ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΜΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ

ραψωδία λ, στ. 171- 175/ 228- 249

"Γιε μου, πώς ήλθες ζωντανός σ' αυτό το ζοφερό σκοτάδι;

Δύσκολο όσοι ζουν να δουν τον κόσμο μας, και πώς!

Μεγάλοι μας χωρίζουν ποταμοί, φριχτά νερά,

ο ίδιος ο Ωκεανός, που ένας πεζός δεν το μπορεί

να τον περάσει, εκτός κι αν έχει πλοίο ακαταμάχητο. [...]"

Τόσα μου είπε, όμως κι εγώ, μέσα μου ταραγμένος,

θέλησα τον ίσκιο της ν' αγκαλιάσω, της πεθαμένης μάνας μου·

όρμησα τρεις φορές, ποθώντας να τη σφίξω επάνω μου,

και τρεις φορές μέσα απ' τα χέρια, σαν τη σκιά, σαν όνειρο,

μου πέταξε. Κάθε φορά και πιο πολύ έσφαζε ο πόνος την καρδιά μου,

ώσπου της μίλησα φωνάζοντας, με λόγια που πετούσαν σαν πουλιά:

"Μάνα μου, πώς δε στέκεις να σε πιάσω, που σε λαχταρώ;

Έλα, κι εδώ στον Άδη, δένοντας χέρια να σφιχταγκαλιαστούμε

οι δυο μας, παρηγοριά να βρούμε στον φριχτό μας θρήνο. [...]"

Έτσι της μίλησα κι η σεβαστή μου μάνα τότε μου αποκρίθηκε:

"Αλίμονο παιδί μου δύσμοιρο όσο κανείς άλλος στον κόσμο [...].

Αυτή είναι η μοίρα των βροτών, όταν κάποιος πεθαίνει:

δεν συγκρατούνε πια τα νεύρα του τις σάρκες και τα κόκαλά του·

όλα τους τα δαμάζει το μένος της πυράς

που λαμπαδιάζει, αφού η ζωή του φύγει κι αφήσει τα λευκά του οστά -

μόνο η ψυχή πάει, πέταξε, σαν όνειρο, και φτερουγίζει.

Ωστόσο είναι πια καιρός το φως να επιθυμήσεις,

και μην αργείς· μάθε κι αυτά, όλα που βλέπεις γύρω σου,

για να μπορείς να τα ιστορήσεις κάποτε στη γυναίκα σου."

μτφρ. Δ.Ν. Μαρωνίτης

Υ.Γ.: Μεταφέρω εδώ αυτούς τους στίχους της Οδύσσειας με τη σκέψη μου στον πατέρα μου και τη γιαγιά μου που έφυγε χθες, πλήρης ημερών, από κοντά μας.

Δωροθέα Λανγκ, "Μετανάστρια Μητέρα"