό τον παφλασμό των παλιρροιών, τον άλλο

Χειμώνα, πιο απειθάρχητο κι απ' τα παιδιά, είχα τρέξει!

Κι όσα χερσόνησα άφησα στο δρόμο μου ποτέ τους

Δεν είχαν νιώσει σαματά πιο θριαμβικό από κείνο.

Η καταιγίδα ευλόγησε τους πελαγίσιους μου όρθρους.

Από φελό αλαφρότερον ορχήθηκα στο κύμα,

Αιώνιο, όπως λεν, παγιδευτή θυμάτων, δέκα νύχτες,

Χωρίς των φάρων τα χαζά να νοσταλγήσω μάτια.

Πιο αβρό παρ' όσο στα παιδιά του άγουρου μήλου η σάρκα,

Το κύμα πράσινο, έλουσε το ελάτινο σκαρί μου

Κι έπλυνε κάθε μου κηλίδα από κρασιά γαλάζια

Κι από εμετούς, σκορπίζοντας άγκυρες και τιμόνι.

Και μες στο ποίημα το πλατύ, από τότε, είμαι λουσμένο

Του πόντου, αφέψημα γλυκό από τους χυμούς των άστρων,

Πίνοντας πράσινο γλαυκό, όπου, ωχρό κι έκθαμβο σκάφος,

Ένας πνιγμένος, κάποτε, κυλάει συλλογισμένος.

Όπου, την όψη αλλάζοντας των γαλανών χρωμάτων,

Τρέλα, ρυθμοί απαλοί κι αργοί κάτω απ' το φως της μέρας,

Πιο δυνατά και από το αλκοόλ και πιο πλατιά απ' τις λύρες

Του έρωτα υπόκωφα οι πικρές πυκνάδες αναβράζουν.

Ξέρω ουρανούς που σ' αστραπές σκίζονται, και σιφούνια,

Ρέματα κι αντιμάμαλα· ξέρω το βράδυ ακόμη, 

Την οιστρωμένη χαραυγή, λαό από περιστέρια,

Και κάποτε είδα ό, τι ο άνθρωπος φαντάστηκε πως είδε.

Αρθούρος Ρεμπώ, μτφρ. Καίσαρ Εμμανουήλ, εκδόσεις Πρόσπερος