ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΗ

     Ένα από τα πολλά στοιχεία που έχω πάρει από τη μάνα μου είναι η αγάπη για τα αυτοβιογραφικά βιβλία και κυρίως γι' αυτά που είναι γραμμένα από γυναίκες, γυναίκες οι οποίες καταφέρνουν να βρουν τον δρόμο τους και ν' αρθρώσουν τον δικό τους λόγο μέσα σε μια κοινωνία φτιαγμένη από άντρες για άντρες. Όταν, λοιπόν, η μητέρα μου μού έδωσε να διαβάσω το βιβλίο της Ξένιας Καλογεροπούλου "Γράμμα στον Κωστή" (εκδόσεις Πατάκη), δεν μπορούσα να τ' αφήσω από τα χέρια μου: μέσα σε μια μέρα το είχα τελειώσει κι ύστερα μετάνιωσα που το διάβασα τόσο λαίμαργα, αντί να πάρω τον χρόνο μου και να το κάνω να κρατήσει περισσότερο. Ήταν όμως αδύνατο. Είναι τέτοια η αμεσότητα του λόγου και η ζωντάνια της αφήγησης, που απορροφήθηκα από τις αναμνήσεις που καταγράφει, άλλοτε μελαγχολικά, άλλοτε με χιούμορ, ποτέ όμως με πικρία. Το πατρικό της στο Ψυχικό, τα ελληνικά νησιά της δεκαετίας του '40 και του '50, οι αθηναϊκοί θίασοι και οι περιοδείες τους στην επαρχία συνθέτουν μια Ελλάδα που δεν υπάρχει πια, υπάρχουν όμως οι άνθρωποι που διαμορφώθηκαν μέσα σ' αυτήν, όπως η ίδια η συγγραφέας, οι αγαπημένες της φίλες Μαρίνα Καραγάτση και Άλκη Ζέη, καθώς και πολλά άλλα πρόσωπα που αναφέρονται στο βιβλίο με τρυφερότητα, γενναιοδωρία και κατανόηση.
     Ωστόσο, το πρόσωπο που σφραγίζει με την απουσία/παρουσία του όλο το βιβλίο, είναι ο Κωστής Σκαλιόρας, ο αγαπημένος της, που έφυγε από τη ζωή το 2013 και που, γράφοντάς του αυτό το γράμμα, συνεχίζει να μοιράζεται τη ζωή της μαζί του. Μ' αυτό το βιβλίο, λοιπόν, μετουσιώνει τον πόνο της απώλειας σε δημιουργία, αποκαλύπτοντας παράλληλα τον εαυτό της, έναν άνθρωπο γεμάτο αρχοντιά και ταπεινότητα, με δίψα για ζωή και ανθρώπινη επικοινωνία. Πάνω απ' όλα, το "Γράμμα στον Κωστή" αξίζει γιατί μας δείχνει πώς είναι το να ζει κανείς τη ζωή του με νόημα και ουσία, αγαπώντας και δημιουργώντας, πώς είναι, δηλαδή, το να ζει τη ζωή του καλά.

Υ.Γ.: Πάντα θεωρούσα την Καλογεροπούλου μια πολύ όμορφη γυναίκα, η οποία, μάλιστα, όσο μεγαλώνει γίνεται ακόμα πιο όμορφη και λαμπερή. Νομίζω ότι στην περίπτωσή της ταιριάζει αυτό που μου είχε πει πριν χρόνια μια αγαπημένη φίλη: "όταν είμαστε νέοι, έχουμε το πρόσωπο που μας έχει δώσει η φύση· όταν μεγαλώνουμε, έχουμε το πρόσωπο που εμείς οι ίδιοι έχουμε φτιάξει για τον εαυτό μας".