Η ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΛΑΝΤΛΟΟΥ

     Σε κάποια από τα πρώτα post αυτού του blog, είχα κάνει ένα αφιέρωμα στον Woody Guthrie κι ένα από τα τραγούδια που είχα ανεβάσει ήταν το "The Ludlow Massacre". Δεν ήξερα σε ποιο γεγονός αναφερόταν το τραγούδι, ώσπου μια φίλη άρχισε να μου μιλάει για τη σφαγή του Λάντλοου, τον Λούη Τίκα και τους Wobblies. Τίποτε απ' αυτά δε μου ήταν γνωστό, οπότε αποφάσισα να μάθω περισσότερα, ξεκινώντας την αναζήτηση από το internet. Το πρώτο πράγμα που βρήκα ήταν ένα σύντομο βίντεο με τον Howard Zinn να λέει ότι, όταν άκουσε το τραγούδι του Woody Guthrie για τη σφαγή του Λάντλοου, επηρεάστηκε τόσο, που άρχισε αμέσως την έρευνα στα ράφια της βιβλιοθήκης -κι αυτή η έρευνα κατέληξε στη διπλωματική του εργασία για το μεταπτυχιακό του στο Κολούμπια. Μόνο και μόνο το ότι ο Howard Zinn είχε ασχοληθεί με τη σφαγή του Λάντλοου ήταν για μένα αρκετό, γιατί, αν δεχτούμε αυτό που λεει ο Σάλιντζερ στο "Φύλακα στη Σίκαλη", ότι δηλαδή "γνώρισμα του ανώριμου ανθρώπου είναι πως θέλει να πεθάνει ευγενικά για μια υπόθεση, γνώρισμα του ώριμου ανθρώπου είναι πως θέλει να ζήσει ταπεινά γι' αυτήν", τότε ο Howard Zinn είναι ο ήρωάς μου. Για το παρακάτω κείμενο, λοιπόν, που μιλάει για τη σφαγή του Λάντλοου, έχω αντλήσει τις πληροφορίες από το βιβλίο του Howard Zinn "H Ιστορία του Λαού των Ηνωμένων Πολιτειών", που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αιώρα. Ήταν δώρο του πατέρα μου για τα περσινά Χριστούγεννα κι είναι τώρα ένα από τα πιο πολύτιμα βιβλία στη βιβλιοθήκη μου.

     Το Σεπτέμβριο του 1913, 11.000 ανθρακωρύχοι, κυρίως ελληνικής, ιταλικής και σερβικής καταγωγής, που δούλευαν σε μια εταιρεία της οικογένειας Ροκφέλερ στο Νότιο Κολοράντο, κατέβηκαν σε απεργία, με αφορμή το φόνο ενός ηγέτη τους. Από την αρχή της απεργίας, έγινε έξωση στους απεργούς από τα σπίτια τους, οπότε έστησαν σκηνές στους παρακείμενους λόφους και συνέχισαν από εκεί τον αγώνα τους. Για να τους αντιμετωπίσει, ο Ροκφέλερ προσέλαβε μπράβους από το πρακτορείο Baldwin -Felts Detective Agency, οι οποίοι επιτέθηκαν στους απεργούς με πολυβόλα, χωρίς όμως να καταφέρουν να σταματήσουν την απεργία. Οι απεργοί συνέχισαν τον αγώνα τους και μάλιστα κατάφεραν να αναχαιτίσουν ένα θωρακισμένο τρένο που μετέφερε απεργοσπάστες. Μετά από αυτό, ο κυβερνήτης του Κολοράντο αποφάσισε να φέρει την Εθνοφρουρά κι ο Ροκφέλερ συμφώνησε να πληρώνει τους μισθούς της. Τα μέλη της Εθνοφρουράς χτυπούσαν τους απεργούς και τους συλλάμβαναν κατά εκατοντάδες, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Όταν πέρασε ακόμα κι ο σκληρός χειμώνας του 1913- 1914, έγινε φανερό ότι χρειάζονταν άλλου είδους μέτρα για να μπει ένα τέλος στην απεργία.
     Τον Απρίλιο του 1914, ένα πολυβόλο της Εθνοφρουράς άρχισε να χτυπά τις σκηνές του καταυλισμού Λάντλοου, του μεγαλύτερου καταυλισμού των απεργών, όπου διέμεναν περισσότερα από 1.000 άτομα, άντρες, γυναίκες και παιδιά. Οι απεργοί αντεπιτέθηκαν αλλά ο αρχηγός τους, ο Κρητικός Λούης Τίκας, αφού πείστηκε με δόλο να συναντήσει στρατιώτες της Εθνοφρουράς προκειμένου να διαπραγματευτεί μαζί τους, δολοφονήθηκε με άγρια χτυπήματα. Το βράδυ, τα μέλη της Εθνοφρουράς μπήκαν στον οικισμό με πυρσούς και έβαλαν φωτιά. Οι οικογένειες των απεργών κατέφυγαν στους γύρω λόφους, ενώ 13 άτομα σκοτώθηκαν από τους πυροβολισμούς. Την επόμενη μέρα, ένας εργάτης που περνούσε τηλεφωνικά καλώδια στην ερειπωμένη περιοχή του Λάντλοου, ανασήκωσε ένα σιδερένιο κάλυμα που σκέπαζε ένα λάκκο και ανακάλυψε τα απανθρακωμένα πτώματα 11 γυναικών και 2 παιδιών.
     Τα νέα διαδόθηκαν γρήγορα και στην περιοχή κατέφθασαν οπλισμένοι ανθρακωρύχοι, οι οποίοι κατέστρεψαν τα ορυχεία, σκότωσαν τους φύλακες και ανατίναξαν τις στοές. Αρκετοί στρατιώτες που είχαν διαταγή να μεταβούν στην περιοχή για να καταπνίξουν τις ταραχές, αρνήθηκαν να πάνε, δηλώνοντας ότι δε θα συμμετάσχουν στη δολοφονία παιδιών και γυναικών, ενώ σ' όλη τη χώρα γίνονταν διαδηλώσεις. Το αίτημα του κυβερνήτη του Κολοράντο για αποστολή ομοσπονδιακών στρατευμάτων με σκοπό την καταστολή της απεργίας, έγινε δεκτό. Μόλις κατέφθασαν τα στρατεύματα, η απεργία άρχισε να διαλύεται. 66 άνδρες, γυναίκες και παιδιά είχαν σκοτωθεί. Κανένας εθνοφρουρός ή φρουρός των ορυχείων δεν κατηγορήθηκε ποτέ για τους φόνους αυτούς.
     Αυτή ήταν η σφαγή του Λάντλοου, που έγινε τραγούδι από τον Γούντι Γκάθρι και έδωσε το θέμα στον Χάουαρντ Ζιν για τη διπλωματική του εργασία. Μια απεργία που έληξε άδοξα και τραγικά, όπως γίνεται με τους περισσότερους αγώνες. Δεν ήταν όμως μάταιη, όπως μάταιος δεν είναι κανένας αγώνας, ειδικά όταν συνεχίζει να εμπνέει τα καλύτερα μυαλά των επόμενων γενιών.