Στις 2 Ιουλίου του 1961, ο Έρνεστ Χεμινγκγουέι, σε ηλικία 61 ετών, τερματίζει τη ζωή του τινάζοντας τα μυαλά του στον αέρα με μια καραμπίνα. Τον ίδιο τρόπο είχε επιλέξει κι ο πατέρας του, Κλάρενς, το 1928. Με όπλο αυτοκτόνησε κι ο αδερφός του, Λέστερ, ενώ η αδερφή του, Ούρσουλα, κι η εγγονή του, Μάργκο, προτίμησαν την υπερβολική δόση χαπιών. Αυτοκτονία θα μπορούσε να θεωρηθεί κι ο θάνατος του γιου του Χεμινγκγουέι, Γκρέγκορι, ο οποίος πέθανε στη φυλακή ως τρανσέξουαλ με το όνομα Γκλόρια, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Όλες αυτές οι αυτοκτονίες στην οικογένεια έκαναν τα ΜΜΕ να μιλάνε για την "κατάρα των Χεμινγκγουέι" και τους γιατρούς για την ύπαρξη γονιδίων που αυξάνουν την πιθανότητα αυτοκτονίας.
Ειδικότερα η περίπτωση του διάσημου συγγραφέα έχει κάνει πολλούς ν' αναρωτηθούν τι ήταν αυτό που οδήγησε έναν καταξιωμένο άνθρωπο των γραμμάτων, που συνδύαζε τον κόσμο του πνεύματος με τον κόσμο της δράσης, που ριχνόταν στην περιπέτεια κι είχε ζήσει σε μια ζωή όσα οι περισσότεροι από μας δε θα ζούσαμε ούτε σε δέκα, να μην αντέχει πια να είναι ζωντανός. Βέβαια, όλες αυτές οι περιπέτειες που ενέπνευσαν τα έργα του (η συμμετοχή στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Ισπανικό Εμφύλιο, το κυνήγι άγριων ζώων στην Αφρική -κάποτε είχε πει στην Άβα Γκάρντνερ ότι σκοτώνει τόσα ζώα για να μη σκοτώσει τον εαυτό του- και το ψάρεμα στ' ανοιχτά της Καραϊβικής) θα μπορούσαν να θεωρηθούν πρόβες θανάτου, μιας και είναι αυξημένες οι πιθανότητες να πάει κάτι στραβά σε μια τέτοια δοκιμασία. Και πραγματικά, σε πολλές περιπτώσεις τα πράγματα πήγαιναν στραβά: ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα στη Νορμανδία, καθώς προσπαθούσε ν' αποφύγει γερμανικά πυρά, η συντριβή του αεροπλάνου του στο Ναϊρόμπι και διάφορα άλλα ατυχήματα του άφησαν πολλαπλά τραύματα και προβλήματα υγείας. Αν προσθέσουμε και τις απίστευτες ποσότητες αλκοόλ που κατανάλωνε καθημερινά, η ζωή του μοιάζει σαν μια συνεχής πρόκληση προς τον θάνατο.
Σήμερα, οι απόψεις συγκλίνουν στο ότι ο Χεμινγκγουέι είχε μία ναρκισσιστική προσωπικότητα και ότι υπέφερε από μανιοκατάθλιψη που οι ρίζες της μπορούν να ανιχνευθούν στην οικογενειακή κληρονομικότητα καθώς και στις διαταραγμένες σχέσεις της οικογένειάς του. Γυρνάμε λοιπόν στην τεράστια συζήτηση γύρω από το αν γεννιόμαστε ή γινόμαστε, αν η φύση μας ή το περιβάλλον μας έχουν την ευθύνη για τη συμπεριφορά μας. Η περίπτωση Χεμινγκγουέι δείχνει ότι μάλλον πρόκειται για ένα συνδυασμό των δύο. Ωστόσο, όταν μιλάμε για μια πράξη τόσο τρομερή όσο η αυτοκτονία, μια πράξη που δηλώνει πως ο δράστης της βρίσκει περισσότερη ανακούφιση και παρηγοριά στην ανυπαρξία παρά στην ύπαρξη, καλό είναι να αντιμετωπίζουμε με σεβασμό, να κάνουμε λίγο στην άκρη και να μην αναζητούμε με τόση επιμονή απαντήσεις που δεν μπορούμε να πάρουμε.
(πηγές: www.todayinliterature.com και www.independent.co.uk)
Ειδικότερα η περίπτωση του διάσημου συγγραφέα έχει κάνει πολλούς ν' αναρωτηθούν τι ήταν αυτό που οδήγησε έναν καταξιωμένο άνθρωπο των γραμμάτων, που συνδύαζε τον κόσμο του πνεύματος με τον κόσμο της δράσης, που ριχνόταν στην περιπέτεια κι είχε ζήσει σε μια ζωή όσα οι περισσότεροι από μας δε θα ζούσαμε ούτε σε δέκα, να μην αντέχει πια να είναι ζωντανός. Βέβαια, όλες αυτές οι περιπέτειες που ενέπνευσαν τα έργα του (η συμμετοχή στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Ισπανικό Εμφύλιο, το κυνήγι άγριων ζώων στην Αφρική -κάποτε είχε πει στην Άβα Γκάρντνερ ότι σκοτώνει τόσα ζώα για να μη σκοτώσει τον εαυτό του- και το ψάρεμα στ' ανοιχτά της Καραϊβικής) θα μπορούσαν να θεωρηθούν πρόβες θανάτου, μιας και είναι αυξημένες οι πιθανότητες να πάει κάτι στραβά σε μια τέτοια δοκιμασία. Και πραγματικά, σε πολλές περιπτώσεις τα πράγματα πήγαιναν στραβά: ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα στη Νορμανδία, καθώς προσπαθούσε ν' αποφύγει γερμανικά πυρά, η συντριβή του αεροπλάνου του στο Ναϊρόμπι και διάφορα άλλα ατυχήματα του άφησαν πολλαπλά τραύματα και προβλήματα υγείας. Αν προσθέσουμε και τις απίστευτες ποσότητες αλκοόλ που κατανάλωνε καθημερινά, η ζωή του μοιάζει σαν μια συνεχής πρόκληση προς τον θάνατο.
Σήμερα, οι απόψεις συγκλίνουν στο ότι ο Χεμινγκγουέι είχε μία ναρκισσιστική προσωπικότητα και ότι υπέφερε από μανιοκατάθλιψη που οι ρίζες της μπορούν να ανιχνευθούν στην οικογενειακή κληρονομικότητα καθώς και στις διαταραγμένες σχέσεις της οικογένειάς του. Γυρνάμε λοιπόν στην τεράστια συζήτηση γύρω από το αν γεννιόμαστε ή γινόμαστε, αν η φύση μας ή το περιβάλλον μας έχουν την ευθύνη για τη συμπεριφορά μας. Η περίπτωση Χεμινγκγουέι δείχνει ότι μάλλον πρόκειται για ένα συνδυασμό των δύο. Ωστόσο, όταν μιλάμε για μια πράξη τόσο τρομερή όσο η αυτοκτονία, μια πράξη που δηλώνει πως ο δράστης της βρίσκει περισσότερη ανακούφιση και παρηγοριά στην ανυπαρξία παρά στην ύπαρξη, καλό είναι να αντιμετωπίζουμε με σεβασμό, να κάνουμε λίγο στην άκρη και να μην αναζητούμε με τόση επιμονή απαντήσεις που δεν μπορούμε να πάρουμε.
(πηγές: www.todayinliterature.com και www.independent.co.uk)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου