Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΜΙΣΙΣΙΠΗΣ

                                                       In the small town  of Hanibal, Missouri,

                                                       when I was a boy, everybody was poor

                                                       but didn't know it;and everybody was

                                                      comfortable and did know it.

                                                                   MARK TWAIN

Αποζητώ την πάχνη του Μισισιπή ξημέρωμα

πάνω στο ποταμόπλοιο.

Μ' αποζητούν οι νέγροι φίλοι μου

με τραγουδιών τις λυγμικές φυτείες

στην άκρη των χειλιών

κλειστά που ηχούν ή που σφαδάζουνε ελπίδα.

Γι' αυτό απ' τη χρωμολιθόγραφη δεκαετία

των Κλασσικών Εικονογραφημένων

αθόρυβα κυλάει στα νερά μου

σαν φάντασμα  πολύφωτο το ποταμόπλοιο.

Το ποταμόπλοιο.

Κι εγώ, ντυμένος στα λευκά,

μ' ένα γαρίφαλο σαξόφωνο στο αφτί, για να πενθώ

ό, τι μ' αφήνει δίχως να μακραίνει.

Κάπου κάπου μεγαλώνω ξαφνικά

και σκιάζομαι.

Μα όλο βρίσκω τρόπους κρυφά να επιβιβάζομαι

στο ποταμόπλοιο

στο ποταμόπλοιο

μαζί με τους ατίθασους του Μαρκ Τουαίην κι ένα κορίτσι

που έχει τη γυαλάδα των βρεγμένων κερασιών

και ξέρει

κάθε ποτάμιου πτηνού το λάλημα και της χελώνας

τις άβατες συνήθειες.

κρατάει το κορίτσι από τους Ινδιάνους της Ντακότα,

λέει,

κι επιμένει να ρωτά κατάματα με ποιους είμαι,

με τους δικούς της ή τους άλλους,

στις μολυβένιες μάχες και στα αιματόβρεχτα πεδία

του σινεμά.

Κάπου κάπου μεγαλώνω ξαφνικά

και σκιάζομαι.

Μια μέρα θα' ρθει ως την πόρτα μου ο Μισισιπής

- το ξέρω -

για να με πάρει μες στον μύθο του,

και τότε θα΄μαι εγώ το ποταμόπλοιο σε πάχνη πρωινή,

το ποταμόπλοιο,

και το σαξόφωνο εγώ και όλα τ' άλλα.

Κάπου κάπου μεγαλώνω ξαφνικά και σκιάζομαι.

Χρήστος Μπουλώτης, Σιωπηρή Ευωχία, Εκδόσεις Γαβριηλίδης