Αγαπώ πολύ όλες τις ταινίες του Τσάπλιν, γιατί πάντα έμεινε πιστός στον χαρακτήρα του αλητάκου, που άλλωστε κι ο ίδιος είχε υπάρξει κάποτε. Χωρίς ίχνος λαϊκισμού και φτηνού συναισθηματισμού, αφηγείται κάθε φορά μια ιστορία όπου ο ήρωας προσπαθεί να επιβιώσει σε μια κοινωνία η οποία δεν έχει χώρο γι' ανθρώπους σαν αυτόν, αλλά ποτέ δεν χάνει την αισιοδοξία και την ανθρωπιά του. Η διαφορά στη συγκεκριμένη ταινία είναι ότι στις περιπέτειές του τον συντροφεύει ένας μικρός σκύλος, του δρόμου κι αυτός, και στο τέλος βρίσκουν κι οι δυο την ευτυχία. Το τρυφερό αυτό φιλμάκι είναι του 1918 και φυσικά δεν έχει ήχο. Ωστόσο, παρά τα σχεδόν 100 χρόνια που μας χωρίζουν από τότε, διατηρεί τη φρεσκάδα του και βλέπεται με μεγάλη ευχαρίστηση. Δείτε το ολόκληρο εδώ.
(πηγή; thomerama.tumblr.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου