Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

ΤΟ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΟΥ ΑΡΘΟΥΡΟΥ ΡΕΜΠΩ

                                                                                                                                                           
     Σαν σήμερα, στις 20 Οκτωβρίου του 1854, γεννήθηκε  ο Αρθούρος Ρεμπώ. Τα γενέθλια μιας τόσο σημαντικής μορφής, που έγραψε τόσο εξαίσια ποιήματα, πρέπει οπωσδήποτε να γιορταστούν στο bibliokult. Γι' αυτό παραθέτω λίγους στίχους από το "Μεθυσμένο Καράβι" (le Bateau Ivre), το διονυσιακό, οργιαστικό ποίημα που έγραψε ο Ρεμπώ σε ηλικία 17 ετών, σε μετάφραση Καίσαρα Εμμανουήλ. Έριξα μια ματια στο αρχείο μου για κάποια εικόνα που θα απέδιδε τις περιγραφές του ταξιδιού του μεθυσμένου καραβιού. Καμιά θαλασσινή εικόνα δεν ήταν κατάλληλη. Η πιο ταιριαστή ήταν παραδόξως η φωτογραφία του εσωτερικού μιας οθωμανικής σκηνής του 17ου αιώνα, η οποία βρίσκεται στο Ιστορικό Μουσείο της Δρέσδης, κι αυτό γιατί φαντάζομαι ότι, αν βρισκόμουν μέσα στη σκηνή και κοιτούσα ολόγυρα, θα ένιωθα την ίδια μεθυστική, ηδονιστική παραζάλη που νιώθω διαβάζοντας το "Μεθυσμένο Καράβι".


ΤΟ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ

Μες στον τρελό τον παφλασμό των παλιρροιών, τον άλλο
Χειμώνα, πιο απειθάρχητο κι απ' τα παιδιά, είχα τρέξει!
Κι όσα χερσόνησα άφησα στο δρόμο μου ποτέ τους
Δεν είχαν νιώσει σαματά πιο θριαμβικό από κείνο.

Η καταιγίδα ευλόγησε τους πελαγίσιους μου όρθρους.
Από φελό αλαφρότερον ορχήθηκα στο κύμα,
Αιώνιο, όπως λεν, παγιδευτή θυμάτων, δέκα νύχτες,
Χωρίς των φάρων τα χαζά να νοσταλγήσω μάτια.

Πιο αβρό παρ' όσο στα παιδιά του άγουρου μήλου η σάρκα,
Το κύμα πράσινο, έλουσε το ελάτινο σκαρί μου
Κι έπλυνε κάθε μου κηλίδα από κρασιά γαλάζια
Κι από εμετούς, σκορπίζοντας άγκυρες και τιμόνι.

Και μες στο ποίημα το πλατύ, από τότε, είμαι λουσμένο
Του πόντου, αφέψημα γλυκό από τους χυμούς των άστρων,
Πίνοντας πράσινο γλαυκό, όπου, ωχρό κι έκθαμβο σκάφος,
Ένας πνιγμένος, κάποτε, κυλάει συλλογισμένος.

Όπου, την όψη αλλάζοντας των γαλανών χρωμάτων,
Τρέλα, ρυθμοί απαλοί κι αργοί κάτω απ' το φως της μέρας,
Πιο δυνατά και από το αλκοόλ και πιο πλατιά απ' τις λύρες
Του έρωτα υπόκωφα οι πικρές πυκνάδες αναβράζουν.

Ξέρω ουρανούς που σ' αστραπές σκίζονται, και σιφούνια,
Ρέματα κι αντιμάμαλα· ξέρω το βράδυ ακόμη, 
Την οιστρωμένη χαραυγή, λαό από περιστέρια,
Και κάποτε είδα ό, τι ο άνθρωπος φαντάστηκε πως είδε.

Αρθούρος Ρεμπώ, μτφρ. Καίσαρ Εμμανουήλ, εκδόσεις Πρόσπερος


5 σχόλια:

  1. ο ρεμπώ είναι εξ'ίσου διάσημος και για την περίφημη σιωπή του.Αφου έγραψε τις εκλάμψεις και το μια εποχή στην κόλαση και αλλάζει με αυτά τα έργα δια παντός την μορφή της σύγχρονης ποίησης,ο Ρεμπώ σταματάει εντελώς να γράφει.Αρχίζει να ταξιδεύει στην ανατολή και την αφρική κάνοντας διάφορες δουλειές και το μόνο που γράφει είναι επιστολές στην οικογένεια του μιλώντας μόνο για λεφτά και επιχειρήσεις.
    Στηβ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πολύ καλή και ταιριαστή η φωτογραφία
    Στηβ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ! Χαίρομαι για τη δυναμική επιστροφή σου στο bibliokult, με ένα ακόμα ενδιαφέρον σχόλιο! Καληνύχτα!

      Διαγραφή
  3. Αν είχε ανακαλυφθεί τον 19ο αιώνα η έκφραση "χλιδάτη" θα ταίριαζε και για την Οθωμανική σκηνή και για την ποίηση του Ρεμπώ. Ύμνος στην αισθητική του λόγου, μια αισθητική αποκομμένη όμως από το πραγματικό? Ο Στηβ έχει δίκηο, και αν και μένα με γοητεύει η ποίησή του, όσο και η σκηνή, την αντιμετωπίζω και με περίσκεψη, σαν όλα τα πράγματα που με θαμπώνουν. Πολύ ωραία ανάρτηση, η εικόνα με την σκηνή είναι πράγματι ταιριαστή και αποκαλυπτική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Περίμενα πώς και πώς το σχόλιό σου, γιατί ξέρω ότι γνωρίζεις σε βάθος τη γαλλική λογοτεχνία! Πολύ μ'αρέσει η φράση, "ύμνος στην αισθητική του λόγου", τρομερά εύστοχη! Καλό σου βράδυ!

      Διαγραφή