WOBBLIES

     H απεργία που κατέληξε στη σφαγή του Λάντλοου, είχε οργανωθεί από τους Wobblies, ή αλλιώς

τους Βιομηχανικούς Εργάτες του Κόσμου, το θρυλικό εργατικό σωματείο των ΗΠΑ. Ποιοι ήταν όμως οι Wobblies και τι ήταν αυτό που έκανε το σωματείο τους τόσο διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή... Στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν στην Αμερική συνέρρεαν μετανάστες από όλο τον κόσμο για να χτίσουν το αμερικάνικο όνειρο, οι συνθήκες εργασίας ήταν άθλιες και οι μισθοί πάρα πολύ χαμηλοί. Τα συνδικάτα που προάσπιζαν τα δικαιώματα των εργαζομένων εκπροσωπούσαν μόνο τους λευκούς άνδρες και η ηγεσία τους συναλλασσόταν με τους εργοδότες. Μέσα σ' αυτή την κατάσταση, τον Ιούνιο του 1905, στο Σικάγο, 200 ριζοσπαστικά μέλη εργατικών σωματείων από κάθε μέρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ίδρυσαν τους Βιομηχανικούς Εργάτες του Κόσμου, ένα εργατικό σωματείο, στο οποίο μπορούσαν να συμμετέχουν ισότιμα όλοι οι εργάτες, ανεξαρτήτως φυλής, φύλου και εργασιακής εξειδίκευσης.
     Πολύ γρήγορα οι "Wobblies" - όπως αποκαλούνταν για κάποιο ανεξήγητο λόγο - έγιναν απειλή για το κράτος. Η μαχητικότητά τους, η επιμονή τους, η ικανότητά τους να κινητοποιούν χιλιάδες εργάτες κάθε φορά που χρειαζόταν (το ίδιο το σωματείο δεν αριθμούσε ποτέ συγχρόνως πάνω από 5.000 με 10.000 εγγεγραμμένα μέλη) και κυρίως η αστείρευτη ενέργεια που χρησιμοποιούσαν για να ταξιδεύουν παντού, να συζητούν, να γράφουν και να τραγουδούν επαναστατικά τραγούδια, έκαναν το σύστημα να τους πολεμά με κάθε μέσο: τα δικαστήρια, την αστυνομία, το στρατό, τις εφημερίδες, ακόμα και με πληρωμένους μπράβους. Απαγόρευαν τις ομιλίες τους, τους ξυλοκοπούσαν, τους συλλάμβαναν, τους φυλάκιζαν, σε κάποιες περιπτώσεις τους άλειφαν με πίσσα και πούπουλα! Τίποτε απ' αυτά όμως δεν πτοούσε το ηθικό των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου...Πολλές φορές οι απεργίες που οργάνωναν ήταν νικηφόρες, όπως στο Λόρενς της Μασαχουσέτης, το 1912, ενώ άλλες φορές η ήττα ήταν οδυνηρή, όπως στην περίπτωση του Λάντλοου. Ωστόσο, συνέχιζαν ν' αγωνίζονται με αμείωτο δυναμισμό για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης, τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια. Ακόμα κι όταν με τα χρόνια, μετά από πολλές διώξεις, φυλακίσεις και εκτελέσεις κατάφεραν ν' αποδυναμώσουν εντελώς το σωματείο, δεν κατόρθωσαν να μειώσουν τη μαχητικότητα και τη ζωντάνια των μελών του, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε βλέποντας στο παρακάτω ντοκιμαντέρ τα πρόσωπα των υπερηλίκων μελών των Wobblies να λάμπουν όταν μιλούν για τους εργατικούς αγώνες. Ίσως είναι αυτό που παρατηρεί ο Howard Zinn στην Ιστορία του Λαού των Ηνωμένων Πολιτειών, ότι δηλαδή "για το ανθρώπινο γένος το κάλεσμα της Αδελφοσύνης είναι πιο ισχυρό από κάθε φόβο για ταλαιπωρία, παρά τις προσπάθειες που καταβάλλουν επί 6.000 χρόνια αυτοί που διαφεντεύουν τις ζωές μας για να το ξεριζώσουν από μέσα μας".

Υ.Γ. Και γι' αυτό το post, οι πληροφορίες αντλήθηκαν κυρίως από το βιβλίο του Howard Zinn "Η Ιστορία του Λαού των Ηνωμένων Πολιτειών". Αν όμως δεν έχετε όρεξη για ιστορικό βιβλίο, ή αν απλώς σας αρέσουν τα κομικς, μπορείτε να διαβάσετε το εξαιρετικό graphic novel "The Wobblies" από τις εκδόσεις ΚΑΨΙΜΙ.