Ο ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ

     Σαν σήμερα, το 1953, ο Ουαλός ποιητής Ντύλαν Τόμας άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Saint Vincent's στη Νέα Υόρκη. Ήταν μόνο 39 ετών, αλλά η υγεία του ήταν κατεστραμμένη από το αλκοόλ. Πριν λίγες μέρες, στις 3 Νοεμβρίου, είχε καταρρεύσει στο δωμάτιό του στο ξενοδοχείο Chelsea αναφωνώντας "Ήπια 18 διπλά ουίσκι· νομίζω ότι έσπασα το ρεκόρ!". Εκτός από  τον Μπομπ Ντύλαν, που πήρε το όνομά του απ' αυτόν, φόρο τιμής στον ποιητή έχει αποτίσει κι ο ομότεχνός του Μίλτος Σαχτούρης με το παρακάτω ποίημα, που περιλαμβάνεται στη Συλλογή Το Σκεύος (1971).

...μα εκεί κάτω στα τεράστια της Ουαλίας 

φεγγάρια

μέσα στα ολοστρόγγυλα της Ουαλίας

φεγγάρια

Ο ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ ΆΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΡΕΛΟΣ

ΣΤΡΙΦΟΓΥΡΙΖΕΙ                                                       

ΣΤΟΝ ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ

Σήμερα καθώς οργίζομαι και μπαίνω

εις τα πενήντα δυο μου χρόνια

με δέος και θάμβος μαζί σε χαιρετίζω

αδελφικό μου χάσμα Ντύλαν Τόμας

που τόσο νέος ήξερες

φωτιά να βάζεις μεσ' στις λέξεις

να τις πυροδοτείς

κι αυτές με κρότο και με θεό μαζί

να εκρήγνυνται, στο αχανές

     Κι ένα ποίημα του ίδιου του Ντύλαν Τόμας σε μετάφραση Νίκου Ράπτη (πηγή: www.poiein.gr) και σε συγκλονιστική απαγγελία από τον ίδιο τον ποιητή.

ΑΒΡΟΣ ΜΗΝ ΠΑΣ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ ΤΗΝ ΚΑΛΗ

Αβρός μην πας στην νύχτα την καλή

Το γέρασμα, με το κλείσιμο της μέρας

Πρέπει να καίει και να μουγκρίζει

Οργή, οργή για του φωτός την εκπνοή.

Κι αν άνθρωποι σοφοί, του σκότους το σωστό,

Κοντά στο τέλος τους, το ξέρουνε αυτοί

Αφού απ' τα λόγια τους δεν είδαν

Αστραπή να ψαλιδίζει,

Αβροί δεν παν στην νύχτα την καλή.

Άνθρωποι καλοί, στου κύματος δίπλα τη στερνή,

Το κλάμα τους πώς λαμπυρίζει

Των πράξεών τους φύση, λαμπρή, καχεκτική

Σε κόλπο καταπράσινο ίσως αυτές

μπορούσαν να χορεύουν,

Οργή, οργή για του φωτός την εκπνοή.

Άνθρωποι τρομεροί, πάνω στη φλογερή του ορμή

Τον Ήλιο αδράξαν και τον τραγουδήσαν,

Όμως καθώς αυτός τον ουρανό διασχίζει

Μάθαν, αργά πολύ, πώς θλίψη τον γιομίσαν,

Αβροί δεν παν στην νύχτα την καλή.

Άνθρωποι σκοτεινοί, κοντά στο μνήμα,

Με θαμπωμένη όραση βλέπουν και αυτοί

Μάτια θαμπά που θα μπορούσαν να είναι, 

Όλο χαρά, μετεωρίτες φλογεροί,

Οργή, οργή για του φωτός την εκπνοή.

Κι εσύ πατέρα, απ' το θλιμμένο ύψος, από κει,

Δωσ' μου κατάρα και ευχή

Με των δακρύων σου την ορμή.

Αβρός μην πας στην νύχτα την καλή,

Οργή, οργή για του φωτός την εκπνοή.