ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΌΤΑΝ ΉΤΑΝ ΠΑΙΔΙΑ

     Μετά τους συγγραφείς, σειρά έχουν οι καλλιτέχνες: μουσικοί, σκηνοθέτες, ηθοποιοί και ζωγράφοι. Οι φωτογραφίες είναι πιο σύγχρονες, γι' αυτό και κανένα παιδάκι δε φοράει ναυτικά, αυτή την ακατανόητη μόδα παλιότερων εποχών, που πολύ θα'θελα να μου εξηγήσει κάποιος πώς προέκυψε.

Ο μικρός Αντρέι Ταρκόφσκι, στην αγκαλιά του πατέρα του, παρατηρεί το πέταλο ενός λουλουδιού. Άλλωστε, ένα από τα γνωρίσματα του μεγάλου καλλιτέχνη είναι ότι προσέχει πράγματα που εμείς προσπερνάμε αδιάφορα.

Αυτό το πανέμορφο κοριτσάκι θα μπορούσε μεγαλώνοντας να γίνει η πιο λαμπερή σταρ του αμερικάνικου κινηματογράφου και πράγματι, η μικρή Norma Jean έγινε η Marilyn Monroe.

Ακόμα πιο λαμπερή είναι τούτη εδώ η πιτσιρίκα, που μοιάζει σαν να το' σκασε από παραμύθι με νεράιδες. Μεγαλώνοντας, η Kate Bush διατήρησε την ίδια αιθέρια ομορφιά.

Αυτό το αναμαλλιασμένο αγοράκι με τα πεταχτά αυτιά και το πονηρό ύφος  είναι ο George Harrison σε μια εποχή που μάλλον δεν του περνούσε από το μυαλό να γίνει μουσικός κι ακόμα περισσότερο να γίνει ινδουιστής -αν υποθέσουμε ότι σ' αυτή την ηλικία ήξερε κατά που πέφτει η Ινδία..

Ο Joe Strummer, σε μια άλλη εποχή, χωρίς πανκ και οργισμένα τραγούδια, ήταν ένα γλυκύτατο αγοράκι, με ζακετάκι ολόιδιο μ' αυτό του μεγαλύτερου αδερφού του. Αργότερα, οι δρόμοι τους χώρισαν -και δεν εννοώ ότι άρχισαν να φορούν διαφορετικές ζακέτες. Ο David έγινε νεοναζί, ενώ όποιος έχει ακούσει έστω κι έναν δίσκο των Clash ξέρει ότι ο Joe απεχθανόταν κάθε είδους φασιστική συμπεριφορά, οπότε τα δύο αδέρφια μοιραία αποξενώθηκαν.

Αυτός εδώ ο πιτσιρικάς, αντιθέτως, ούτε προβληματιζόταν με την πολιτική, ούτε πνιγόταν από τον κομφορμισμό -τυπικό βλαχαδερό του αμερικάνικου Νότου δηλαδή. Ωστόσο, αγαπάμε Elvis, γιατί, όπως είχε πει κι ο John Lennon, "before Elvis there was nothing".

Εντάξει, η Patti Smith είναι ολόιδια: δεν φαίνεται καν σαν παιδί, είναι σαν να έχει ντυθεί παιδί. Τουλάχιστον σ' αυτή τη φωτογραφία χαμογελάει, ενώ μεγαλώνοντας μάλλον το' κοψε.

Κι άλλη τραγουδίστρια, εδώ όμως μιλάμε για άλλη κλάση: το κοριτσάκι που, αν στη φωτογραφία δε φαινόταν η μαμά του, θα έμοιαζε σαν να προέρχεται από φυλή του Αμαζονίου, είναι η divina Μαρία Κάλλας.

Μπορεί με μια πρώτη ματιά να μην μπορούμε να μαντέψουμε ποιο είναι αυτό το αγοράκι με το σοβαρό ύφος, αν όμως του ζωγραφίσουμε ένα τσιγκελωτό μουστάκι, τότε ναι, το βρήκαμε αμέσως, είναι ο Salvador Dali.

Ε, τούτην εδώ τη μικρή θα τη λέγαμε μάλλον άσχημη, αν και η ασχήμια είναι το μικρότερο κακό που είχε συμβεί στην Φρίντα Κάλο. Κατάφερε όμως και αυτό, όπως και την αναπηρία της, να τα μετουσιώσει σε γοητεία και τέχνη, όχι με το να προσπαθεί να τα κρύψει αλλά τονίζοντάς τα -γι' αυτό αξίζει σεβασμό απεριόριστο.