Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΈΚΟ

     Δεν ξέρω αν για τον Ουμπέρτο Έκο ο παράδεισος ήταν ένα είδος βιβλιοθήκης, σε μια τέτοια περίπτωση όμως δεν θα διαφέρει τόσο από το σπίτι του, που διαθέτει μία βιβλιοθήκη 50.000 τόμων. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι τα βιβλία που περιέχει δεν ήταν καταγεγραμμένα σε κατάλογο αλλά τα έβρισκε από μνήμης, μιας και πολλές φορές μέσα στη μέρα επισκεπτόταν τον μήκους εβδομήντα μέτρων διάδρομο όπου τα φύλαγε. Άλλωστε, όπως είχε επισημάνει κι ο ίδιος σε μια εξαιρετική συνέντευξή του στο Spiegel το 2009 (μπορείτε να τη διαβάσετε ολόκληρη εδώ), "καλλιέργεια δεν είναι να γνωρίζω πότε πέθανε ο Ναπολέοντας, αλλά να γνωρίζω πώς μπορώ να το βρω μέσα σε δυο λεπτά". Στην ίδια συνέντευξη μιλά για την ομορφιά και την αξία που έχουν οι λίστες -εξάλλου, κι οι βιβλιοθήκες είναι ένα είδος λίστας. Κατά τον Έκο, λοιπόν, ο πολιτισμός μας είναι γεμάτος λίστες: λίστες από αγίους, στρατούς, θεραπευτικά βότανα ή ακόμα λίστες από θησαυρούς και τίτλους βιβλίων· οι λίστες προσπαθούν να βάλουν σε τάξη το χάος και ν' απαριθμήσουν το άπειρο. Κάτι τέτοιο είναι βέβαια αδύνατο, γιατί οι δυνατότητές μας είναι πεπερασμένες -έχουμε ένα όριο κι αυτό το όριο είναι ο θάνατος. Γι' αυτό, καταλήγει ο Έκο, μας αρέσουν τα πράγματα που φαίνονται να εκτείνονται στο άπειρο, τα πράγματα που φαίνονται να μην έχουν τέλος, τ' αστέρια για παράδειγμα, γιατί μας επιτρέπουν να ξεχνάμε τον θάνατο. Οι λίστες, δηλαδή, "μας αρέσουν γιατί δεν θέλουμε να πεθάνουμε".

Υ.Γ.: Η φωτογραφία που συνοδεύει το ποστ προέρχεται από εδώ.