Το παρακάτω σύντομο ντοκιμαντέρ μου το έστειλε πριν λίγες μέρες μια αγαπημένη φίλη (μπορείτε να τη βρείτε στο myyogaway.wordpress.com) και το θεώρησα κα- τα- πλη- κτι- κό! Δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού συγκεντρώνει στοιχεία που αγαπώ πολύ: είναι ρετρό, έχει τζαζ μουσική και με μαθαίνει κάτι καινούριο, εν προκειμένω πώς κατασκευάζεται το γυαλί. Το φιλμάκι του Ολλανδού Bert Haanstra, το οποίο κέρδισε το Όσκαρ ντοκιμαντέρ μηκρού μήκους το 1959, δείχνει την αντίθεση ανάμεσα στη χειροποίητη κατασκευή γυαλιού και τη βιομηχανική παραγωγή, χρησιμοποιώντας αριστοτεχνικά τη μουσική και το φωτισμό για να υπογραμμίσει την αντίθεση. Το αποτέλεσμα είναι υπέροχο!
Η αλληγορία του φυσήματος και των παιχνιδιών του χεριού στο γυαλί και στη μουσική. Πολύ ωραίο! Αλλά και το μηχάνημα που υποκαθιστά την ανθρώπινη εργασία αλλά δεν μπορεί να κάνει χωρίς τον άνθρωπο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα! Ναι, οκ, καλό και το μηχάνημα, άλλη χάρη όμως έχει το χειροποίητο!
ΔιαγραφήΗ βιαστική διατύπωση του σχολίου μου φαίνεται να εκθειάζει το μηχάνημα. Στην πραγματικότητα γέλαγα χαιρέκακα εκεί που έσπαγε τα μπουκάλια, η αποθέωση της στερεοτυπίας. Εννοείται χειροποίητο και δημιουργικό και ας είναι λιγότερα. Πολύ ωραίο φιλμάκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, δε φάνηκε καθόλου ότι εκθειάζεις το μηχάνημα και είναι και πολύ σωστό ότι το μηχάνημα δε μπορεί χωρίς τον άνθρωπο! Αλλά, όπως λες κι εσύ, άλλο πράγμα η μονοτονία της γραμμής παραγωγής κι άλλο η δημιουργικότητα του χειροποίητου! Καλό βράδυ και καλό Σαββατοκύριακο!
Διαγραφή