Δεν ξέρω για σας, αλλά για μένα, η χειρότερη στιγμή της εβδομάδας είναι το απόγευμα της Κυριακής. Μάλλον πρόκειται για κατάλοιπο των σχολικών χρόνων, τότε που έφτανε το κυριακάτικο απόγευμα και συνειδητοποιούσες ότι δεν έχεις ανοίξει βιβλίο και ότι, μεθυσμένη όπως ήσουν από την ελευθερία του Σαββατοκύριακου, ξέχασες εκείνο το τεστ στη Χημεία... Αυτό το πλάκωμα στο στήθος, λοιπόν, έχει μείνει από τότε. Τι μπορεί να το σηκώσει; Μα, τι είναι αυτό που σηκώνει κάθε βάρος; λίγοι καλοί φίλοι, μια έξυπνη συζήτηση, ένα ποτήρι κρασί ή μια κούπα καφέ κι ένα ωραίο τραγούδι. Ένα τραγούδι σαν αυτό, που σε κάνει να χαμογελάς και σου μεταδίδει μια γλυκόπικρη αίσθηση, που είναι και γλυκιά και πικρή για τον ίδιο ακριβώς λόγο: επειδή σου θυμίζει την ανεμελιά και τη φρεσκάδα της εφηβείας, τότε που δεν έβλεπες κανέναν απολύτως λόγο να μη γίνουν όλα τα όνειρά σου πραγματικότητα κι έλαμπες από νεότητα και προσδοκία...Το τραγούδι είναι του Άγγλου Neil Halstead, από τον τρίτο προσωπικό του δίσκο, Palindrome Hunches και το βιντεοκλίπ είναι γυρισμένο στην παραλία Venice της California. Πολλά φιλιά!
Είναι η ΄΄γλυκιά μελαγχολία΄΄της Κυριακής που λεει και ένας φίλος μου, που λιγο πολύ μας ακουμπά τους περισσότερους...και μια απο τίς ερμηνείες του είναι, η έννοια μας για κάτι που φευγει, και για κάτι (άγνωστο)που θα έλθει....
ΑπάντησηΔιαγραφή...πολύ όμορφο το τραγούδι, καλή σου εβδομάδα Κατερίνα...
Πολύ ωραίο αυτό που λεει ο φίλος σου...Καλή βδομάδα και σε σένα!
ΔιαγραφήΠανεμορφοοο!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που σ' αρέσει!Καλή βδομάδα!
ΔιαγραφήΝοσταλγικά Κυριακάτικα απογεύματα εκεί.. dz
ΑπάντησηΔιαγραφή