Αν εξαιρέσουμε τα ακατανόητα εκείνα πλάσματα που προτιμούν τον χειμώνα, το κρύο, το ντύσιμο-κρεμμύδι και τις μικρές μέρες, οι περισσότεροι από μας αγαπάμε τη λιακάδα, την ανεμελιά και την απλότητα του καλοκαιριού. Για την ακρίβεια, δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ονειρευτεί έστω και μια φορά το ατέλειωτο καλοκαίρι, τη συνεχή μετακίνηση από μέρος σε μέρος, κυνηγώντας τον καλοκαιρινό ήλιο όλο τον χρόνο. Αυτήν ακριβώς τη φαντασίωση πραγματοποίησαν δύο Αμερικάνοι το 1966, στο "Endless Summer", την εμβληματική ταινία των σίξτις, που η επιρροή της στη νεανική κουλτούρα και την pop αισθητική φτάνει ως τις μέρες μας. Βέβαια, οι πρωταγωνιστές του φιλμ, οι οποίοι υποδύονται τους εαυτούς τους, δεν κυνηγούν γενικά το καλοκαίρι, αλλά το τέλειο κύμα, το όνειρο κάθε σέρφερ, μιας και η ταινία έχει ως θέμα της το σέρφινγκ. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η ταινία απευθύνεται μόνο σε όσους ενδιαφέρονται για το σερφ: καθώς ακολουθούμε τους δύο σέρφερ από την Καλιφόρνια στη Σενεγάλη, τη Γκάνα και τη Νιγηρία κι από κει στην Νότια Αφρική, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, με τελικούς σταθμούς του ταξιδιού την Ταϊτή και τη Χαβάη, μεταφερόμαστε σε μια άλλη, πιο αθώα, πιο χαμηλών τόνων εποχή, χωρίς χορηγούς και χωρίς εντυπωσιακές φιγούρες -παρ'όλο που δε λείπει η χαρακτηριστική αμερικάνικη άγνοια για τους άλλους πολιτισμούς. Όσο η ταινία κυλά, εικόνες απάτητων παραλιών και μαγευτικών τοπίων διαδέχονται εικόνες με παστέλ σκαραβαίους και τρανζιστοράκια, όλες τους ιδωμένες με τη φρεσκάδα που ανήκει μόνο στους νέους, αλλά, για να πούμε την αλήθεια, όλοι μας επιθυμούμε να ξανανιώσουμε όταν φτάνει το καλοκαίρι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου