(ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ) ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ!

     Πριν από μερικά χρόνια, ένας συνάδελφος έλεγε ότι είμαστε άτυχοι, γιατί όταν ήμασταν μαθητές, οι καθηγητές έκαναν ό,τι ήθελαν και τώρα που είμαστε καθηγητές, οι μαθητές είναι που κάνουν ό,τι θέλουν. Εννοείται ότι το έλεγε για πλάκα, όμως όταν μπαίνει για τα καλά η άνοιξη και οι μέρες μαθημάτων φτάνουν στο τέλος τους, χωρίς ωστόσο να έχουν τελειώσει ακόμα, πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται άλλες εποχές, τότε που τα παιδιά φοβούνταν τον δάσκαλο και δεν έβγαζαν άχνα την ώρα του μαθήματος ή ακόμα πιο παλιά, τον καιρό που βασιλιάς της Ιουδαίας ήταν ο Ηρώδης... Εντάξει, δεν είπα να τα σκοτώσει κάποιος αλαζονικός ηγεμόνας, ούτε να ξαναγίνει ο καθηγητής το φόβητρο της τάξης, αλλά όταν τα βλέπω να με κοιτούν με απλανές βλέμμα που τρέχει οπουδήποτε αλλού εκτός από το μάθημα, όταν δε μπορούν να μείνουν ακίνητα ούτε δευτερόλεπτο και κυρίως όταν απαντούν άλλ' αντ' άλλων για πράγματα που έχουμε πει και ξαναπεί ένα σωρό φορές, μου' ρχεται να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο ή να τα παρατήσω και να πάω να γίνω θηριοδαμάστρια στο τσίρκο -εκεί τουλάχιστον θα μου δώσουν κι ένα μαστίγιο να κάνω τη δουλειά μου. Τέτοια ωραία σκεφτόμουνα και σήμερα, όταν ο από μηχανής αδερφός μου έστειλε αυτό που χρειαζόμουν: ένα γαλλικό νεοψυχεδελικό κομμάτι με τον τίτλο "Be Proud Of Your Kids"· και καθώς η φωνή της Melody Prochet μ' έκανε να σκέφτομαι χρωματιστά σύννεφα και ασημένια βροχή, έπαψα σιγά σιγά να βλέπω τους μαθητές σαν δαίμονες της Τασμανίας κι άρχισα να καμαρώνω τη ζωντάνια τους και την ανυπομονησία τους να τρέξουν προς τη ζωή, που τους καλεί έξω από τις πόρτες του σχολείου ...