ΔΕΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ
ΤΟ ΕΣΠΕΡΑΣ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΗΣ
Δροσιά 'ς τα σωθικά τα μαραμένα·
Είναι νύκτα γλυκειά, και το φεγγάρι
Δε βγαίνει να σκεπάση άστρο κανένα·
Περίσσια, μύρια, 'ς όλη τους τη χάρη
Λάμπουν άλλα μονάχα, άλλα δεμένα·
Κάνουν και κείνα Ανάσταση που πέφτει
Του ολόστρωτου πελάου μες 'ς τον καθρέφτη.
"Τα μαλλιά σέρνω 'ς τα λιγνά μου στήθη·
Δένω σταυρό τα χέρια· Ουράνια, θεία!
Πέστε Εκεινού, που σήμερα αναστήθη,
Να ελεηθή τη μαύρη τη Μαρία.
Μέρα είναι Αγάπης· Άδης ενικήθη·
Καίονται τα σπλάχνα, καίονται τα στοιχεία·
Και η πυρκαϊά του Κόσμου αναγαλλιάζει,
Και κατ' Αυτόν τη σπίθα της τινάζει.
Ο Ουρανός Αλληλούϊα ηχολογάει·
Κατά την γην ερωτεμένος κλίνει·
Ζη του νερού και η στάλα όπου κολλάει
Σ' το ποτήρι· Αλληλούϊα εγώ κ' εκείνη.
Όταν η Πύλη ακούστηκε να σπάη,
Τι χλαλοή 'ς τον κάτου κόσμο εγίνη;
Χαίρεται μέσα στην άβυσσο κι ασπρίζει·
Ο περασμός του Λυτρωτή σφυρίζει."
 |
| Ουμβέρτος Αργυρός, Ανάσταση |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου