ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΒΙΝΥΛΙΑ

     Πριν λίγες μέρες διάβασα στη lifo ένα κείμενο της Χίλντας Παπαδημητρίου για την Record Store Day και θυμήθηκα πόσο μου είχε αρέσει το βιβλίο της "Για Μια Χούφτα Βινύλια" από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και πόσο είχα ενθουσιαστεί μ' αυτό το κράμα High Fidelity και αστυνομικού μυθιστορήματος που βρίθει από οικείες αναφορές σε αγαπημένες μουσικές, ταινίες και τοποθεσίες του αθηναϊκού κέντρου. Αλλά πρώτα η υπόθεση: ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος, που ζει με τη δεσποτική μητέρα του και διαβάζει μετά μανίας αστυνομικά τσέπης, είναι "Ο Άνθρωπος Που Δεν Του Συμβαίνει Ποτέ Τίποτα", μέχρι που τελικά του συμβαίνει κάτι: του ανατίθεται η διαλεύκανση της δολοφονίας του συλλέκτη δίσκων βινυλίου Σταμάτη Παυλίδη και ξαφνικά βρίσκεται μπλεγμένος με μια ομάδα ανθρώπων που όλοι προσπαθούν κάτι να κρύψουν κι από κάτι να κρυφτούν, βρίσκοντας καταφύγιο στη μουσική και τις αναμνήσεις τους από τη χρυσή τους εποχή, όταν ήταν πραγματικά νέοι και άτρωτοι. Ανάμεσά τους είναι οι δύο ξαδέρφες του Χάρη: η εγωκεντρική Σόνια, που περνά τον χρόνο της ρίχνοντας τα ταρώ και καθαρίζοντας την αύρα της -εκτός κι αν συλλάβει κάποιο μεγαλεπήβολο σχέδιο, για να το παρατήσει μετά από λίγο- και η νευρωτική Τατιάνα, που μετά από παρατεταμένες σπουδές στο εξωτερικό προσγειώνεται ανώμαλα στην αδυσώπητη πραγματικότητα της Αθήνας. Ακόμα, έχουμε τον Φώντα, ιδιοκτήτη δισκάδικου και πρώην άντρα της Σόνιας, ο οποίος περιφέρει την πικρία και την αλαζονεία του από το σπίτι στο μαγαζί και πάλι πίσω, καπνίζοντας άφιλτρα ζιτάν και πίνοντας άπειρους καφέδες. Και βέβαια, υπάρχουν οι τακτικοί πελάτες του δισκοπωλείου, όπως ο Παντελής, που πιστεύει ακράδαντα ότι μετά από το '80 το ροκ πέθανε κι ο Ισίδωρος, που ποτέ δεν ακούει τους δίσκους του για να μην τους χαλάσει κι αναπολεί σε κάθε ευκαιρία την ένδοξη εκείνη στιγμή που απάντησε σωστά σε μια ερώτηση του Πετρίδη κι εκείνος του έδωσε συγχαρητήρια για τις μουσικές του γνώσεις.
     Σαν να τους ξέρω όλους αυτούς... σαν να' χω συναντήσει τέτοιους σκυθρωπούς τύπους που θεωρούν πως το γεγονός ότι γνωρίζουν όλη τη δισκογραφία του Frank Zappa τους δίνει το δικαίωμα να σνομπάρουν τους πάντες· κι αυτή τη νεοχίπισσα με την επιτηδευμένη συμπεριφορά και το ύφος αγέρωχης ανωτερότητας κάπου την έχω ξαναδεί -στην Αμοργό ίσως ή στην Ικαρία· όσο για τις ατέλειωτες διαφωνίες γύρω από τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς και το αν ο τίτλος του πιο σκατόψυχου καλλιτέχνη ανήκει στον Μπόνο ή τον Μπομπ Ντύλαν, σίγουρα κάπου τις έχει πάρει τ' αυτί μου, μπορεί μάλιστα γι' αυτό το τελευταίο να' χω πει κι εγώ τη γνώμη μου (ο Μπόνο). Όλοι αυτοί λοιπόν οι ολοζώντανοι χαρακτήρες, οι λίγο- πολύ ανυπόφοροι και συνάμα λίγο- πολύ συμπαθητικοί τύποι, που παίρνουν γλυκά από τον Ασημακόπουλο και τρώνε σε ταβερνάκια στα Πετράλωνα, που αγαπούν τα φιλμ νουάρ και τους Μπιτλς και δυσκολεύονται πολύ να μεγαλώσουν, είναι οι ήρωες της Χίλντας Παπαδημητρίου, η οποία αφηγείται την ιστορία τους με πολλή τρυφερότητα και ακόμα περισσότερο χιούμορ, διανθίζοντάς τη με στίχους από αγαπημένα τραγούδια και θέτοντας κάθε τόσο το ερώτημα: "Μα είναι δυνατόν να σκοτώσει κανείς για μια χούφτα βινύλια;"