Τελικά οι τρεις μέρες έγιναν βδομάδα, όχι επειδή έλειπα σε διακοπές τόσο καιρό ή επειδή, ας πούμε, είχα χανγκόβερ μετά από τα τρελά πάρτι του τριημέρου, αλλά για έναν τελείως βαρετό λόγο: είχα πολλή δουλειά. Προέκυψαν τόσες υποχρεώσεις μετά την επιστροφή στο νησί, που δεν προλάβαινα ούτε να πάω τον σκύλο μια βόλτα και τώρα φοβάμαι ότι μετά απ' αυτήν την κλεισούρα έχει γίνει αγρίμι... Καημένη Ρόζα! Μιλώντας για τον σκύλο μου, λοιπόν, ας δούμε διάφορους συγγραφείς παρέα με τους δικούς τους.
Ξεκινάμε με τον έξοχα εκκεντρικό Ρολάντ Τοπόρ, που κάνει ντουέτο με τον σκύλο του.
Εδώ έχουμε τον αγαπημένο Ντίκενς σε άψογη βικτωριανή πόζα, συντροφιά με τον ευμεγέθη σκύλο του τον Τούρκο. Κι οι δύο, πάντως, μου φαίνονται σαν να βαριούνται λιγάκι.
Παραμένουμε στους Αγγλοσάξονες και ιδού η περιπετειώδης Αγκάθα, ντυμένη σύμφωνα με τη μόδα της εποχής, ν' αγκαλιάζει το σκυλάκι της.
Τον Μαρκ Τουαίην τον ξέρουμε βασικά ως γατόφιλο, φαίνεται όμως ότι αγαπούσε γενικά τα ζώα. Προσπάθησα να βρω στο ίντερνετ κάποια ρήση του σχετική με σκύλους και δεν δυσκολεύτηκα καθόλου -φαίνεται ότι ο Τουαίην είχε κάτι έξυπνο να πει για τα πάντα. Πιο πολύ μ' άρεσε αυτό: "αν πάρεις έναν πεινασμένο σκύλο και τον ταΐσεις, δε θα σε δαγκώσει. Αυτή είναι η βασική διαφορά μεταξύ ενός σκύλου και ενός ανθρώπου".
Απ' όλους όσους μάζεψα στο σημερινό ποστ, αυτός είναι ο πιο αγαπημένος μου: ο Κερτ Βόνεγκατ. Με την ανάλαφρη παιδικότητα που τον χαρακτήριζε, τρέχει στην παραλία παρέα με τον σκύλο του τον Pumpkin.
Ο Τόμας Μαν μπορεί να ήταν μεγαλοφυΐα, όμως από παιδικότητα δεν είχε ούτε ίχνος. Γι' αυτό κάπως τον αντιπαθώ, παρ' όλο που το Μαγικό Βουνό ήταν για μένα κορυφαία αναγνωστική εμπειρία. Ακόμα κι εδώ, που υποτίθεται ότι είναι πιο χαλαρός και παίζει με το ασχημούτσικο αυτό σκυλάκι, φαίνεται στημένος.
Άλλος ένας γερμανοθρεμμένος, ο Σίγκμουντ Φρόιντ, ο άνθρωπος που άλλαξε με το έργο του τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας, χαϊδεύει βλοσυρός ένα σκυλάκι που μάλλον είναι τσόου-τσόου, αν λάβουμε υπ' όψιν μας τη γενικότερη αγάπη του Φρόιντ για την Άπω Ανατολή.
Εντάξει, ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ μπορεί να μην έχει γράψει βιβλίο, έχει γράψει όμως στίχους και είναι ίσως ο μοναδικός στιχουργός που έχει γράψει λόγια αγάπης για το αγαπημένο του κατοικίδιο, τη Μάρθα.
Υ.Γ.: Οι περισσότερες φωτογραφίες είναι παρμένες από το literarydogs.tumblr.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου