Κυριακή 12 Μαΐου 2013

ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΜΑΓΟΥΛΑ

   
Να μην πάψουν ποτέ
να κοκκινίζουν τα μάγουλά μας
από αμηχανία
δεν μπορώ να σκεφτώ
καλύτερη απόδειξη
της ανικανότητάς μας
να ελέγξουμε τον εαυτό μας
να αγαπάμε τα κόκκινα μάγουλα
το κοντανάσαιμα
τη σωματοποιημένη έκφραση
που δεν μπορεί να διαμεσολαβηθεί
από καμία λέξη
σσσσσσσσσσσσσσσσσσσσ
ας μιλήσουν οι εξάψεις
κι οι περισπωμένες της μαξιλαροθήκης
χωρίς υποσημειώσεις
και παραπομπές
τα όνειρα μπορείς να τα τσιτάρεις ελεύθερα
κανέις δε θα σου ζητήσει δικαιώματα


  Το παραπάνω υπορεαλιστικό ποίημα του Νίκου Π. είναι για τη μαμά μου, γιατί το αγαπά πολύ, όπως αγαπά πολύ και τα κόκκινα μάγουλα. Πιο πολλή σημασία όμως έχει ότι και τα δικά της μάγουλα κοκκινίζουν, όπως συμβαίνει μόνο με τους ανθρώπους που έχουν κρατήσει ζωντανό το παιδί μέσα τους, κι ας έχουν γίνει γονείς εδώ και πολλά πολλά χρόνια...



6 σχόλια:

  1. Πραγματικά με συγκίνησες...χαίρομαι που αποκτά μια τέτοια χρήση το ποίημα φεύγοντας από εμένα. Έτσι απλά βλέπω την λειτουργία της ποίησης, σαν μια μορφή επικοινωνίας που ταξιδεύει ελεύθερη από τον συγγραφέα ανοιχτή σε πολλαπλά νοήματα.

    Σε φιλώ,

    ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ, πάρα πολύ για τα ποιήματά σου που με βοηθούν να πω πράγματα που νιώθω αλλά δεν μπορώ να εκφράσω... Πολλά φιλιά κι από μένα.

      Διαγραφή
  2. Χρόνια Πολλά, Πολλά στις μαμάδες που μπορούν και νοιώθουν ακόμα αμηχανία.
    Πολύ όμορφο ποίημα!
    Ζήτω οι μαμάδες που μας γέννησαν, που τις λατρεύουμε αμφίθυμα, που μας εκπαίδευσαν να ζούμε, με ή χωρίς λόγια, που μας έδωσαν με το παραπάνω από το υστέρημά τους, που έτσι κι αλλιώς είναι ένα κομμάτι της ζωής μαςκαι δεν θα πάψουν ποτέ να είναι.
    Αφιερωμένο στην κυρία Κατερίνα.
    Ευχαριστώ για την φιλοξενία του παραπάνω κειμένου(αν και δεν ρώτησα τέλος πάντων)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ζήτω λοιπόν σε σας τις μαμάδες που είναι η μέρα σας σήμερα! Και ζήτω στις μαμάδες των μαμάδων... Σ'ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση που έκανες. Καληνύχτα!

      Διαγραφή
  3. τι ωραία ανάρτηση..μου θυμίζει ένα περιστατικό του Διογένη του Κυνικού,όταν είδε ένα παιδί με κόκκινα μάγουλα από την ντροπή του,να νιώθει αμηχανία για το οτι αποκάλυψε το χρώμα στα μάγουλα την ντροπή του.Τότε του είπε ο Διογένης-Μπράβο παιδί μου,μην δυσφορείς,αυτό είναι το χρώμα της αρετής!
    Στηβ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι υπέροχη μορφή ο Διογένης ο Κυνικός! Πολύ ωραία ιστορία, σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή