Αφότου ανέφερα τα "400 Χτυπήματα" προχθές, εντόπισα στην ταινία μια σκηνή που είναι ίδια, εντελώς ίδια μ' εκείνη την τόσο ωραία φωτογραφία που είχα ανεβάσει παλιότερα. Και βέβαια, μου δημιουργεί τα ίδια ακριβώς συναισθήματα: μια ζεστή τρυφερότητα για όλη αυτή την παιδική αθωότητα και μια μικρή μελαγχολία για το παιδί που δεν είμαι πια. Άραγε και σήμερα τα παιδιά παρακολουθούν μια παράσταση με τον ίδιο τρόπο; Νομίζω πως ναι. Πάλι καλά. Καλό Σάββατοκύριακο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου