Με τη σημερινή γενική απεργία, θυμήθηκα μια από τις πιο εμβληματικές απεργιακές κινητοποιήσεις όλων των εποχών, αυτή των ανθρακωρύχων στη Βρετανία το 1984, που έληξε με την ήττα τους ένα χρόνο μετά. Σήμερα, που σε όλο τον κόσμο, όλες οι κυβερνήσεις δείχνουν να εμπνέονται από τη Θάτσερ κι όλες οι απεργίες δείχνουν καταδικασμένες σε ήττα, ας κρατήσουμε το ότι κανένας αγώνας δεν είναι μάταιος, επειδή, μεταξύ πολλών άλλων λόγων, κινητοποιεί την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων και τους φέρνει κοντά. Αυτό, άλλωστε , ήταν και το θέμα του "Pride" (2014), της ταινίας που αφηγείται τα πραγματικά γεγονότα, τα οποία ξεκίνησαν με την απόφαση μιας ομάδας γκέι και λεσβιών ακτιβιστών από το Λονδίνο να στηρίξουν με δράσεις αλληλεγγύης τους ανθρακωρύχους ενός ουαλικού χωριού και οδήγησαν στην επαφή μεταξύ των δύο κοινοτήτων, που άλλαξε τη ζωή τους. Αν δεν έχετε δει αυτή τη σούπερ διασκεδαστική και άκρως αισιόδοξη ταινία, να τη δείτε. Αν δεν είστε σε φάση να δείτε ολόκληρη ταινία, δείτε μόνο το παρακάτω απόσπασμα, όπου, κατά την πρώτη επίσκεψη των LGSM (Lesbians and Gays Support the Miners) στο χωριό, τραγουδούν όλοι μαζί το "bread and roses" -για την επιβίωση και την αξιοπρέπεια. Για το ψωμί. Και για τα τριαντάφυλλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου