Με αφορμή τον πρίγκηπα Αχμέντ, σκεφτόμουν ότι έχω καιρό ν' ανεβάσω κινούμενα σχέδια στο μπλογκ, οπότε ορίστε ένα ακόμα... Αυτό βέβαια δεν έχει τις καλλιτεχνικές αξιώσεις του πρίγκηπα Αχμέντ, που προσπαθεί να σώσει την αγαπημένη του Περιμπανού από μάγους και δαιμόνια· είναι ένας απλός, ταπεινός Μίκι Μάους που προσπαθεί να σώσει τον αγαπημένο του σκύλο από έναν παρανοϊκό επιστήμονα/ πρώιμο χίπστερ. Είναι ωστόσο ένας Μίκι Μάους από τα παλιά, απο το 1933, όταν ακόμα δεν ήξεραν στα στούντιο του Ντίσνει τι πάει να πει πολιτική ορθότητα και τα πράγματα είχαν περισσότερη πλάκα. Σήμερα, θα μπορούσαν ίσως να το έχουν απαγορεύσει ως ακατάλληλο για παιδιά.
Όλα κι όλα! Ο Μίκυ έχει την θέση του στη ζωή μας. Τέτοιος λεβέντης ποντικός. Είχα την τύχη και να τα διαβάζω όταν ήμουν μικρή, και τώρα άμα πέσει κάτι τέτοιο στα χέρια μου......
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου νύχτα!
Κι εγώ, όταν πέσει μίκι μάους στα χέρια μου, το ξεκοκαλίζω! Καληνύχτα!
Διαγραφήο αρχικός μίκυ δεν είχε καμμία σχέση με αυτόν που ξέρουμε οι περισσότεροι,ήταν αλητήριος,οπλοφορούσε,έκανε απόπειρες αυτοκτονίας,γούσταρε με πάθος την μίννυ και άλλα πολλά αδιανόητα για τον σημερινό clean cut μίκυ.Ο λόγος ήταν οτι αφ'ενός οι εποχές στα τελη του 20 δεν ήταν pollitically correct και αφ'ετέρου και σημαντικότερο-το οικονομικό κραχ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αιτία που ο μίκυ αγαπήθηκε τόσο πολύ στις αρχές του '30 ήταν γιατί μαζί του ταυτίζονταν όλοι οι αμερκάνοι,που καταστράφηκαν οι ζωές τους μετά το οικονομικό κράχ.Ο μίκυ δεν ήταν ποτέ πλούσιος,έψαχνε δουλειά συνεχώς,φοβόταν μήπως χάσει το κορίτσι του λόγω της κοινωνικής του θέσης..αλλά πάντα στο τέλος τα κατάφερνε χάρη στην εξυπνάδα του και το στυλ του.Έμοιαζε πολύ με τον Σαρλώ του Τσάπλιν με μία όμως τεράστια διαφορά για την κατοπινή εξέλιξη του ποντικιού,ο Σαρλώ ήταν περιθωριακός επειδή το ήθελε,ήταν αδύνατο γι'αυτόν να ενταχθεί στην κοινωνία,τις νόρμες και την κακία της οποίας τις απεχθανόταν.
Αντίθετα ο Μίκυ,μιλάμε πάντα για τον αρχικό Μίκυ,θέλει να ζήσει νορμάλ και στο τέλος τα καταφέρνει.
Κατά το 1934-35 και ενω το new deal του Ρούσβελτ δίνει ελπίδες στους καθημαγμένους αμερικανούς ο Μίκυ αλλάζει,γίνεται κύριος,ένα καθωσπρέπει ποντίκι,το οποίο εκτελεί χρέη ντετεκτιβ,ενώ παλαιότερα ήταν τυχοδιώκτης,που έψαχνε για χαμένα χρυσωρυχεία,πλέον γίνεται ένα πρότυπο θείου,βοηθάει την αστυνομία,ενώ παλαιότερα τον κυνηγούσαν οι μπάτσοι και άλλα δεινά.Και ένα σημαντικό-γίνεται ασεξουαλικός.Αγαπάει την Μίννυ αλλά πλατωνικά,αισθήματα έρωτα,πόθου εξαφανίζονται εντελώς,τα οποία ήταν έντονα στον μίκυ των χρόνων 28-34.
Και τότε γεννήθηκε ο Ντόναλντ Ντακ-μακράν η πιο συμπαθητική φιγούρα στο σύμπαν του Ντίσνευ.Ο Ντόναλντ ήταν το εντελώς αντίθετο από τον Μίκυ.
Γκαντέμης,ατζαμής,πάντα φτωχός,γκρινιάρης,με την κοπέλα του νταιζυ έχει πάντα προβλήματα,τρελαίνεται με τις ωραίες γυναίκες και το δείχνει και προ πάντων ΤΕΜΠΕΛΗΣ,αδιόρθωτα νωθρός.
Ο Ντίσνευ είχε πει κάποτε-
Ο Ντόναλντ ήταν μία ανάγκη η οποία αν δεν εκδηλωνόταν,θα καταπιεζόμουν αφάνταστα.Έπρεπε ο Ντόναλντ να γεννηθεί για να εκφραστούν τα ενστικτα τα οποία καταπίεζα μέσα μου συνεχώς.
Και κάτι τελευταίο,ούτε ο μίκυ ούτε ο ντόναλντ ήταν δημιουργηματα του Ντίσνευ,ο οπίος λένε οτι δεν μπορούσε να σχεδιάσει ούτε το λογότυπο της εταιρίας Ντίσνευ,και φυσικά ούτε τον μίκυ και τον Ντόναλντ.
Στηβ
Νομίζω ότι είναι το καλύτερο σχόλιο που έχει γραφτεί στο bibliokult- αυτό και εκείνο για τον jacques vache (http://bibliokult.blogspot.gr/2013/02/1.html), α! και το άλλο για τον Επίκουρο (http://bibliokult.blogspot.gr/2013/06/blog-post_16.html). Είναι καλύτερα από τα αντίστοιχα post! Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα...
Διαγραφή