Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΑΡ

Τι
ολόμαυρα μαλλιά
που τόσο χύνονταν
στις
πλάτες
(γλυκειά αίσθηση τα σπλάχνα μου)
ωσότου
χάθηκε στη γωνία του δρόμου
η γυναίκα.
Δεν είναι πια
(ο θάνατος)
δεν ήτανε πριν
(η ανυπαρξία)
και πόσο να 'μενε στα λίγα δευτερόλεπτα.
Σπιθίζουν από δάκρυα τα μάτια μου
μ' ένα κάψιμο.
Πουλιά του Απριλίου χαρούμενα
κάποιο δέντρο είμαι
κ' έγινε ποτάμι η ρίζα μου
τώρα που ξέρουμε πόσο μαύρη ειν' η θάλασσα
και το ποτάμι πάει...
Δυο φύλλα έρημα τα χείλη μου
τη νύχτα
ο άγγελος της μοναξιάς
με τολμηρά ενδύματα.
Πουλιά του Απριλίου χαρούμενα
εποχή εχθρική
ως το μυρωμένο βράδυ
ως μέσα στα μεσάνυχτα.
Βγάλε ψυχή μου τραγούδι
να πολεμήσω την Άνοιξη.
Ξένος είμαι στο σπίτι μου
ξένος στους δρόμους
με λένε Γιάννη δεν έχω τίποτα δικό μου.

Νίκος Καρούζος, "Η Πρώτη Εποχή", εκδόσεις Ερατώ.

                    πηγή: www.maldemar.com

Υ.Γ.1: Εδώ μπορείτε ν' ακούσετε το ποίημα σε απαγγελία του ίδιου του Καρούζου.

Υ.Γ.2: Ο Καρούζος είναι από τους αγαπημένους μου ποιητές, σχεδόν σε πείσμα του εαυτού μου: η ποίησή του είναι εγκεφαλική κι απελπισμένη κι αυτά τα δύο μου φαίνεται πολλές φορές ότι δεν μπορώ να τ' αντέξω· κι όμως στον Καρούζο ακριβώς αυτά είναι που αγαπώ. Ίσως η ποίηση μας διαβάζει καλύτερα απ' ό,τι τη διαβάζουμε εμείς.