ΠΡΙΝ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ, ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ

     Όπως είχα πει κι εδώ, η ταινία που περίμενα περισσότερο απ' όλες φέτος ήταν το "Πριν τα Μεσάνυχτα" του Linklater, με τον Ethan Hawk και τη Julie Delpy. Όταν όμως το είδα πριν από μερικές μέρες δεν ενθουσιάστηκα όσο περίμενα. Η ταινία βέβαια μιλούσε μ'έναν τρόπο πολύ αληθινό για τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά δεν έφτανε σε μια βαθύτερη προσέγγιση του θέματος, γι' αυτό και δεν την ξανασκέφτηκα ιδιαίτερα μετά το τέλος της προβολής. Συνειδητοποίησα ωστόσο ότι μ' έκανε να σκέφτομαι συνέχεια μια άλλη ταινία, που είχα δει πριν χρόνια, το "Μια γυναίκα εξομολογείται" ("A woman under the influence") του 1974, με τη Gena Rowlands και τον Peter Falk, σε σκηνοθεσία Κασσαβέτη. Είναι περίεργο το ότι, ενώ υπάρχουν τόσες και τόσες ταινίες με ζευγάρια σε κρίση, το "Πριν τα Μεσάνυχτα" μου'φερε στο μυαλό τη συγκεκριμένη ταινία. Ο λόγος είναι η συμπεριφορά της Σελίν, που μου θύμισε τη Μέιμπελ, τον κεντρικό χαρακτήρα στο "Μια γυναίκα εξομολογείται".
     Ειδικά στο δεύτερο μέρος του "Πριν τα Μεσάνυχτα", όπου οι ήρωες βρίσκονται μόνοι σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, με σκοπό να περάσουν μια νύχτα πάθους, έρχονται στην επιφάνεια όλες οι σκέψεις και τα συναισθήματα που είχαν καταπιέσει στη διάρκεια της συμβίωσης, αλλά τώρα τα χρησιμοποιούν ως όπλα σε μιαν απεγνωσμένη προσπάθεια να διαφυλάξουν την ατομικότητά τους, εκμηδενίζοντας τον άλλο. Σ' όλη αυτή τη σύγκρουση, ο χαρακτήρας που εκφράζεται με τη μεγαλύτερη επιθετικότητα είναι η Σελίν, εξαιτίας της ματαίωσης που νιώθει επειδή έχει θυσιάσει πολλά από τα όνειρά της και τις επιθυμίες της, χωρίς αυτό να γίνεται καν αντιληπτό από τον άντρα της. Η έκρηξή της είναι τόσο έντονη που κάνει πολλούς θεατές ν' αναρωτιούνται αν είναι δικαιολογημένη μια τόσο υπερβολική αντίδραση.
     Ακόμα πιο υπερβολική είναι η συμπεριφορά της Μέιμπελ στην ταινία του Κασσαβέτη, μόνο που εδώ η έκρηξη είναι πιο αργή και περισσότερο αυτοκαταστροφική. Σ' αυτή την περίπτωση βέβαια δεν έχουμε να κάνουμε με μια σύγχρονη, δυναμική μεσοαστή Γαλλίδα αλλά με μια εύθραυστη μικροαστή Αμερικανίδα της δεκαετίας του 70. Και η Μέιμπελ, όπως και η Σελίν, φαίνεται ν' ασφυκτιά στο ρόλο της νοικοκυράς και να διψά για ελευθερία. Κι οι δύο γυναίκες νιώθουν ότι η ρουτίνα της καθημερινότητας απειλεί να τις συνθλίψει, η Μέιμπελ όμως έχει λιγότερες αντιστάσεις. Στο τέλος καταρρέει συναισθηματικά και νοσηλεύεται για ένα διάστημα σε κλινική, ώσπου να μπορέσει να επανακτήσει την αυτοκυριαρχία της.
     Όσον αφορά στη Μέιμπελ, οι θεατές δεν αναρωτιούνται αν οι αντιδράσεις της είναι υπερβολικές: φυσικά και είναι, αφού έχουμε να κάνουμε μ' έναν οριακό χαρακτήρα. Το παράξενο ωστόσο είναι ότι η Μέιμπελ είναι πιο πραγματική και πιο ανθρώπινη από τη Σελίν, πράγμα που έχει σίγουρα να κάνει και με την ερμηνεία της Rowlands. Με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη και δια βίου συντρόφου της, Κασσαβέτη, η Rowlands έδωσε σ' αυτή την ταινία τον πιο συγκλονιστικό ρόλο της καριέρας της. Πέραν τούτου όμως, σκέφτομαι ότι, το "Μια γυναίκα εξομολογείται" είναι μια πολύ πιο δυνατή ταινία γιατί, τουλάχιστον στην τέχνη, όσο πλησιάζει κανείς στα άκρα, τόσο πιο αληθινός κι ουσιαστικός γίνεται. Όσο εστιάζει στο προσωπικό, τόσο περισσότερους ανθρώπους αγγίζει.