ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ 45 ΧΡΟΝΙΑ: WOODSTOCK

     Τις μέρες της καλοκαιρινής απραξίας - με αποκορύφωμα τη σημερινή - τις περνάω κάνοντας ένα σωρό αντιπαραγωγικά πράγματα, όπως σκέψεις που ξεκινούν με "αν". Ας πούμε: αν είχα μια υπερδύναμη, ποια θα ήταν αυτή; Να πετάω; Να είμαι αόρατη; Να διαβάζω τις σκέψεις των άλλων; Μου παίρνει άπειρη ώρα ν' απαντήσω με σιγουριά σε τέτοια κρίσιμες ερωτήσεις, γιατί πρέπει να εξετάσω πρώτα όλα τα υπέρ και τα κατά κάθε περίπτωσης - το γεγονός ότι πρόκειται για τελείως υποθετικά ερωτήματα δε σημαίνει ότι πρέπει να δείξω λιγότερη σοβαρότητα. Άλλα είναι πιο εύκολα: αν είχα μια μηχανή του χρόνου, σε ποια συναυλία θα πήγαινα; Εδώ οι επιλογές είναι ατέλειωτες: η Patti Smith πέρσι στο Ηρώδειο και οι Suede στο θέατρο Βράχων το '95, οι Pearl Jam στο Pinkpop το '92 και οι Clash στο Καλλιμάρμαρο το '85 κι ακόμα το roof concert των Beatles το '69 και το live του Bob Dylan στο Carnegie Hall το '61. Ωστόσο, η τελική επιλογή είναι, χωρίς αμφιβολία, το Woodstock, για όλα όσα σημαίνει στο συλλογικό φαντασιακό γενικότερα και στο δικό μου φαντασιακό ειδικότερα. Μπορεί να μην έχουμε μηχανή του χρόνου, έχουμε όμως το ίντερνετ, που είναι ό,τι πιο κοντινό, οπότε μπορούμε να δούμε μερικές φωτογραφίες (πηγή: http://everyday-i-show.livejournal.com) από τις "τρεις μέρες μουσικής και ειρήνης" που έγιναν το σύμβολο αλλά κι ο επίλογος μιας ολόκληρης εποχής...

Διαβάστε, για το τέλος, κι αυτό το υπέροχο κείμενο του Αντώνη Μποσκοϊτη.