Το 1867, ο Μαρκ Τουαίην, που ταξίδευε με το κρουαζιερόπλοιο "Κουάκερ Σίτι" ως ταξιδιωτικός ανταποκριτής της εφημερίδας "Άλτα Καλιφόρνια", έφτασε στον Πειραιά, με σκοπό να επισκεφτεί την Ακρόπολη. Ωστόσο, ο διοικητής του Πειραιά ανακοίνωσε στους επιβάτες ότι έπρεπε ή να φύγουν ή να μείνουν επί έντεκα μέρες σε καραντίνα μέσα στο πλοίο, προτού τους επιτρέψει να πατήσουν στην ξηρά. Ως εκ τούτου, ο καπετάνιος αποφάσισε να μείνουν αγκυροβολημένοι για δώδεκα περίπου ώρες μέχρι να ανεφοδιαστούν και μετά να φύγουν για Κωνσταντινούπολη. Παρά τη μεγάλη απογοήτευση, ο Τουαίην και τρεις άλλοι επιβάτες αποφάσισαν ν' αγνοήσουν τους περιορισμούς και να κατέβουν από το πλοίο κρυφά μέσα στη νύχτα, με σκοπό να φτάσουν στον λόφο της Ακρόπολης. Μετά από αρκετές ώρες διαδρομής ανάμεσα σε αμπέλια, κατάφεραν τελικά να μπουν στο αρχαίο μνημείο. Αν και ο συγγραφέας δεν προσδιορίζει την ημερομηνία, ήταν σίγουρα καλοκαίρι (τα αμπέλια ήταν γεμάτα σταφύλια, που, φυσικά, τα ρήμαξαν) και είχε πανσέληνο. Με άλλα λόγια, ήταν μια νύχτα σαν τη σημερινή, σε μια Αθήνα εντελώς διαφορετική· ή όχι και τόσο διαφορετική: ακόμα και σήμερα, οι κίονες στέκουν μεγαλοπρεπείς πάνω από την πόλη που ονειρεύεται, με τη θάλασσα -ασημένια στο φεγγαρόφωτο- πέρα μακριά...
Καθώς περιπλανιόμαστε σκεπτικοί σ' αυτο το μαρμαροστρωμένο επιβλητικό ναό, η σκηνή γύρω μας ήταν παράξενα εντυπωσιακή. Εδώ κι εκεί, σε υπερβολική αφθονία, υπήρχαν στηριγμένα σε μαρμάρινες πλάκες, λαμπερά λευκά αγάλματα αντρών και γυναικών, μερικά χωρίς χέρια, μερικά χωρίς πόδια, άλλα χωρίς κεφάλια -όμως όλα φαίνονταν σαν λυπημένα στο φεγγαρόφωτο και εκπληκτικά ανθρώπινα! Στέκονταν όρθια κι αντιμετώπιζαν το μεσονύκτιο εισβολέα από κάθε πλευρά, τον κοίταζαν με τα πέτρινα μάτια τους από κρυφές γωνιές και εσοχές. Τον παραφύλαγαν πάνω από θρυμματισμένους σωρούς, πέρα μακριά στους έρημους διαδρόμους. Του έκλειναν το δρόμο στη μέση του μεγάλου πρόναου και του έδειχναν αυστηρά, με βραχίονες χωρίς χέρια, το δρόμο που έβγαζε από τον ιερό ναό. Και μέσα από τον χωρίς στέγη ναό, το φεγγάρι κοίταζε κάτω και χάραζε γραμμές στο δάπεδο, σκοτείνιαζε τα σκορπισμένα συντρίμμια και τα σπασμένα αγάλματα με τις γερτές σκιές των κιόνων...
Το ολόγιομο φεγγάρι ταξίδευε τώρα ψηλά στον ανέφελο ουρανό. Περιπλανηθήκαμε αφηρημένοι και χωρίς να σκεφτόμαστε, μέχρι την άκρη των επιβλητικών επάλξεων του οχυρού και κοιτάξαμε κάτω -ένα θέαμα! Και τι θέαμα! Η Αθήνα στο φεγγαρόφωτο! Ασφαλώς αυτό το θέαμα θα είχε δει ο προφήτης που νόμιζε πως του είχαν αποκαλυφθεί τα μεγαλεία της Νέας Ιερουσαλήμ! Η πόλη εκτεινόταν στην επίπεδη πεδιάδα ακριβώς κάτω από τα πόδια μας -απλωμένη όλη σαν μια ζωγραφιά- κι εμείς την κοιτάζαμε σαν να τη βλέπαμε από αερόστατο. Δεν είδαμε τίποτε που να μοιάζει με δρόμο, όμως κάθε σπίτι, κάθε παράθυρο, κάθε αναρριχώμενη περικοκλάδα, κάθε προεξοχή, διακρίνονταν τόσο καθαρά και έντονα σαν να ήταν μεσημέρι. Κι ωστόσο δεν υπήρχε τίποτε το εκτυφλωτικό, τίποτε το αστραφτερό, τίποτε το τραχύ ή το αποκρουστικό -η σιωπηλή πόλη ήταν πλημμυρισμένη από το πιο γλυκό φως που ξεχύθηκε ποτέ από το φεγγάρι κι έμοιαζε σαν ένα ζωντανό πλάσμα βυθισμένο σ' ένα γαλήνιο ύπνο. Στην πιο μακρινή της άκρη υπήρχε ένας μικρός ναός που οι κομψοί κίονες του κι η καταστόλιστη πρόσοψή του έλαμπαν με μια πλούσια ανταύγεια, αιχμαλώτιζαν το μάτι σαν να το μάγευαν. Και πιο κοντά, το παλάτι του βασιλιά ύψωνε τους υπόλευκους τοίχους του μέσα από ένα μεγάλο κήπο με θάμνους, διάστικτο παντού από πλήθος κεχριμπαριά φώτα -ένας καταιγισμός από χρυσές σπίθες που έχαναν τη λάμψη τους κάτω από τη λαμπρότητα του φεγγαριού. Τρεμόφεγγαν απαλά πάνω στη θάλασσα των σκοτεινών φυλλωμάτων, όπως τα χλομά άστρα του Γαλαξία. Από πάνω οι εντυπωσιακοί κίονες, μεγαλοπρεπείς ακόμα και στην ερείπωσή τους, κάτω η πόλη που ονειρευόταν, πέρα μακριά η ασημένια θάλασσα -πουθενά σ' όλα τα πλάτη της γης δεν υπάρχει άλλη εικόνα με τη μισή ομορφιά!
Υ.Γ.: Η αφήγηση του Τουαίην (μτφρ. Αγγέλα Βερυκοκάκη) περιλαμβάνεται στο βιβλίο "Τα Μεγάλα Ρεπορτάζ", εκδόσεις Νάρκισσος, που αποτελείται από αφηγήσεις σημαντικών ή παράξενων γεγονότων από αυτόπτες μάρτυρες, μεταξύ των οποίων είναι ο Ξενοφώντας, ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Δαρβίνος, ο Γκογκέν και πολλοί άλλοι. Τα γεγονότα ξεκινούν από τον λοιμό της Αθήνας το 430 π.Χ. και φτάνουν ως τον πόλεμο των Μπόερς τον Μάιο του 1900.
Καθώς περιπλανιόμαστε σκεπτικοί σ' αυτο το μαρμαροστρωμένο επιβλητικό ναό, η σκηνή γύρω μας ήταν παράξενα εντυπωσιακή. Εδώ κι εκεί, σε υπερβολική αφθονία, υπήρχαν στηριγμένα σε μαρμάρινες πλάκες, λαμπερά λευκά αγάλματα αντρών και γυναικών, μερικά χωρίς χέρια, μερικά χωρίς πόδια, άλλα χωρίς κεφάλια -όμως όλα φαίνονταν σαν λυπημένα στο φεγγαρόφωτο και εκπληκτικά ανθρώπινα! Στέκονταν όρθια κι αντιμετώπιζαν το μεσονύκτιο εισβολέα από κάθε πλευρά, τον κοίταζαν με τα πέτρινα μάτια τους από κρυφές γωνιές και εσοχές. Τον παραφύλαγαν πάνω από θρυμματισμένους σωρούς, πέρα μακριά στους έρημους διαδρόμους. Του έκλειναν το δρόμο στη μέση του μεγάλου πρόναου και του έδειχναν αυστηρά, με βραχίονες χωρίς χέρια, το δρόμο που έβγαζε από τον ιερό ναό. Και μέσα από τον χωρίς στέγη ναό, το φεγγάρι κοίταζε κάτω και χάραζε γραμμές στο δάπεδο, σκοτείνιαζε τα σκορπισμένα συντρίμμια και τα σπασμένα αγάλματα με τις γερτές σκιές των κιόνων...
Το ολόγιομο φεγγάρι ταξίδευε τώρα ψηλά στον ανέφελο ουρανό. Περιπλανηθήκαμε αφηρημένοι και χωρίς να σκεφτόμαστε, μέχρι την άκρη των επιβλητικών επάλξεων του οχυρού και κοιτάξαμε κάτω -ένα θέαμα! Και τι θέαμα! Η Αθήνα στο φεγγαρόφωτο! Ασφαλώς αυτό το θέαμα θα είχε δει ο προφήτης που νόμιζε πως του είχαν αποκαλυφθεί τα μεγαλεία της Νέας Ιερουσαλήμ! Η πόλη εκτεινόταν στην επίπεδη πεδιάδα ακριβώς κάτω από τα πόδια μας -απλωμένη όλη σαν μια ζωγραφιά- κι εμείς την κοιτάζαμε σαν να τη βλέπαμε από αερόστατο. Δεν είδαμε τίποτε που να μοιάζει με δρόμο, όμως κάθε σπίτι, κάθε παράθυρο, κάθε αναρριχώμενη περικοκλάδα, κάθε προεξοχή, διακρίνονταν τόσο καθαρά και έντονα σαν να ήταν μεσημέρι. Κι ωστόσο δεν υπήρχε τίποτε το εκτυφλωτικό, τίποτε το αστραφτερό, τίποτε το τραχύ ή το αποκρουστικό -η σιωπηλή πόλη ήταν πλημμυρισμένη από το πιο γλυκό φως που ξεχύθηκε ποτέ από το φεγγάρι κι έμοιαζε σαν ένα ζωντανό πλάσμα βυθισμένο σ' ένα γαλήνιο ύπνο. Στην πιο μακρινή της άκρη υπήρχε ένας μικρός ναός που οι κομψοί κίονες του κι η καταστόλιστη πρόσοψή του έλαμπαν με μια πλούσια ανταύγεια, αιχμαλώτιζαν το μάτι σαν να το μάγευαν. Και πιο κοντά, το παλάτι του βασιλιά ύψωνε τους υπόλευκους τοίχους του μέσα από ένα μεγάλο κήπο με θάμνους, διάστικτο παντού από πλήθος κεχριμπαριά φώτα -ένας καταιγισμός από χρυσές σπίθες που έχαναν τη λάμψη τους κάτω από τη λαμπρότητα του φεγγαριού. Τρεμόφεγγαν απαλά πάνω στη θάλασσα των σκοτεινών φυλλωμάτων, όπως τα χλομά άστρα του Γαλαξία. Από πάνω οι εντυπωσιακοί κίονες, μεγαλοπρεπείς ακόμα και στην ερείπωσή τους, κάτω η πόλη που ονειρευόταν, πέρα μακριά η ασημένια θάλασσα -πουθενά σ' όλα τα πλάτη της γης δεν υπάρχει άλλη εικόνα με τη μισή ομορφιά!
Υ.Γ.: Η αφήγηση του Τουαίην (μτφρ. Αγγέλα Βερυκοκάκη) περιλαμβάνεται στο βιβλίο "Τα Μεγάλα Ρεπορτάζ", εκδόσεις Νάρκισσος, που αποτελείται από αφηγήσεις σημαντικών ή παράξενων γεγονότων από αυτόπτες μάρτυρες, μεταξύ των οποίων είναι ο Ξενοφώντας, ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Δαρβίνος, ο Γκογκέν και πολλοί άλλοι. Τα γεγονότα ξεκινούν από τον λοιμό της Αθήνας το 430 π.Χ. και φτάνουν ως τον πόλεμο των Μπόερς τον Μάιο του 1900.
(πηγή: www.puretravel.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου