Σήμερα είναι η Record Store Day κι είμαι σίγουρη ότι πολλά δισκοπωλεία στην Αθήνα, όπως και σε όλες τις μητροπόλεις, θα έχουν ένα σωρό εκδηλώσεις. Βέβαια, ακόμα κι αν ήμουν στην Αθήνα, δεν ξέρω αν θα πήγαινα σε καμία, γιατί έχω ν' αγοράσω δίσκο από τότε που υπήρχε το Metropolis στη γωνία Πατησίων και Πανεπιστημίου, για να μην πω από τότε που υπήρχαν το Pilgrim και το Σόλωνος και Μασσαλίας. Άλλωστε, και τότε ακόμα, τις περισσότερες φορές συνόδευα τον αδερφό μου στο δικό του σαφάρι δίσκων κι ονειρευόμουν να μπορώ κι εγώ να τους φυλλομετρώ τόσο γρήγορα με τον αέρα του γνώστη, αντί να περιφέρομαι στο μαγαζί χαζεύοντας με αφηρημένο ύφος. Ωστόσο, αγαπώ τα δισκοπωλεία σχεδόν όσο αγαπώ τα βιβλιοπωλεία, γιατί είναι κι αυτό ένα μέρος όπου συναντάς ανθρώπους παθιασμένους με το προς πώληση προϊόν, που δεν είναι καν προϊόν, είναι κομμάτι του εαυτού τους και των αναμνήσεών τους και νιώθεις ότι, αν σε άφηναν να ζήσεις εκεί μέσα, θα μετακόμιζες χωρίς δεύτερη σκέψη. Το φετίχ με τους δίσκους, την αίσθηση ότι έχεις ανάγκη ΑΥΤΟΝ τον δίσκο, το εκφράζει ακριβώς το παρακάτω τραγούδι των Tweeds από το 1980, που, εκτός των άλλων, είναι και φοβερό κομμάτι.
(gif από την ταινία The Royal Tenenbaums)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου