ΛΙΓΟ ΑΠΟ MONTY PYTHON...

 

 

(πηγή: pantheonbooks.tumblr.com)

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΕΛΙΚΟΣ

(Εύχομαι, πάντως, και σήμερα να χάσουν οι Γερμανοί....)

ΤΟ ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ GEORGE HARRISON

Εντάξει τώρα, ξέρω ότι ο συνειρμός ανάμεσα στο Μόμπι Ντικ κι αυτό το βίντεο είναι στοιχειώδης (θαλασσόλυκος- με- ξύλινο- πόδι) και ξέρω ακόμα ότι το ρίχνω το επίπεδο, αλλά όλο Ταρκόφσκι και Ντοστογέφσκι και Μέλβιλ, όλο υπαρξιακές αναζητήσεις και προβλήματα, δε μπορώ, αγχώνομαι, χρειάζομαι κάτι πιο ανάλαφρο και αστείο. Άλλωστε, εδώ που τα λέμε, μου ήταν ΑΔΥΝΑΤΟ να αντισταθώ σε ένα βίντεο που συνδυάζει George Harrison με Monty Python!

ΌΛΟΣ Ο ΠΡΟΥΣΤ ΣΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΈΝΑ ΛΕΠΤΟ!

     Μερικές φορές νιώθω άσχημα για το εξής: ενώ γράφω σ' αυτό το μπλογκ για τη λογοτεχνία, υπάρχουν σημαντικά μυθιστορήματα, όπως το "Μόμπι Ντικ" και ο "Οδυσσέας", που δεν τα έχω διαβάσει. Δηλαδή, όχι μόνο δεν τα έχω διαβάσει, αλλά παραδέχομαι την άγνοιά μου ευθαρσώς, χωρίς μάλιστα κάτι τέτοιο να μ' εμποδίζει να κάνω σχετικές αναρτήσεις. Πραγματικά, ντρέπομαι, ντρέπομαι πολύ! Πώς θεωρώ τον εαυτό μου αναγνώστρια, αν δεν έχω διαβάσει βιβλία- ογκόλιθους; Κι όταν λέω ογκόλιθους, δεν εννοώ μόνο ως προς την αξία, αλλά κι ως προς τον καθ' αυτό όγκο. Μετά όμως, μου έρχεται μια σκέψη που αναπτερώνει το ηθικό μου κι επαναφέρει την πίστη στον εαυτό μου: έχω διαβάσει το "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο" του Προυστ! ΟΛΟΚΛΗΡΟ! Αυτό μάλιστα! Αυτό αποτελεί κατόρθωμα! Κι αν δεν πιστεύετε έμένα, που, τελοσπάντων, μπορεί να τα παραλέω, θα πιστέψετε σίγουρα τους Monty Python, οι οποίοι, στο παρακάτω βίντεο, διοργανώνουν έναν διαγωνισμό περιληπτικής απόδοσης του "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο" σε λιγότερο από ένα λεπτό αλλά όλοι οι συμμετέχοντες αποτυγχάνουν. Πολύ λογικό.

MONTY PYTHON ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

     Στις αναρτήσεις της προηγούμενης εβδομάδας φάνηκε ότι η φιλοσοφία δεν είναι τόσο βαρετή και βαρύγδουπη όσο πολλοί από εμάς τη φανταζόμαστε. Σήμερα θα φανεί ότι μπορεί μάλιστα να έχει και πολλή πλάκα. Βέβαια, απαιτείται μεγάλο ταλέντο κι αρκετές γνώσεις επί του θέματος για να κάνει κάποιος πλάκα με τη φιλοσοφία, οπότε λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να το καταφέρουν. Όπως, ας πούμε, οι Monty Python. Έχοντας σπουδάσει όλοι τους στην Οξφόρδη ή το Κέμπριτζ, μπορούσαν να αναμείξουν φιλοσοφικούς στοχασμούς με τα πιο παράλογα αστεία, δημιουργώντας θεοπάλαβα σκετς. Το πιο γνωστό είναι ο ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ αρχαίων Ελλήνων και Γερμανών φιλοσόφων, με διαιτητή τον Κομφούκιο.
     Το πιο αστείο όμως, κατά τη γνώμη μου, προέρχεται από την τηλεοπτική σειρά  "Monty Python's Flying Circus" και είναι αυτό όπου ο John Cleese ως  Mrs Premise (κ. Προϋπόθεση) και ο Graham Chapman ως Mrs Conclusion (κ. Συμπέρασμα) συναντιούνται στα πλυντήρια και, πάνω στην κουβέντα, διαφωνούν για το αν το έργο του Σαρτρ "οι Δρόμοι της Ελευθερίας" είναι μια αλληγορία για την αναζήτηση του ανθρώπου για δέσμευση. Αποφασίζουν λοιπόν να πάνε στο σπίτι του να τον ρωτήσουν, αφού η κ. Premise ξέρει τους Σαρτρ, μιας κι έκαναν το προηγούμενο καλοκαίρι μαζί διακοπές στην Ίμπιζα. Ξεκινάνε λοιπόν με μια σχεδία, στην πορεία χάνονται και βρίσκονται στην Ισλανδία, τελικά όμως φτάνουν στο Παρίσι, χτυπάνε το κουδούνι του Σαρτρ και τους ανοίγει η γυναίκα του, η οποία τους προειδοποιεί ότι ο φιλόσοφος δεν είναι στις καλές του κι όλη την ώρα μουρμουράει "η μπουρζουαζία αυτό" και 'η μπουρζουαζία εκείνο". Τον ρωτάνε λοιπόν αν "οι Δρόμοι της Ελευθερίας" είναι μια αλληγορία για την αναζήτηση του ανθρώπου για δέσμευση κι εκείνος απαντάει: "ναι". Τέλος. Όταν το διηγούμαι εγώ, δεν είναι αστείο. Όταν όμως δείτε τους John Cleese και Graham Chapman ντυμένους κυριούλες να συζητάνε για τον Σαρτρ, ω, τότε είναι πολύ πολύ αστείο!

ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ: GEORGE HARRISON

     Το κλασικό μουσικό ερώτημα "Beatles ή Stones" για μένα έχει απαντηθεί εδώ και πολλά χρόνια: Beatles. Το ίδιο και το ερώτημα "ποιος είναι ο αγαπημένος σου Beatle": Ο George Harrison φυσικά, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 25 Φεβρουαρίου του 1943 στο Λίβερπουλ. Τα τραγούδια των Beatles και της μετέπειτα ατομικής καριέρας του Harrison θα ήταν αρκετός λόγος για τη σημερινή ανάρτηση, μιας και τα περισσότερα απ' αυτά δεν έχουν ούτε μια ρυτίδα, παρά τον μισό αιώνα που έχει περάσει από πάνω τους. Ωστόσο, ο βασικότερος λόγος που ήθελα να γράψω σήμερα για τον George Harrison είναι η ίδια η ζωή του, η ζωή ενός ανθρώπου που πριν κλείσει τα είκοσι είχε όλο τον κόσμο στα πόδια του αλλά εκείνος αποφάσισε ότι όλος ο κόσμος δεν ήταν αρκετός και στράφηκε στον εαυτό του, σε μια ακατάπαυστη προσπάθεια αυτοπροσδιορισμού, εσωτερικής αναζήτησης και  καλλιέργειας των πολλαπλών ενδιαφερόντων του.
     Για έναν έφηβο που μεγάλωνε μεταπολεμικά σε μια εργατική γειτονιά του Λίβερπουλ, το ροκ εντ ρολ ήταν η μορφή που έπαιρνε το όνειρό του να ξεφύγει από το μίζερο περιβάλλον της αγγλικής εργατικής τάξης και να ζήσει μια συναρπαστική ζωή. Στα 14 άρχισε να παίζει κιθάρα και στα 17 έγινε μέλος των Beatles, ένα συγκρότημα που είχε φτιάξει ένας τύπος που ήξερε από το σχολείο, ο Paul McCartney, μαζί με έναν άλλο, τον John  Lennon...Τα υπόλοιπα, λίγο πολύ τα ξέρουμε όλοι. Αρκεί μόνο να σκεφτούμε ότι αυτοί οι 4 άνθρωποι που ήταν στους Beatles έζησαν στο έπακρο το πνεύμα των '60s, με την ξέφρενη ζωή, τα ναρκωτικά, τα ταξίδια και τους πειραματισμούς. Ήταν σαν να συμπύκνωναν σε κάθε χρόνο της ζωής τους τις εμπειρίες μιας δεκαετίας. Και βέβαια ήταν, πάνω απ' όλα, η μουσική. Πριν ο Harrison κλείσει τα 25, οι Beatles είχαν βγάλει το Sgt Pepper. Τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς;

    Ο Harrison, όμως, είχε το σημαντικότερο προτέρημα που, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να έχει ένας άνθρωπος: ακόρεστη περιέργεια. Μέσα από τη γνωριμία του με τον Ινδό μουσικό Ravi Shankar, άρχισε να ενδιαφέρεται για την ινδική μουσική και γενικότερα για τον ινδικό πολιτισμό. Στα συχνά ταξίδια του στην Ινδία έμαθε να παίζει σιτάρ, καθώς και άλλα ινδικά μουσικά όργανα, των οποίων τον ήχο ενσωμάτωσε στη μουσική των Beatles, όπως στο norwegian wood και το within you without you. Αυτό όμως που κυρίως τον απορρόφησε ήταν οι μεταφυσικές αναζητήσεις, μέσα από την επαφή με διάφορους guru. Η Ινδία ήταν μια από τις τάσεις των 60s, για τον Harrison όμως δεν ήταν μια επιδερμική επαφή αλλά κάτι που του άλλαξε τη ζωή, αφού ασπάστηκε τον ινδουισμό και δεν έπαψε ν' αναζητά την ουσία του θείου σ' όλη του τη ζωή. Όταν οι Beatles διαλύθηκαν το 1970, ο Harrison συνέχισε την καριέρα του στη μουσική. Σημαντική στιγμή ήταν η συναυλία που διοργάνωσε το 1971 για τους πρόσφυγες του Μπαγκλαντές, ύστερα από παρότρυνση του Ravi Shankar. Ήταν η πρώτη "φιλανθρωπική" συναυλία που διοργανώθηκε ποτέ, στην οποία συμμετείχαν ο Bob Dylan και ο Eric Clapton, και κατάφερε να συγκεντρώσει 40.000 θεατές.
     Μια άλλη πτυχή του Harrison ήταν η αγάπη για τον κινηματογράφο. Το 1978 ίδρυσε την εταιρεία παραγωγής Handmade Films, υποθηκεύοντας όλα τα περιουσιακά του στοιχεία, προκειμένου να χρηματοδοτήσει την παραγωγή της ταινίας των Monty Python "Life of Brian", μόνο και μόνο επειδή ήταν φανατικός θαυμαστής τους και ήθελε να δει την ταινία. Ο Eric Idle των Monty Python έλεγε ότι τα 4 εκατομύρια που πλήρωσε ο Harrison για την παραγωγή της ταινίας είναι το ακριβότερο εισιτήριο που έχει πληρώσει ποτέ κανείς για να δει μια ταινία. Ο ανεξάρτητος βρετανικός κινηματογράφος χρωστά πραγματικά πολλά στον George Harrison, αφού χωρίς αυτόν ταινίες όπως το Time Bandits, πάλι των Monty Python, και η Mona Lisa δε θα είχαν γυριστεί.

     Οι μουσικές του αναζητήσεις δε σταματούσαν: το 1988 σχημάτισε τους Traveling Wilburys μαζί μέ τους Bob Dylan, Roy Orbison και Tom Petty, με τους οποίους ηχογράφησε 2 άλμπουμ. Επίσης, επειδή αγαπούσε πολύ τον ήχο του γιουκαλίλι, κουβαλούσε ένα πάντα μαζί του και έπαιζε σε κάθε ευκαιρία. Δεν έζησε όμως αρκετά για να κάνει όλα όσα ήθελε. Το 2001, σε ηλικία 58 ετών, πέθανε από μεταστατικό καρκίνο στους πνεύμονες και τον εγκέφαλο. Οι στάχτες του διασκορπίστηκαν στο Βαρανάσι, στους ποταμούς Γάγγη, Σαρασβάτι και Γιαμούνα, σύμφωνα με την ινδουιστική παράδοση.

     Ένα χρόνο μετά το θάνατό του, η οικογένεια και οι φίλοι του έκαναν μια συναυλία προς τιμήν του. Ήταν σχεδόν όλοι εκεί: η γυναίκα του Olivia και ο γιος του Dhani, οι Monty Python, ο Ravi Shankar, ο  Tom Petty, ο Jeff Lynne, ο Eric Clapton, ο Ringo Starr και ο Paul McCartney. Η πιο ηχηρή απουσία ήταν αυτή του  Bob Dylan. Ήταν η πρώτη φορά μετά τη διάλυση των Beatles που ο Ringo Starr και ο Paul McCartney έπαιζαν πάλι μαζί. Ωστόσο, ο σούπερ ήρωας της συναυλίας ήταν ο Eric Clapton, που εκτέλεσε με μοναδικό τρόπο τα τραγούδια του Harrison. Στο τέλος, όταν ο Dhani ευχαρίστησε τους φίλους του πατέρα του και τραγούδησαν όλοι μαζί το" I'll see you in my dreams", εγώ τουλάχιστον (που είμαι τελείως χαζοβιόλα με κάτι τέτοια) συγκινήθηκα.

Και για όσους δε θέλουν να δουν μια ΟΛΟΚΛΗΡΗ συναυλία για τον George Harrison, ορίστε ένα τραγουδάκι. Πολλά φιλιά!