ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ (1)

     Καλησπέρα! Αυτή τη βδομάδα θ' ασχοληθούμε με το σουρεαλισμό. Όχι αυτόν της καθημερινής ζωής, τον άλλο, το λογοτεχνικό και εν γένει καλλιτεχνικό, μέσα από τα έργα των ίδιων των εκπροσώπων του. Ας  δούμε όμως τον ορισμό του σουρεαλισμού από τους ίδιους, στο πρώτο μανιφέστο τους, που γράφτηκε το 1924: "αυτοματισμός ψυχικός καθαρός με τον οποίο προτίθεται κανείς να εκφράσει είτε προφορικά είτε γραπτά, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, την πραγματική λειτουργία της σκέψης. Υπαγόρευση της σκέψης, με την απουσία κάθε ελέγχου απ' τη λογική, έξω από κάθε προκατάληψη αισθητική ή ηθική. Ο σουρεαλισμός στηρίζεται στην πίστη στην ανώτερη πραγματικότητα ορισμένων τύπων συσχετισμών αγνοημένων ως τώρα, στην παντοδυναμία του ονείρου, στο αδιάφορο παιγνίδι της σκέψης". Η επιρροή της ψυχανάλυσης είναι λοιπόν ολοφάνερη, παρ' όλο που ο Φρόιντ έλεγε για τους σουρεαλιστές πως "είναι τρελοί κατά 95% , όσο δηλαδή και το καθαρό οινόπνευμα". Ιδρυτές του κινήματος ήταν ο Breton και ο Soupault, που είναι άλλωστε ο αγαπημένος μου. Ας δούμε λοιπόν ένα ποίημά του Philippe Soupault, το οποίο είχα αντιγράψει παλιότερα σ' ένα τετράδιο επειδή μου άρεσε πολύ, αλλά δυστυχώς δε σημείωσα το όνομα του μεταφραστή. Αν το γνωρίζει κάποιος, ας το μοιραστεί μαζί μας. Πολλά φιλιά!

 say it with music

Τα χρυσά βραχιόλια και τις σημαίες

Τα σύννεφα και τον υγιεινό άνεμο

Τ' αφήνω έτσι απλά

Η καρδιά μου είναι πολύ μικρή

Ή πολύ μεγάλη

Και η ζωή μου μικρή

 Δεν ξέρω πότε ακριβώς θα με βρει το τέλος

 ‘Ομως γερνώ

 Κατεβαίνω τα καθημερινά μου σκαλοπάτια

 Αφήνοντας μια προσευχή να δραπετεύει από τα χείλη μου

 Σε κάθε πάτωμα ένας φίλος με προσμένει

 Είν' ένας κλέφτης

 Είμ' εγώ

 Δεν ξέρω πια να βλέπω μες στον ουρανό

 Παρά ένα μόνο άστρο ή ένα μόνο σύννεφο

Κατά τη θλίψη μου, τη χαρά μου

Δεν ξέρω πια να χαμηλώνω το κεφάλι

Είναι πολύ βαρύ

Μέσα στα χέρια μου δεν ξέρω πια καθόλου

 Αν κρατάω φυσαλίδες σαπουνιού ή μπάλες κανονιού

 Περπατώ

 Γερνώ

 Μα το κόκκινο αίμα μου, το αγαπημένο κόκκινο αίμα μου

Τρέχει στις φλέβες μου

 Κυνηγώντας μπροστά του τις αναμνήσεις τού τώρα

 Μα η δίψα μου είναι πολύ μεγάλη

 Σταματώ ακόμα και προσέχω

Το φως

 Παράδεισος, παράδεισος, παράδεισος.