Ενώ σκόπευα να συνεχίσω με μερικά ακόμη "ρώσικα" post, αποφάσισα να κάνω ένα μικρό διάλειμμα, για κάτι που ΈΠΡΕΠΕ απαραιτήτως ν' ανεβάσω στο μπλογκ. Είναι το πρώτο μέρος από ένα κείμενο που έγραψε η Laurie Anderson για τον επί 21 χρόνια σύντροφό της, τον Lou Reed, στο Rolling Stone αυτού του μήνα. Θα παραλείψω το δεύτερο μέρος που μιλάει για την αρρώστια και τον θάνατο, θα το κάνω όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες που όλα τελειώνουν με ένα γάμο και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Όσα γράφει πάντως είναι όμορφα και συγκινητικά, χωρίς μελοδραματισμούς και χωρίς μεγάλα λόγια. Δύο άνθρωποι που ένωσαν τις πορείες τους κι έζησαν μια, όχι ιδανική, αλλά γεμάτη ζωή ως το τέλος.
Γνώρισα τον Λου στο Μόναχο, όχι στη Νέα Υόρκη. Ήταν το 1992, και παίζαμε κι οι δύο στο Kristallnacht Festival του John Zorn, το οποίο τιμούσε την επέτειο της "Νύχτας των Κρυστάλλων", το 1938, που σηματοδότησε την έναρξη του Ολοκαυτώματος. [...]
Ο John ήθελε να γνωριστούμε μεταξύ μας και να παίξουμε μαζί στη σκηνή, σε αντίθεση με τη συνήθη "βγαλ' τους έξω και μετά βαλ' τους μέσα" πρακτική των φεστιβάλ. Γι' αυτό ο Λου μου ζήτησε να διαβάσω κάτι με τη μπάντα του. Το έκανα και ήταν δυνατό και έντονο και πολύ διασκεδαστικό. Μετά την παράσταση, ο Λου είπε, "Το έκανες ακριβώς όπως το κάνω κι εγώ!" Γιατί χρειαζόταν εμένα να κάνω κάτι που θα μπορούσε εύκολα να κάνει εκείνος, δεν ήταν ξεκάθαρο, αλλά σίγουρα το εννοούσε ως κομπλιμέντο. Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή αλλά με εξέπληξε το ότι δεν είχε βρετανική προφορά. Για κάποιο λόγο πίστευα ότι οι Velvet Underground ήταν Βρετανοί και δεν είχα παρά μια ασαφή ιδέα για το τι έκαναν (ξέρω, ξέρω). Ήμουν από έναν άλλο κόσμο. [...]
Όπως αποδείχτηκε, ο Λου κι εγώ δεν μέναμε μακριά ο ένας από τον άλλο στη Νέα Υόρκη και μετά το φεστιβάλ, ο Λου πρότεινε να βγούμε μαζί. Νομίζω ότι του άρεσε όταν είπα "Ναι! Οπωσδήποτε! Είμαι σε περιοδεία, αλλά όταν επιστρέψω -για να δούμε, σε τέσσερις περίπου μήνες από τώρα- σίγουρα να βρεθούμε." Αυτό τράβηξε για λίγο καιρό και τελικά ρώτησε αν ήθελα να πάμε στο Συνέδριο της Κοινότητας Μηχανικών Ήχου (Audio Engineering Society Convention). Είπα ότι θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς κι ότι θα τον συναντούσα στα μικρόφωνα. Το Συνέδριο Μηχανικών Ήχου είναι το καλύτερο και μεγαλύτερο μέρος για να χαζέψεις νέο εξοπλισμό και περάσαμε ένα χαρούμενο απόγευμα κοιτώντας ενισχυτές και καλώδια. Δεν είχα ιδέα ότι επρόκειτο για ραντεβού, αλλά όταν πήγαμε για καφέ μετά από αυτό, είπε "Θα'θελες να δούμε καμιά ταινία;" Ναι αμέ. "Και μετά απ' αυτό, να πάμε για φαγητό;" ΟΚ. "Και μετά να περπατήσουμε λιγάκι;" Εμ... Από τότε και στο εξής, δεν χωρίσαμε, στην πραγματικότητα, ποτέ.
Ο Λου κι εγώ παίζαμε μουσική μαζί, γίναμε καλύτεροι φίλοι και μετά αδελφές ψυχές, ταξιδέψαμε, ακούσαμε και κάναμε κριτική ο ένας στη δουλειά του άλλου, ασχοληθήκαμε με διάφορα πράγματα μαζί (κυνήγι πεταλούδας, διαλογισμός, καγιάκ). Επινοήσαμε γελοία αστεία. Κόψαμε το κάπνισμα 20 φορές. Μάθαμε να κρατάμε την αναπνοή μας κάτω από το νερό. Πήγαμε στην Αφρική. Τραγουδήσαμε όπερα σε ασανσέρ. Γίναμε φίλοι με παράξενα άτομα. Ακολουθούσαμε ο ένας τον άλλο στις περιοδείες όποτε μπορούσαμε. Πήραμε ένα γλυκό σκυλάκι που έπαιζε πιάνο. Μοιραστήκαμε ένα σπίτι χωριστό από τους δικούς μας χώρους. Προστατεύαμε κι αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο. Βλέπαμε πάντα πολλή τέχνη και μουσική και θεατρικά έργα και παραστάσεις και τον παρακολουθούσα ν' αγαπά και να εκτιμά άλλους καλλιτέχνες και μουσικούς. Ήταν πάντα τόσο γενναιόδωρος. Ήξερε πόσο δύσκολο ήταν. Αγαπούσαμε τη ζωή μας στο West Village και τους φίλους μας. Τελικά, κάναμε ό, τι καλύτερο μπορούσαμε.
Όπως πολλά ζευγάρια, ο καθένας μας δημιούργησε τρόπους για να υπάρχει -στρατηγικές και μερικές φορές συμβιβασμούς, που μας έδιναν τη δυνατότητα να είμαστε μέρος ενός ζευγαριού. Μερικές φορές χάναμε λίγο παραπάνω από ό, τι μπορούσαμε να δώσουμε ή παραδινόμασταν υπερβολικά ή νιώθαμε εγκαταλελειμμένοι. Μερικές φορές θυμώναμε πραγματικά. Αλλά ακόμη κι όταν ήμουν τρελή από θυμό, ποτέ δε βαριόμουν. Μάθαμε να συγχωρούμε ο ένας τον άλλο. Και, με κάποιο τρόπο, για 21 χρόνια, τα μυαλά μας κι οι καρδιές μας μπλέχτηκαν μαζί.
Ήταν άνοιξη του 2008 όταν περπατούσα σ'ένα δρόμο στην Καλιφόρνια, νιώθοντας αυτολύπηση και μιλώντας στο κινητό με τον Λου. "Υπάρχουν τόσα πράγματα που ήθελα να κάνω και ποτέ δεν έκανα" είπα.
"Όπως;"
"Ξέρεις, ποτέ δεν έμαθα γερμανικά, ποτέ δε σπούδασα Φυσική, ποτέ δεν παντρεύτηκα."
"Γιατί δεν παντρευόμαστε;" ρώτησε. "Θα σε συναντήσω στα μισά. Θα έρθω στο Κολοράντο. Τι λες για αύριο;"
"Δε νομίζεις ότι αύριο είναι πολύ νωρίς;"
"Όχι, δεν το νομίζω."
[...]
Υ.Γ. Όταν πέθανε ο Lou Reed, δεν έγραψα τίποτα στο μπλογκ, αλλά στενοχωρήθηκα σαν να πέθανε ένας παλιός γνωστός που τον συμπαθούσα. Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή του στο ραδιόφωνο. Ήταν καλοκαίρι του 1993 και το τραγούδι ήταν το "I'm waiting for my man". Η Εθνική Πινακοθήκη είχε τότε μια έκθεση για τον Andy Warhol, οπότε ο ραδιοφωνικός παραγωγός μιλούσε για το Factory, τους Velvet Underground κι ένα σωρό άλλα πράγματα, θαυμαστά για μια έφηβη που ζούσε σ'ένα αθηναϊκό προάστειο στις αρχές της δεκαετίας του 90 και ποτέ δεν είχε περπατήσει στην άγρια πλευρά. Ήταν η εποχή που είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι αυτό ήταν το πιο μεγάλο δώρο που μπορούσαν να μου προσφέρουν οι μουσικές, τα βιβλία και οι ταινίες: τη δυνατότητα να βγαίνω έξω από τα στενά περιθώρια της δικής μου ζωής, να γνωρίζω άλλους τόπους, άλλες εποχές κι άλλους ανθρώπους, πολύ κοντά και πολύ μακριά από μένα κι έτσι να διαστέλω τα όρια της ύπαρξής μου. Αντίο Lou Reed.
Γνώρισα τον Λου στο Μόναχο, όχι στη Νέα Υόρκη. Ήταν το 1992, και παίζαμε κι οι δύο στο Kristallnacht Festival του John Zorn, το οποίο τιμούσε την επέτειο της "Νύχτας των Κρυστάλλων", το 1938, που σηματοδότησε την έναρξη του Ολοκαυτώματος. [...]
Ο John ήθελε να γνωριστούμε μεταξύ μας και να παίξουμε μαζί στη σκηνή, σε αντίθεση με τη συνήθη "βγαλ' τους έξω και μετά βαλ' τους μέσα" πρακτική των φεστιβάλ. Γι' αυτό ο Λου μου ζήτησε να διαβάσω κάτι με τη μπάντα του. Το έκανα και ήταν δυνατό και έντονο και πολύ διασκεδαστικό. Μετά την παράσταση, ο Λου είπε, "Το έκανες ακριβώς όπως το κάνω κι εγώ!" Γιατί χρειαζόταν εμένα να κάνω κάτι που θα μπορούσε εύκολα να κάνει εκείνος, δεν ήταν ξεκάθαρο, αλλά σίγουρα το εννοούσε ως κομπλιμέντο. Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή αλλά με εξέπληξε το ότι δεν είχε βρετανική προφορά. Για κάποιο λόγο πίστευα ότι οι Velvet Underground ήταν Βρετανοί και δεν είχα παρά μια ασαφή ιδέα για το τι έκαναν (ξέρω, ξέρω). Ήμουν από έναν άλλο κόσμο. [...]
Όπως αποδείχτηκε, ο Λου κι εγώ δεν μέναμε μακριά ο ένας από τον άλλο στη Νέα Υόρκη και μετά το φεστιβάλ, ο Λου πρότεινε να βγούμε μαζί. Νομίζω ότι του άρεσε όταν είπα "Ναι! Οπωσδήποτε! Είμαι σε περιοδεία, αλλά όταν επιστρέψω -για να δούμε, σε τέσσερις περίπου μήνες από τώρα- σίγουρα να βρεθούμε." Αυτό τράβηξε για λίγο καιρό και τελικά ρώτησε αν ήθελα να πάμε στο Συνέδριο της Κοινότητας Μηχανικών Ήχου (Audio Engineering Society Convention). Είπα ότι θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς κι ότι θα τον συναντούσα στα μικρόφωνα. Το Συνέδριο Μηχανικών Ήχου είναι το καλύτερο και μεγαλύτερο μέρος για να χαζέψεις νέο εξοπλισμό και περάσαμε ένα χαρούμενο απόγευμα κοιτώντας ενισχυτές και καλώδια. Δεν είχα ιδέα ότι επρόκειτο για ραντεβού, αλλά όταν πήγαμε για καφέ μετά από αυτό, είπε "Θα'θελες να δούμε καμιά ταινία;" Ναι αμέ. "Και μετά απ' αυτό, να πάμε για φαγητό;" ΟΚ. "Και μετά να περπατήσουμε λιγάκι;" Εμ... Από τότε και στο εξής, δεν χωρίσαμε, στην πραγματικότητα, ποτέ.
Ο Λου κι εγώ παίζαμε μουσική μαζί, γίναμε καλύτεροι φίλοι και μετά αδελφές ψυχές, ταξιδέψαμε, ακούσαμε και κάναμε κριτική ο ένας στη δουλειά του άλλου, ασχοληθήκαμε με διάφορα πράγματα μαζί (κυνήγι πεταλούδας, διαλογισμός, καγιάκ). Επινοήσαμε γελοία αστεία. Κόψαμε το κάπνισμα 20 φορές. Μάθαμε να κρατάμε την αναπνοή μας κάτω από το νερό. Πήγαμε στην Αφρική. Τραγουδήσαμε όπερα σε ασανσέρ. Γίναμε φίλοι με παράξενα άτομα. Ακολουθούσαμε ο ένας τον άλλο στις περιοδείες όποτε μπορούσαμε. Πήραμε ένα γλυκό σκυλάκι που έπαιζε πιάνο. Μοιραστήκαμε ένα σπίτι χωριστό από τους δικούς μας χώρους. Προστατεύαμε κι αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο. Βλέπαμε πάντα πολλή τέχνη και μουσική και θεατρικά έργα και παραστάσεις και τον παρακολουθούσα ν' αγαπά και να εκτιμά άλλους καλλιτέχνες και μουσικούς. Ήταν πάντα τόσο γενναιόδωρος. Ήξερε πόσο δύσκολο ήταν. Αγαπούσαμε τη ζωή μας στο West Village και τους φίλους μας. Τελικά, κάναμε ό, τι καλύτερο μπορούσαμε.
Όπως πολλά ζευγάρια, ο καθένας μας δημιούργησε τρόπους για να υπάρχει -στρατηγικές και μερικές φορές συμβιβασμούς, που μας έδιναν τη δυνατότητα να είμαστε μέρος ενός ζευγαριού. Μερικές φορές χάναμε λίγο παραπάνω από ό, τι μπορούσαμε να δώσουμε ή παραδινόμασταν υπερβολικά ή νιώθαμε εγκαταλελειμμένοι. Μερικές φορές θυμώναμε πραγματικά. Αλλά ακόμη κι όταν ήμουν τρελή από θυμό, ποτέ δε βαριόμουν. Μάθαμε να συγχωρούμε ο ένας τον άλλο. Και, με κάποιο τρόπο, για 21 χρόνια, τα μυαλά μας κι οι καρδιές μας μπλέχτηκαν μαζί.
Ήταν άνοιξη του 2008 όταν περπατούσα σ'ένα δρόμο στην Καλιφόρνια, νιώθοντας αυτολύπηση και μιλώντας στο κινητό με τον Λου. "Υπάρχουν τόσα πράγματα που ήθελα να κάνω και ποτέ δεν έκανα" είπα.
"Όπως;"
"Ξέρεις, ποτέ δεν έμαθα γερμανικά, ποτέ δε σπούδασα Φυσική, ποτέ δεν παντρεύτηκα."
"Γιατί δεν παντρευόμαστε;" ρώτησε. "Θα σε συναντήσω στα μισά. Θα έρθω στο Κολοράντο. Τι λες για αύριο;"
"Δε νομίζεις ότι αύριο είναι πολύ νωρίς;"
"Όχι, δεν το νομίζω."
[...]
Υ.Γ. Όταν πέθανε ο Lou Reed, δεν έγραψα τίποτα στο μπλογκ, αλλά στενοχωρήθηκα σαν να πέθανε ένας παλιός γνωστός που τον συμπαθούσα. Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή του στο ραδιόφωνο. Ήταν καλοκαίρι του 1993 και το τραγούδι ήταν το "I'm waiting for my man". Η Εθνική Πινακοθήκη είχε τότε μια έκθεση για τον Andy Warhol, οπότε ο ραδιοφωνικός παραγωγός μιλούσε για το Factory, τους Velvet Underground κι ένα σωρό άλλα πράγματα, θαυμαστά για μια έφηβη που ζούσε σ'ένα αθηναϊκό προάστειο στις αρχές της δεκαετίας του 90 και ποτέ δεν είχε περπατήσει στην άγρια πλευρά. Ήταν η εποχή που είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι αυτό ήταν το πιο μεγάλο δώρο που μπορούσαν να μου προσφέρουν οι μουσικές, τα βιβλία και οι ταινίες: τη δυνατότητα να βγαίνω έξω από τα στενά περιθώρια της δικής μου ζωής, να γνωρίζω άλλους τόπους, άλλες εποχές κι άλλους ανθρώπους, πολύ κοντά και πολύ μακριά από μένα κι έτσι να διαστέλω τα όρια της ύπαρξής μου. Αντίο Lou Reed.
πολύ ωραία ανάρτηση
ΑπάντησηΔιαγραφήαντίο lou reed
Σ' ευχαριστώ!
ΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα! Ωραία η τελευταία προσωπική παρατήρηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα και σε σένα! σ'ευχαριστώ!
Διαγραφή