Η παραπάνω ατάκα προέρχεται από τη "Μέρα της Μαρμότας" και συνοψίζει λίγο ή πολύ το
περιεχόμενό της. Ο Phil Connors (δηλαδή ο υπέρτατος Bill Murrey) είναι
ένας εγωπαθής, υπερόπτης, είρωνας και φυσικά εντελώς αντιπαθητικός
τηλεοπτικός παρουσιαστής, ο οποίος πηγαίνει στην κωμόπολη Punxsutawney
για να καλύψει την εκδήλωση που γίνεται γύρω από την παραδοσιακή
πρόβλεψη του καιρού από μια μαρμότα, πράγμα που συμβαίνει κάθε χρόνο
στις 2 Φεβρουαρίου. Ο Phil είναι κάθε άλλο παρά ενθουσιασμένος με το
μεγαλόσωμο τρωκτικό, που παραδόξως είναι και συνονόματό του, οπότε
ανυπομονεί να έρθει η επόμενη μέρα για να φύγει... ΑΛΛΑ η επόμενη μέρα
δεν έρχεται ποτέ! Ο Phil ξυπνάει κάθε μέρα στις έξι η ώρα το πρωί και κάθε μέρα είναι 2 Φεβρουαρίου! Οι αντιδράσεις του περνούν από την απόλαυση όλων των ανθυγιεινών ή απαγορευμένων στις απεγνωσμένες απόπειρες αυτοκτονίας και τελικά στην προσπάθεια να γίνει καλύτερος και να "κερδίσει" την Andie Mac Dowell. Η ιδέα είναι πανέξυπνη, έχει βάθος και φιλοσοφικές προεκτάσεις (ο χρόνος έχει νόημα όταν τον χρησιμοποιείς για να γίνεις καλύτερος και να συνδεθείς ουσιαστικά με τους γύρω σου), χωρίς όμως να χάνει ποτέ το χιούμορ της και κερδίζει ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι σε κανένα σημείο της ταινίας δεν εξηγείται γιατί συμβαίνει αυτό, ούτε πόσο κρατάει, αν και, προκειμένου να γίνει κάποιος βιρτουόζος πιανίστας και να κάνει γλυπτά από πάγο, θα χρειάζεται καμιά εικοσαριά χρόνια...
Η "Μέρα της Μαρμότας", είναι - μετά τους "Απαράδεκτους"- το αγαπημένο μου θέαμα από τη δεκαετία του 90, με την έννοια ότι μπορώ να τη βλέπω ξανά και ξανά και ξανά και πάντα να γελάω. Υπάρχουν και κάποια κοινά τώρα που το σκέφτομαι: ο πρωταγωνιστής είναι κι εδώ απαράδεκτος αλλά συμπαθητικός, το καστ είναι γενικότερα άψογο, οι ατάκες κολλάνε στο μυαλό και - το πιο βασικό - μετά από τόσα χρόνια, δεν έχει χάσει καθόλου τη φρεσκάδα του. Σαν να μην πέρασε μια μέρα...
Καλή εβδομάδα! Συμπαθές τρωκτικό που τον χειμώνα πέφτει σε χειμερία νάρκη. Δεν ξέρω γιατί στο μυαλό μου αυτή η λέξη με παρέπεμπε σε κατσαρόλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά τον Όργουελ πού να φανταστεί ο άνθρωπος την ύπαρξη του facebook και την τάση των ανθρώπων να εκθέτουν την ζωή τους. Με λίγα λόγια ταυτόχρονα στον ρόλο αυτού που κοιτάει και αυτού που εκτίθεται.
Με χρονοκαθυστέρηση....
Καλή εβδομάδα και σε σένα, αν και με μικρή καθυστέρηση! Είναι λογικό η μαρμότα να σου θυμίζει τη μαρμίτα (μεγάλο τσουκάλι), η διαφορά τους είναι μόνο ένα γράμμα... Τώρα για τον Όργουελ, μεγάλο δίκιο έχεις! Είναι απίστευτη η προθυμία να βγάλουμε στα φόρα κάθετι προσωπικό!
Διαγραφήχαχα, όντως ο Μπιλ Μάρρευ είναι απαράδεκτος! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ τίτλος του ποστ είναι πάντως καταπληκτικός! Το αύριο με την έννοια όσων επιθυμούμε, όσων ονειρευόμαστε να κατακτήσουμε. Πριν καταλάβω περί τίνος πρόκειται, σκέφτηκα "πω πω.. φοβερή ατάκα, ποιος φιλόσοφος το είπε αυτό άραγε;"
Και σήμερα σκεφτόμουν πού είναι αυτό το κορίτσι! Πολύ χαίρομαι που ξανασυναντιόμαστε στο bibliokult! Έχεις δίκιο, το αύριο μ' αυτή την έννοια συνεχώς ματαιώνεται και μας ματαιώνει...Μπορούμε πάντως να καθιερώσουμε την ατάκα, τάχα μου βαθυστόχαστα υπαρξιστική, αρκεί να μην καταλάβουν ότι δεν την έχει πει ο Σαρτρ αλλά ο Μπιλ Μάρρευ! Σε φιλώ!
Διαγραφή