(πηγή: book-graphics.blogspot.gr)
Δε νομίζω να υπάρχουν ιστορίες που να εξάπτουν τη φαντασία των παιδιών περισσότερο απ' ό,τι οι ιστορίες με πειρατές: κρυμμένοι θησαυροί, σημαίες με νεκροκεφαλές, ξύλινα πόδια και "γιο χο χο μ' ένα μπουκάλι ρούμι"· ακόμα και τώρα, που έχω πάψει από καιρό να είμαι παιδί, όποτε φέρνω τέτοιες ιστορίες στο μυαλό μου, νιώθω τη φαντασία μου να στροβιλίζεται σε μακρινούς ωκεανούς, εξωτικά νησιά και σπηλιές γεμάτες χρυσάφι... Όσον αφορά στα σημερινά παιδιά, πιστεύω ότι όταν ακούν για πειρατές, το πρώτο που τους έρχεται στο μυαλό είναι "Οι Πειρατές της Καραϊβικής" κι ο Τζόνι Ντεπ στον ρόλο του Τζακ Σπάροου. Για μας όμως, για τις πιο παλιές γενιές, που έχουν μεγαλώσει με Κλασικά Εικονογραφημένα, οι πειρατές είναι πάντα ταυτισμένοι με "Το Νησί των Θησαυρών" του Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον, με τον Λονγκ Τζον Σίλβερ και τον Μαύρο Σκύλο. Μια τέτοια αρχετυπική περιπέτεια θα' πρεπε βέβαια να κλείνεται σ' ένα βιβλίο με επιβλητικό, μεγαλόπρεπο σχεδόν εξώφυλλο, τέτοιο που να ταιριάζει στους πειρατές του κάπτεν Φλιντ· συνήθως όμως, μιας και το βιβλίο απευθύνεται κυρίως σε παιδιά, οι δημιουργοί των εξωφύλλων πέφτουν στην παγίδα της αισθητικής Ντίσνεϊ, με έντονα χρώματα και όσο το δυνατό περισσότερα πειρατικά σύμβολα στριμωγμένα κάτω από τον τίτλο. Γι' αυτό τον λόγο, όταν είδα το παραπάνω εξώφυλλο από μια τσέχικη έκδοση του 1969, έπρεπε οπωσδήποτε να το μοιραστώ στο μπλογκ. Δεν έχω διαβάσει ποτέ το κανονικό βιβλίο, μόνο τη διασκευή από τ' αγαπημένα Κλασικά · τώρα όμως, με αφορμή αυτό το εξόχως ζοφερό εξώφυλλο κι επειδή φυσικά πλησιάζει το καλοκαίρι και το μυαλό μου τριγυρίζει σε ταξίδια μακρινά, λέω επιτέλους να διαβάσω ολόκληρη τη νουβέλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου