Στο δωμάτιο καθόντουσαν τέσσερις γυναίκες. Η μία έραβε, οι άλλες
τρεις φλυαρούσαν περί ανέμων και υδάτων. Μιλούσαν για τις τιμές, για τις
ουρές, για τη γειτονοπούλα που έκανε παιδί, κατηγορούσαν τους άντρες
τους, γιατί τώρα είχαν γίνει μπερμπάντηδες και έπρεπε να τους κρατάνε
δεμένους σφιχτά. Εκείνη που έραβε, αναστέναξε. Δεν τα κατάφερε να
κρατήσει τον άντρα της και τώρα ήταν αναγκασμένη να ράβει. Ναι, να
ράβει. Έχει δυο κοριτσάκια, το ένα έξι χρονών και το άλλο τεσσάρων.
Εκείνος ο τρελός σηκώθηκε και πήγε στην άκρη του κόσμου. Της είχε γράψει
και την καλούσε να πάει κοντά του με τα παιδιά. Να ζουν σε μια παράγκα!
Όχι, αυτή τώρα δε μετανιώνει για τίποτα.
Όλοι λένε πως ορθά έπραξε.
Έξω στην αυλή έπαιζε μια λατέρνα. Ένας φουσκωμένος, κιτρινοπράσινος λατερνατζής, με το τρεμάμενό του χέρι, άπλωσε μέσα από το ανοιχτό παράθυρο ένα κουτάκι με μικρά φακελάκια.
-Κυρίες μου, είπε βραχνά, κληρώστε ένα για την ευτυχία σας.
Η κάθε γυναίκα πήρε το φακελάκι της.
Η μια βρήκε ένα αστραφτερό δαχτυλιδάκι - αληθινό, μια χρυσή βέρα.
Της άλλης της έτυχε ένα μικροσκοπικό κομματάκι σαπούνι τουαλέτας.
Η τρίτη πήρε μια δαχτυλήθρα, μια ολοκαίνουργια, αλουμινένια δαχτυλήθρα, με κεφαλάκι από πολύτιμο, φανταχτερό πράσινο γυαλί.
Η τέταρτη, εκείνη που έραβε, βρήκε στο φακελάκι της ένα χαρτάκι που πάνω ήταν τυπωμένο με μαύρα, όλο σιγουριά, γράμματα:
"Ευτυχία"
Ναι, ο μεθύστακας, κουρελής λατερνατζής είχε δώσει απ' το παράθυρο στη ράφτρα την ευτυχία. Το χλωμό της πρόσωπο έγινε ρόδινο, όπως ροδίζει η μαγιάτικη μηλιά στο αντιφέγγισμα μιας μακρινής νυχτερινής πυρκαγιάς. Για μια στιγμή τα κουρασμένα μάτια της φωτίστηκαν. Ύστερα στριφογύρισε το χαρτάκι στα χέρια της, το τσαλάκωσε θυμωμένα και είπε:
-Τι να την κάνει κανείς την ευτυχία; Καλύτερα να μου έπεφτε κανένα κομματάκι σαπούνι.
Και πέταξε το χαρτάκι στο πάτωμα.
Βασίλι Γκρόσμαν, μτφρ. Τάνια Ραχματουλίνα, Ανθολογία Ρώσικου Διηγήματος του Μεσοπολέμου, εκδόσεις Πλέθρον
Έξω στην αυλή έπαιζε μια λατέρνα. Ένας φουσκωμένος, κιτρινοπράσινος λατερνατζής, με το τρεμάμενό του χέρι, άπλωσε μέσα από το ανοιχτό παράθυρο ένα κουτάκι με μικρά φακελάκια.
-Κυρίες μου, είπε βραχνά, κληρώστε ένα για την ευτυχία σας.
Η κάθε γυναίκα πήρε το φακελάκι της.
Η μια βρήκε ένα αστραφτερό δαχτυλιδάκι - αληθινό, μια χρυσή βέρα.
Της άλλης της έτυχε ένα μικροσκοπικό κομματάκι σαπούνι τουαλέτας.
Η τρίτη πήρε μια δαχτυλήθρα, μια ολοκαίνουργια, αλουμινένια δαχτυλήθρα, με κεφαλάκι από πολύτιμο, φανταχτερό πράσινο γυαλί.
Η τέταρτη, εκείνη που έραβε, βρήκε στο φακελάκι της ένα χαρτάκι που πάνω ήταν τυπωμένο με μαύρα, όλο σιγουριά, γράμματα:
"Ευτυχία"
Ναι, ο μεθύστακας, κουρελής λατερνατζής είχε δώσει απ' το παράθυρο στη ράφτρα την ευτυχία. Το χλωμό της πρόσωπο έγινε ρόδινο, όπως ροδίζει η μαγιάτικη μηλιά στο αντιφέγγισμα μιας μακρινής νυχτερινής πυρκαγιάς. Για μια στιγμή τα κουρασμένα μάτια της φωτίστηκαν. Ύστερα στριφογύρισε το χαρτάκι στα χέρια της, το τσαλάκωσε θυμωμένα και είπε:
-Τι να την κάνει κανείς την ευτυχία; Καλύτερα να μου έπεφτε κανένα κομματάκι σαπούνι.
Και πέταξε το χαρτάκι στο πάτωμα.
[1934- 35]
Βασίλι Γκρόσμαν, μτφρ. Τάνια Ραχματουλίνα, Ανθολογία Ρώσικου Διηγήματος του Μεσοπολέμου, εκδόσεις Πλέθρον
Reading in the lamplight, James Abbot Mc Neill Whistler
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου