ΠΡΙΝ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ

 

     Κάθε χρόνο περιμένω τις καινούριες ταινίες με ανυπομονησία κι αν δεν καταφέρω να δω κάποια απ' αυτές που μου'χουν τραβήξει το ενδιαφέρον, φροντίζω να τακτοποιήσω την εκκρεμότητα μέσα στο καλοκαίρι, σε κάποιο θερινό σινεμά. Φέτος είδα πολλά ωραία, ωστόσο μία είναι η τανία που περιμένω με τεράστια ανυπομονησία: το "Πριν τα Μεσάνυχτα" του Richard Linklater, το οποίο θα βγεί στους ελληνικούς κινηματογράφους στις 13 Ιουνίου. Θα μπορούσα να πω ότι το περιμένω εδώ κι εννέα χρόνια, αφού ακολουθεί το "Πριν το Ηλιοβασίλεμα" του 2004 και το "Πριν το Ξημέρωμα" του 1995.
     Στην πρώτη ταινία οι δύο πρωταγωνιστές (Ethan Hawke, Julie Delpy), που γνωρίζονται στο τραίνο κι αποφασίζουν να κατέβουν στη Βιέννη και να περάσουν μαζί όσες ώρες απομένουν ως το ξημέρωμα, είναι 20+. Μιλούν κυρίως για το μέλλον και τα όνειρά τους και τα πρόσωπά τους λάμπουν από την επιθυμία να ζήσουν τη ζωή που ανοίγεται μπροστά τους και να γευτούν όσα έχει να τους προσφέρει. Στη δεύτερη ταινία ξανασυναντιούνται στο Παρίσι και περιφέρονται στην πόλη συζητώντας ως το ηλιοβασίλεμα. Έχουν περάσει τα 30 κι οι συζητήσεις τους αναφέρονται πιο πολύ στο παρόν και το παρελθόν παρά στο μέλλον. Έχουν βιώσει αρκετές επιτυχίες κι αποτυχίες και το βλέμμα τους έχει χάσει κάτι από τη λάμψη και τη φρεσκάδα του, έχει αρχίσει να ραγίζει από τις απογοητεύσεις που δοκιμάζουμε όλοι μας όταν ανακαλύπτουμε ότι η πραγματικότητα απέχει αρκετά από τα όνειρά μας. Δεν έχουν όμως παραιτηθεί από τη ζωή κι εξακολουθούν ν' αποζητούν ζεστασιά κι ανθρώπινη επαφή, γι' αυτό και στο τέλος μένουν μαζί.
     Η τρίτη ταινία λοιπόν, η οποία έχει γυριστεί στη Μεσσηνία, τους βρίσκει ακόμα μαζί, μια δεκαετία μετά και τίθεται το ερώτημα: αν συναντούσε τώρα ο ένας τον άλλο, θα κατέβαιναν από το τραίνο για να μοιραστούν κάποιες ώρες με κάποιον παντελώς άγνωστο; Με άλλα λόγια, τι έχει μείνει από τον έρωτα, την τόλμη και την ορμητικότητα της πρώτης τους συνάντησης; Δεν το ξέρω, δεν έχω δει ακόμα την ταινία αλλά την περιμένω όπως περιμένουμε να συναντήσουμε παλιούς φίλους που έχουμε να δούμε καιρό. Αμέσως σκεφτόμαστε πόσο μεγάλωσαν, για να συνειδητοποιήσουμε ότι κι εμείς έχουμε μεγαλώσει μαζί τους, έχουμε αλλάξει, έχουμε μείνει ίδιοι, έχουμε, τελοσπάντων, νιώσει τη ζωή.