WOODY GUTHRIE (1)

      Όπως σας είχα πει την προηγούμενη βδομάδα, θέλω να γράψω κάποια πράγματα για τον Woody Guthrie, τον τραγουδιστή της φολκ που επηρέασε καθοριστικά τον Bob Dylan. Τον Woody Guthrie τον ήξερα μόνο μέσω των σχέσεών του με άλλους: ήταν φίλος του συγγραφέα John Steinbeck, πατέρας του Arlo Guthrie που είχε συμμετάσχει στο Woodstock και βέβαια μια από τις σημαντικότερες επιρροές του Bob Dylan.  Για τον ίδιο ήξερα μόνο ότι η κιθάρα του  έγραφε πάνω “this machine kills fascists” («αυτή η μηχανή σκοτώνει φασίστες»), καθώς και ένα, το πιο γνωστό, τραγούδι του “this land is my land”. Φέτος όμως, επειδή, όπως έχω ξαναπεί, άρχισα να ενδιαφέρομαι για την Αμερική της Μεγάλης Ύφεσης, αναζήτησα περισσότερες πληροφορίες για τον Woody, για να διαπιστώσω ότι η ζωή του, πέρα από το ότι ήταν εντελώς μυθιστορηματική, συνοψίζει τα σημαντικότερα γεγονότα της ιστορίας του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών.  

     Από όλα όσα βρήκα για κείνον, αυτό που μ’ έκανε να γράψω  ήταν δύο σελίδες τετραδίου, όπου είχε καταγράψει τις αποφάσεις του για τη νέα χρονιά (πηγή: thisisnthappiness.com). Πρόκειται για το γνωστό έθιμο “new year’s resolutions”, κατά το οποίο οι Αμερικάνοι, ως γνήσιοι προτεστάντες, δεσμεύονται για κάποιους στόχους που σκοπεύουν να πραγματοποιήσουν με τον νέον έτος. Όλα όσα γράφει αποπνέουν ζεστασιά και ανθρωπισμό  και αποκαλύπτουν πολλές πτυχές του χαρακτήρα του: την κακή του σχέση με την καθαριότητα («να αλλάζω κάλτσες», «να κάνω μπάνιο»), το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό του («να πλένω τα δόντια μου, αν μου’ χει μείνει κανένα»), μια αφοπλιστική, παιδική αθωότητα («να βλέπω καλύτερα όνειρα») αλλά και μια βαθειά ωριμότητα («να έχω παρέα αλλά να μη χάνω το χρόνο μου»). 

      Πάνω απ’ όλα όμως, δείχνουν έναν άνθρωπο γεμάτο ενέργεια και δημιουργικότητα, που προσπαθεί συνεχώς να γίνεται καλύτερος («να διαβάζω πολλά καλά βιβλία», «να παίζω και να τραγουδάω καλύτερα»), χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είναι ναρκισσιστικά προσκολλημένος στον εαυτό του. Αντιθέτως, είναι προσανατολισμένος στο «εμείς», είτε αυτό σημαίνει τους δικούς του ανθρώπους («ν’ αγαπάω τον μπαμπά», «ν’ αγαπάω τη μαμά») είτε, γενικά, τους συνανθρώπους του, χωρίς αυτό να συνδέεται με μια αόριστη, αφηρημένη και εν τέλει νερόβραστη αγάπη, αλλά συνειδητή σύμπραξη στον αγώνα κατά του φασισμού .

    Σε δύσκολες εποχές όπως αυτή της Μεγάλης Ύφεσης (Great Depression στα αγγλικά, που θα μπορούσε να σημαίνει επίσης Μεγάλη Κατάθλιψη) και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Woody Guthrie δεν επέλεξε ούτε την εσωστρέφεια, ούτε την παραίτηση ούτε τον ατομισμό. Προσπάθησε να στρέψει την οργή του προς τα έξω και όχι στον εαυτό του ή σ’ αυτούς που δεν έφταιγαν και  να κρατήσει μέσα του ζωντανή την αγάπη και τη χαρά για τη ζωή.

      Εγώ πάλι, προσπάθησα να μην το ρίξω πολύ στο μελό ή στον διδακτισμό, πράγματα για τα οποία έχω μια –σχεδόν- ακατανίκητη ροπή. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Στις δύο επόμενες αναρτήσεις, θα γράψω κάποια πράγματα για τη ζωή του και φυσικά θα βάλω μερικά τραγούδια του. Φιλιά πολλά!