Το "Grave of the fireflies" (1988) είναι μια από τις ωραιότερες αντιπολεμικές ταινίες, που ωστόσο παραμένουν άγνωστες στο ευρύ κοινό, όπως και το "Έλα να δεις" του Έλεμ Κλίμοφ. Στην περίπτωση του "Grave of the fireflies", αυτό ίσως έχει να κάνει με το ότι η ιστορία που αφηγείται προέρχεται από το "άλλο" στρατόπεδο κι εδώ οι κακοί είναι οι Αμερικάνοι, που άλλωστε ήταν υπεύθυνοι για ένα από τα βαρύτερα εγκλήματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τη ρίψη της ατομικής βόμβας, για το οποίο δεν τιμωρήθηκαν ποτέ από κανένα δικαστήριο. Ακόμη, η ταινία είναι κινουμένων σχεδίων, πράγμα που φέρνει στο μυαλό ταινίες για παιδιά, παραμύθια και άλλα τέτοια χαρωπά, μα σε καμία περίπτωση ένα αντιπολεμικό δράμα. Όπως όμως λέει ο Roger Ebert, "η συναισθηματική εμπειρία είναι τόσο δυνατή, που σε κάνει να αναθεωρήσεις όσα πιστεύεις για τα κινούμενα σχέδια"
"Ο τάφος των πυγολαμπίδων" λοιπόν, γυρίστηκε το 1988 στα περίφημα studio Ghibli από τον Isao Takahata, στενό συνεργάτη του Hayao Miyazaki, και βασίστηκε σε ένα ημιαυτοβιογραφικό βιβλίο του Nosaka Akiyuki. Αφηγείται την ιστορία ενός έφηβου αγοριού, του Seita και της μικρής του αδελφής, της Setsuko, που είναι περίπου τεσσάρων ετών. Όταν η μητέρα τους πεθαίνει στους βομβαρδισμούς των Αμερικάνων, τα δύο αδέρφια πηγαίνουν να ζήσουν με μια μακρινή τους θεία, η οποία, όσο τα τρόφιμα σπανίζουν, τόσο πιο σκληρή γίνεται με τα δυο παιδιά. Τελικά, ο Seita παίρνει την απόφαση να φύγουν και να εγκατασταθούν σε ένα εγκαταλειμένο καταφύγιο. Στην αρχή φαίνεται να τα καταφέρνουν, όμως με τον καιρό γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρουν τροφή. Τελικά, η Setsuko πεθαίνει από ασιτία και ο Seita την ακολουθεί λίγες μέρες μετά, όπως βλέπουμε στην αρχική σκηνή της ταινίας. Μετά το θάνατό τους, οι ψυχές των δύο παιδιών ενώνονται και μας αφηγούνται την ιστορία τους...
Η υπόθεση είναι τέτοια, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε εντελώς μελό αποτέλεσμα, πράγμα που δε συμβαίνει. Το συναίσθημα είναι αβίαστο και ανεπιτήδευτο κι η ταινία, παρ' όλο που μιλά για τη φρίκη του πολέμου, είναι τρυφερή και ποιητική. Επικεντρώνεται στη σχέση των δύο παιδιών και την προσπάθειά τους όχι μόνο να επιβιώσουν αλλά και να κρατήσουν ζωντανή την ομορφιά της ζωής, όπως στη σκηνή που πιάνουν πυγολαμπίδες για να φωτίσουν το καταφύγιο μέσα στη νύχτα. Τα δυο παιδιά έχουν μόνο το ένα το άλλο και το ένα προσπαθεί να στηρίξει το άλλο όπως μπορεί- κυρίως με την αγάπη. Αλλά η αγάπη δεν είναι αρκετή - ιδίως σε καιρό πολέμου. Θα κλείσω με τα λόγια του Roger Ebert: "ναι, είναι κινούμενα σχέδια και τα παιδιά έχουν μάτια σαν πιατάκια του καφέ αλλά ανήκει σε κάθε λίστα με τις μεγαλύτερες πολεμικές ταινίες που έγιναν ποτέ".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου