Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΙΝΙΑ (ΑΛΛΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΈΧΕΙ ΩΡΑΙΟ SOUNDTRACK)

     Σήμερα έχω κέφια και κάνω απανωτές αναρτήσεις κι αφιερώσεις. Αυτή εδώ έχει πολλά κοινά με την προηγούμενη και σκέφτομαι ότι, πέρα από τις ετικέτες "κινηματογράφος" και "μουσική", θα μπορούσα να τις εντάξω και τις δύο σε μια ετικέτα του τύπου "χορός σε απροσδόκητα μέρη" ή "στιγμιαία βελτίωση της διάθεσης". Το βίντεο αυτής της ανάρτησης προέρχεται από μία ρομαντική κομεντί του 1994, το "Reality Bites", με τη Winona Ryder, τον Ethan Hawk και τη Janeane Garofalo. Η ίδια η ταινία δεν είναι τίποτα σπουδαίο, όταν όμως την είδα, πριν από έτη φωτός, μου γεννήθηκαν τρεις σφοδρές, σφοδρότατες επιθυμίες: να ερωτευτώ έναν τύπο σαν αυτόν που υποδύεται ο Ethan Hawk στην ταινία, να ντύνομαι σαν την Janeane Garofalo, κρατώντας κι εγώ αντί για τσάντα ένα lunchbox και, κυρίως, να χορέψω το "My Sharona" μαζί με τους φίλους μου μέσα σ' ένα σουπερμάρκετ. Περιττό να πω ότι δεν έγινε ποτέ τίποτε απ' τα τρία. Μεγαλώνοντας, διαπίστωσα με έκπληξη ότι η ζωή δεν είναι ταινία. Κι ακόμα κι αν είναι, μοιάζει περισσότερο με ιταλικό νεορεαλισμό  του Ντε Σίκα ή υπαρξιακό δράμα του Μπέργκμαν αλλά σε καμία περίπτωση με αμερικάνικη κομεντί. Δε βαριέσαι, κάθε φορά που βλέπω τη σκηνή που χορεύουν, ανεβαίνει τόσο η διάθεσή μου, που η ζωή μου φαίνεται τόσο ωραία, όσο στις αμερικάνικες κομεντί!

Υ.Γ.: Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στη Χ.Μ., η οποία, είμαι σίγουρη, ακόμα και τώρα, αν βρισκόταν στο σουπερμάρκετ κι άκουγε απ' τα μεγάφωνα το "My Sharona", θ' άρχιζε να το χορεύει με φαντασμαγορικές κινήσεις...