ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΣΚΟΙ

     Είναι φανερό στο bibliokult πόσο μ' αρέσουν οι λίστες κι ακόμα πόσο μ' αρέσουν τα κόμικς του Grant Snider - μάλιστα οι δικές του λίστες μ' αρέσουν τόσο, που θα' θελα να γινόμασταν φίλοι· φαντάζομαι ότι θα πηγαίναμε για περπάτημα και θα μιλούσαμε όλη την ώρα για βιβλία και δίσκους, θ' ακούγαμε ο ένας τον άλλο με προσοχή και θα γελούσαμε συγκρατημένα με τ' αστεία μας, ενώ στις (σπάνιες) διαφωνίες μας θ' αντικρούαμε με ευγένεια τα επιχειρήματα του άλλου. Επειδή όμως δε γνωριζόμαστε καν και δεν έχω την ευκαιρία να συζητήσω μαζί του και να του πω τη δική μου εκδοχή της παραπάνω υπέροχης λίστας του με τους αγαπημένους του δίσκους, θα τα γράψω εδώ στο μπλογκ, σαν γράμμα σε μπουκάλι που θα το ρίξω στον ωκεανό του ίντερνετ. Έχουμε και λέμε λοιπόν...

Δίσκοι που αγαπώ από τότε που ήμουν παιδί: Σ' αυτή την κατηγορία θα συμφωνήσω με τον Snider και την επιλογή του Abbey Road. Και όλων των δίσκων των Beatles. Και μερικών του Σαββόπουλου.

Δίσκοι που έχω ν' ακούσω από το λύκειο: Μμμ... μάλλον το Zooropa των U2.

Δίσκοι που τους αρέσει ο χορός: Ο βασιλιάς είναι ο Elvis κι αν πρέπει να διαλέξω δίσκο, διαλέγω το Elvis From Hawaii.

Δίσκοι που παραείναι έξυπνοι για μένα: Το Remain In Light. Για την ακρίβεια, όλοι οι δίσκοι του David Byrne, είτε με τους Talking Heads είτε οι προσωπικοί του -παραείναι ξερός κι εγκεφαλικός για μένα ο ήχος του.

Δίσκοι - πρότυπα του cool: Άαα... εδώ είναι πάρα πολλοί. Το Alladin Insane και το Low του David Bowie, το Freewheelin Bob Dylan και το Highway 61 Revisited του Bob Dylan, το Horses της Patti Smith κι ένα σωρό άλλα.

Δίσκοι που οι φίλοι μου δε μπορούν ν' αντέξουν: Έχω την εντύπωση ότι όταν ακούω φολκ για περισσότερο από μία ώρα, οι δικοί μου άνθρωποι στρέφουν το βλέμμα προς τον ουρανό με απόγνωση και ζητούν από τον θεό να τους δώσει δύναμη.

Δίσκοι που με βοηθούν να χαλαρώσω: Το Forever Changes των Love.

Δίσκοι που προσπαθώ να βρω το κουράγιο να τους μιλήσω: Το Bryter Lyter του Nick Drake.

Και δύο κατηγορίες που αποτελούν δική μου προσθήκη:

Δίσκοι - ένοχη απόλαυση: Θα μαζέψω όλο μου το θάρρος και θα το πω χωρίς (πολλή) ντροπή, το Appetite For Destruction των Guns and Roses.

Δίσκοι που νιώθω ένοχη επειδή δεν τους απολαμβάνω: Εντάξει, δεν είναι ότι με βαραίνουν οι ενοχές επειδή δε μ' αρέσει ένας δίσκος, πάντα όμως αναρωτιόμουν γιατί νιώθω δυσφορία ακούγοντας το Closer των Joy Division, ενώ οι άλλοι το θεωρούν αριστούργημα.