Στις δύο προηγούμενες αναρτήσεις έγινε λόγος για διανοούμενους που εγκατέλειψαν τη ναζιστική Γερμανία και κατέφυγαν στις ΗΠΑ. Όμως, εκτός από τους διανοούμενους, το ίδιο έπραξαν και
πολλοί καλλιτέχνες, ιδιαίτερα από τον χώρο του κινηματογράφου, όπως ο Fritz Lang, ο Douglas Sirk, η Marlene Dietriech και πολλοί άλλοι. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν ταυτιστεί στο μυαλό μας με τον αστραφτερό κόσμο του Χόλιγουντ και αγνοούμε εντελώς τη συναρπαστική ιστορία που υπάρχει από πίσω τους. Τέτοια είναι, για παράδειγμα, η ιστορία της Hedy Lamarr (γι' αυτήν θα γράψω την επόμενη φορά) και του Peter Lorre, για τον οποίο θα γράψω σήμερα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Lazlo Loewenstein και γεννήθηκε το 1904 σε μια μικρή πόλη της Αυστρο- Ουγγαρίας, που σήμερα ανήκει στη Σλοβακία. Μεγάλωσε ωστόσο στη Βιέννη, όπου -κατά τα λεγόμενά του- υπήρξε μαθητής του Freud και σε ηλικία 21 ετών πήγε στο Βερολίνο. Εκεί έγινε στενός συνεργάτης του Brecht και γνώρισε τον έρωτα της ζωής του, την Celia Lovsky, επίσης ηθοποιό, με την οποία υπήρξαν ζευγάρι για δέκα χρόνια και φίλοι για όλη του τη ζωή. Η Celia ήταν αυτή που τον έφερε σε επαφή με τον Fritz Lang, ο οποίος, το 1931, του έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο "Μ", το αριστούργημα του γερμανικού εξπρεσιονιστικού κινηματογράφου.
Μετά από δύο χρόνια όμως, όταν οι Ναζί πήραν την εξουσία, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Γερμανία, αρχικά για το Παρίσι και μετά για το Λονδίνο, όπου τράβηξε την προσοχή του Hitchcock και πήρε τελικά τον ρόλο του κατασκόπου στην ταινία "Ο άνθρωπος που ήξερε πολλά". Στη συνέχεια πήγε στο Χόλιγουντ και έπαιξε, μεταξύ άλλων, στην κινηματογραφική μεταφορά του "Έγκλημα και Τιμωρία" και στα δύο διασημότερα φιλμ νουάρ, το "Γεράκι της Μάλτας" και το "Καζαμπλάνκα". Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο η καριέρα του και η υγεία του άρχισαν να φθίνουν. Σίγουρα έπαιξε κάποιο ρόλο το γεγονός ότι, κατά την περίοδο του μακαρθισμού, θεωρούνταν ύποπτος για τα πολιτικά του φρονήματα αλλά η σημαντικότερη αιτία ήταν η εξάρτησή του από τη μορφίνη. Μετά από κάποια εγχείρηση στα νεανικά του χρόνια, ο γιατρός του είχε χορηγήσει μορφίνη για να ανακουφίσει τους πόνους. Από τότε και για όλη του τη ζωή πάλευε κρυφά ενάντια σ' αυτή την εξάρτηση. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του η όψη του ήταν πολύ αλλοιωμένη, πράγμα που δεν τον εμπόδισε να δώσει απολαυστικές ερμηνείες στις ταινίες τρόμου "The Raven" και "Tales of Terror" του Roger Corman. Πάντως, η κορυφαία ερμηνεία όλης της καριέρας του παραμένει στο ρόλο του ψυχοπαθή δολοφόνου στο "Μ". Πέθανε το 1964 από εγκεφαλικό.
Υ.Γ. 1: Οι περισσότερες πληροφορίες για το πιο πάνω κείμενο αντλήθηκαν από το βιβλίο "The Rough Guide to Cult Movies", των εκδόσεων Rough Guides.
Υ.Γ. 2: Όποιος από σας ισχυρίζεται ότι είναι σινεφίλ και δεν έχει δει το "Μ" του Fritz Lang, πέρα από την απύθμενη ντροπή που θα έπρεπε να νιώθει για την άγνοιά του, οφείλει να το δει το συντομότερο δυνατό, για να μην πω τώρα αμέσως! Και για να προλάβω δικαιολογίες του τύπου "πού να τη βρω τώρα τόσο παλιά ταινία", ορίστε:
Μετά από δύο χρόνια όμως, όταν οι Ναζί πήραν την εξουσία, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Γερμανία, αρχικά για το Παρίσι και μετά για το Λονδίνο, όπου τράβηξε την προσοχή του Hitchcock και πήρε τελικά τον ρόλο του κατασκόπου στην ταινία "Ο άνθρωπος που ήξερε πολλά". Στη συνέχεια πήγε στο Χόλιγουντ και έπαιξε, μεταξύ άλλων, στην κινηματογραφική μεταφορά του "Έγκλημα και Τιμωρία" και στα δύο διασημότερα φιλμ νουάρ, το "Γεράκι της Μάλτας" και το "Καζαμπλάνκα". Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο η καριέρα του και η υγεία του άρχισαν να φθίνουν. Σίγουρα έπαιξε κάποιο ρόλο το γεγονός ότι, κατά την περίοδο του μακαρθισμού, θεωρούνταν ύποπτος για τα πολιτικά του φρονήματα αλλά η σημαντικότερη αιτία ήταν η εξάρτησή του από τη μορφίνη. Μετά από κάποια εγχείρηση στα νεανικά του χρόνια, ο γιατρός του είχε χορηγήσει μορφίνη για να ανακουφίσει τους πόνους. Από τότε και για όλη του τη ζωή πάλευε κρυφά ενάντια σ' αυτή την εξάρτηση. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του η όψη του ήταν πολύ αλλοιωμένη, πράγμα που δεν τον εμπόδισε να δώσει απολαυστικές ερμηνείες στις ταινίες τρόμου "The Raven" και "Tales of Terror" του Roger Corman. Πάντως, η κορυφαία ερμηνεία όλης της καριέρας του παραμένει στο ρόλο του ψυχοπαθή δολοφόνου στο "Μ". Πέθανε το 1964 από εγκεφαλικό.
Υ.Γ. 1: Οι περισσότερες πληροφορίες για το πιο πάνω κείμενο αντλήθηκαν από το βιβλίο "The Rough Guide to Cult Movies", των εκδόσεων Rough Guides.
Υ.Γ. 2: Όποιος από σας ισχυρίζεται ότι είναι σινεφίλ και δεν έχει δει το "Μ" του Fritz Lang, πέρα από την απύθμενη ντροπή που θα έπρεπε να νιώθει για την άγνοιά του, οφείλει να το δει το συντομότερο δυνατό, για να μην πω τώρα αμέσως! Και για να προλάβω δικαιολογίες του τύπου "πού να τη βρω τώρα τόσο παλιά ταινία", ορίστε:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου