Το παρακάτω ντοκιμαντέρ ήταν πρόταση της Αθηνάς σ' αυτό εδώ το post και αναφέρεται στη φιλία μεταξύ δύο κορυφαίων Σοβιετικών σκηνοθετών, του Αντρέι Ταρκόφσκι και του Σεργκέι Παρατζάνοφ. Παρά την εντελώς διαφορετική τους ιδιοσυγκρασία, οι δύο άντρες συνδέονταν με βαθιά αγάπη και απροσποίητο θαυμασμό ο ένας για τον άλλο. Φαίνεται σαν να στοίχειωνε το ίδιο μέσα τους η ομορφιά και η ποίηση, πράγμα που δε τους συγχώρεσε ο αδυσώπητος σοσιαλιστικός ρεαλισμός. Και οι δύο αναγκάστηκαν να δεχτούν πολλές παρεμβάσεις στο έργο τους, ενώ υπέστησαν και προσωπικές διώξεις. Τελικά "έφυγαν" από την ίδια αρρώστια, καρκίνο του πνεύμονα. Όπως παρατηρεί στο ντοκιμαντέρ μια κοινή τους φίλη, ήταν σαν να τους έπνιγαν όλοι αυτοί οι περιορισμοί και δε μπορούσαν να πάρουν ανάσα. Στη διάρκεια του φιλμ δε βλέπουμε τον Ταρκόφσκι και τον Παρατζάνοφ να συνομιλούν, ωστόσο τα έργα τους είναι σε διαρκή συνομιλία, μιας και οι σκηνές από τη φιλμογραφία του ενός εναλλάσσονται με τις σκηνές από τη φιλμογραφία του άλλου και αποκαλύπτουν κοινά μοτίβα και, εν τέλει, μια εκλεκτική συγγένεια ανάμεσα σε δύο ομότεχνους, που, όπως παρατηρεί ένας κοινός τους φίλος, "τόλμησαν να κοιτάξουν την άβυσσο και κάποια στιγμή η άβυσσος τους ανταπέδωσε το βλέμμα".
Παρατζάνοφ συνέχεια.....Πήρα φόρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήRon Holloway Paradjanov, A Requiem 1994.
Είναι η συνέντευξη που έδωσε αφού βγήκε από την φυλακή. Την είχα δει τότε στην ΕΡΤ με ελληνικούς υπότιτλους. Έφαγα τον κόσμο να την ξαναβρώ.
Κατερίνα μου, τα σχόλιά σου είναι πολύ ωραία. Ακριβώς αυτό δεν τους συγχωρέθηκε.
Πάντως ο Παρατζάνωφ είχε περισσότερο από τον Ταρκόφσκι μια ορμή προς την χαρά, προς το χρώμα, προς την λαϊκή, παραδοσιακή αισθητική που ανεδείκνυε και συσχέτιζε με τα μεγάλα κλασσικά έργα και τα πανανθρώπινα ερωτήματα που έθεταν.(βλ. Το κάστρο του Σουράμ ).
Ααα... δεν το έχω δει, θα το δω οπωσδήποτε! Συμφωνώ, ο Ταρκόφσκι ήταν πιο μελαγχολικός, ενώ ο Παρατζάνοφ ακριβώς οπως τον περιγράφεις...
Διαγραφή