Η PATTI SMITH ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ CBGB'S

   

     Τα δύο προηγούμενα ποστ είχαν σχέση με την Patti Smith κι αυτό δεν ήταν τυχαίο, μιας και πρόσφατα τελείωσα το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Just Kids, που μιλά για τη σχέση της με τον Robert Mapplethorpe, μια σχέση που ξεκίνησε ως έρωτας και στη συνέχεια μεταμορφώθηκε σε μια βαθιά φιλία. Το βιβλίο είναι μεθυστικό: δείχνει πως ήταν να ζει κανείς στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του '70, όντας νεαρός καλλιτέχνης με πάρα πολλά όνειρα και πάρα πολύ λίγα χρήματα, εκστατικά πεινασμένος για νέες εμπειρίες, που προσφέρονταν αφειδώς -αρκεί να είχες το θάρρος να βουτήξεις μέσα τους. Αυτό που περίμενα περισσότερο να διαβάσω ήταν η εποχή του CBGB's, του μέρους όπου γεννήθηκε το αμερικάνικο πανκ.- κι αυτό γιατί η πιο έντονη εικόνα της Patti Smith στο μυαλό μου είναι ν' απαγγέλλει στη σκηνή του κλαμπ τον στίχο "Jesus died for somebody's sins but not mine". Ωστόσο, δεν αφιερώνει πολλές γραμμές του βιβλίου στο CBGB's, ενώ αντίθετα γράφει πολλά για την εποχή που έμενε σ' ένα άλλο ένα θρυλικό μέρος του νεοϋορκέζικου αντεργκράουντ, το Chelsea Hotel, το "κουκλόσπιτο στη ζώνη του λυκόφωτος" όπως το αποκαλεί -και πρόκειται μάλιστα για τις ωραιότερες σελίδες του βιβλίου.
     Ας δούμε όμως τι γράφει για το CBGB's και μετά ας δούμε και πώς το αποχαιρέτισε την τελευταία βραδιά πριν κλείσει για να γίνει -o tempora o mores!- πανάκριβο κατάστημα ρούχων: "Το CBGB ήταν το ιδανικό μέρος για ν' ακουστεί ένα εγερτήριο σάλπισμα. Ήταν ένα κλαμπ από τη μεριά των περιθωριακών και τραβούσε μια παράξενη φυλή που καλωσόριζε καλλιτέχνες ακόμη ατραγούδιστους. Το μόνο πράγμα που ο Hilly Krystal ζητούσε από κείνους που έπαιζαν εκεί ήταν να είναι καινούριοι. Υπάρχουν πολλά πράγματα που θυμάμαι από αυτή την εποχή: η μυρωδιά του κάτουρου και της μπύρας. Οι περίπλοκες διαδρομές της κιθάρας του Richard Loyd και του Tom Verlaine, καθώς αποκορυφώνουν το Kingdom Come. Να παίζω μια εκδοχή του Land που ο Lenny αποκαλούσε πύρινη ζώνη, με τον Johnny να βάζει φωτιά καθώς έτρεχε προς εμένα από την όξινη νύχτα όπου βασίλευαν τα άγρια αγόρια, από το κλειδωμένο ερμάρι σε μια θάλασσα από δυνατότητες που διοχετεύονταν από τα μυαλά του Robert και του William που κάθονταν μπροστά μας. Η παρουσία του Lou Reed, του οποίου η εξερεύνηση της σχέσης ποίησης και ροκ εντ ρολ μας βοήθησε όλους πολύ. Η λεπτή γραμμή ανάμεσα στη σκηνή και τους ανθρώπους και τα πρόσωπα όλων αυτών που μας στήριζαν. Και το τέλος κάθε νύχτας, καθώς στεκόμουν μπροστά στην τέντα με τα πύρινα γράμματα CBGB& OMFG, παρακολουθώντας τα αγόρια να φορτώνουν τον ταπεινό εξοπλισμό μας στο πίσω μέρος του Impala '64 του Lenny."