Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια, όταν ήμουν στην τρίτη λυκείου, μπήκε μια μέρα η φιλόλογος στην τάξη και είχαμε όλοι αυτό το αποχαυνωμένο βλέμμα, το μισοκοιμισμένο και αδιάφορο, που τώρα πια συναντώ κι εγώ πολύ συχνά. Αποφάσισε λοιπόν, προκειμένου να μας ξυπνήσει, να μας διαβάσει ένα ποίημα, από κάποιο σημειωματάριο όπου είχε αντιγράψει αγαπημένα της ποιήματα. Το ποίημα ήταν του Νίκου Καρούζου κι όταν το άκουσα, ένιωσα ότι με φύσηξε δροσερό αεράκι στο πρόσωπο κι ενεργοποιήθηκαν ξανά οι αισθήσεις μου. "Ώστε αυτό είναι η ποίηση", σκέφτηκα, μιας και μέχρι τότε η ποίηση ήταν για μένα κάτι τρομερά βαρετό, συνδυασμένο με τις ερωτήσεις "τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής" και "ποια εκφραστικά μέσα χρησιμοποιεί", που μας ζητούσαν να μεταχειριστούμε το ποίημα σαν βάτραχο σε μάθημα ανατομίας, αφαιρώντας από μέσα του κάθε ίχνος ζωής. Χρόνια μετά, προσπάθησα να βρω εκείνο το ποίημα, αλλά δεν τα κατάφερα- δε θυμόμουν ούτε μία λέξη, παρά μόνο την επίδραση που είχε στον δεκαεπτάχρονο εαυτό μου. Διάβασα όμως πολλά άλλα ποιήματα του Καρούζου κι εκτίμησα ιδιαίτερα αυτόν τον άνθρωπο, που η αδιαφορία του για τις τιμές τον έφερνε κοντά στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και τον Διονύσιο Σολωμό. Ας δούμε λοιπόν ένα ντοκιμαντέρ από το πάντα εξαιρετικό Παρασκήνιο, αφιερωμένο στον Νίκο Καρούζο. Καλό Σαββατοκύριακο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου