ΒΙΝΥΛΙΟ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

     Σήμερα είναι η Record Store Day, δηλαδή η μέρα των δισκάδικων (ναι, υπάρχει επετειακή μέρα ακόμα και για τα δισκάδικα...), πράγμα που αφήνει τους περισσότερους παγερά αδιάφορους και κάνει άλλους ν΄αναρωτιούνται αν υπάρχουν πια δισκάδικα κι ακόμα χειρότερα τι είναι τα δισκάδικα! Λοιπόν, υπάρχουν! Οι δίσκοι έχουν αποδειχθεί πιο ανθεκτικοί από την κασέτα και το cd, οπότε στο κέντρο κάθε μεγάλης πόλης υπάρχουν ακόμα τέτοια μέρη για τους λάτρεις της μουσικής και τους φετιχιστές του βινυλίου, που είναι περισσότεροι απ' ό, τι νομίζουμε. Εγώ βέβαια δεν ανήκω σ' αυτους, όμως πάντα νιώθω σεβασμό για όσους κρατάνε ζωντανό κάτι που θα' πρεπε να' χει εξαφανιστεί με την επέλαση των mall και των καταστημάτων- υπερπαραγωγή των μεγάλων εταιρειών. Στο ρομαντικό μυαλό μου είναι μια μορφή αντίστασης, οπότε δε μπορώ παρά να υποβάλω τα σέβη μου. Ωστόσο, η περίπτωση αυτή είναι κάπως διαφορετική, μιας και τα δισκάδικα έχουν αποκτήσει το status του ψαγμένου, εναλλακτικού που έχει δικαίωμα να σνομπάρει όποιον δεν του γεμίζει το μάτι. Με άλλα λόγια, πολλοί απ' όσους εργάζονται σ' αυτά, θεωρούν τους εαυτούς τους τόσο cool, που πιστεύουν ότι μπορούν να σηκώνουν περιφρονητικά το φρύδι σε όποιον αδαή τολμά να ζητήσει κάτι κοινότυπο. Γι' αυτό κι εγώ, θα αποτίσω φόρο τιμής στο ένδοξο βινύλιο όχι με κάποιο βίντεο από το high fidelity, όπου τα δισκάδικα έχουν ήδη γίνει ναοί του cool, αλλά από μια ρομαντική κομεντί του 80, όπου υπάρχουν ακόμα τα συνοικιακά δισκάδικα κι μάλιστα έχουν πιο πολλή πλάκα! Η ταινία είναι μια απ' αυτές που δείχνει η τηλεόραση το μεσημέρι του Σαββάτου ή της Κυριακής και έχει να κάνει με τη γνωστή ιστορία: μαθητές λυκείου που δεν ανήκουν στην κλίκα του σχολείου προσπαθούν να δείξουν τι αξίζουν και τελικά τα καταφέρνουν. Η συγκεκριμένη ταινία λέγεται "Pretty in Pink" και έχει γίνει cult classic, εν πολλοίς λόγω του χαρακτήρα του Duckie, ο οποίος, σε περίπτωση που σας θυμίζει κάτι, είναι αυτός που πρωταγωνιστεί στη σειρά Two and a Half Men. Μην αφήσετε όμως την παραπάνω πληροφορία να μειώσει την απόλαυση της παρακάτω (καταπληκτικής !) σκηνής από την ταινία.

Υ.Γ. : Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στον Σ.Μ., που αγαπά πολύ το βινύλιο, μα δεν αγαπά καθόλου το σνομπ και το δήθεν, κι αυτοί οι λόγοι είναι αρκετοί για να τον αγαπά κανείς.